Το χρώμα της Μεσογείου, όπως διαθλάται μέσα σε αυτή τη μικρή χώρα, όπως τρυπώνει σε αιγιαλούς και κρύβεται σε σπηλιές, όπως βαφτίζει αμμουδερές ακρογιαλιές
και καθρεφτίζει απόκρημνα βράχια, όπως ξαπλώνει στη γραμμή του ορίζοντα και στραφταλίζει κάτω από τον ήλιο. Το μπλε του
Πικάσο,
καταφύγιο ψυχής μετά το θάνατο του φίλου του, το μπλε του
Ιβ Κλάιν,
του αυτοσχεδιασμού και της αναζήτησης της φόρμας, το μπλε του
Ματίς
που χαρτόκοβε φιγούρες γυναικείες όταν δεν μπορούσε να ζωγραφίζει, το μπλε του
Σαγκάλ που ξώμεινε κι αυτός στην Côte d'aZur, το χρυσό του γαλάζιου που έστησε στον τοίχο
ο Μιρό, τo γαλάζιο των azulejos
με τα οποία Μαροκάνοι και
Πορτογάλοι κοσμούν κατοικίες ανθρώπων και θεών, το μπλε του Αιγαίου που ρούφηξε τον πόνο του πατέρα του Θησέα, το βασιλικό μπλε στα αγγεία της Θήρας
και στις τοιχογραφίες της Κρήτης,
το χρώμα που διαπερνά τα μάτια των γυναικών των καραβοκύρηδων στο κατευόδιο
και που σουρώνει σε ανεξίτηλη κουκίδα περιμένοντας, σαν το φεγγάρι, να γιομίσει ξανά στην επιστροφή τους, το φωτεινό γαλάζιο που ύμνησε ο Ελύτης και που υπαινιχτικά σκαρφάλωσε στα καταστρώματα του Σεφέρη, το μαβί μπλε-ξόδι των θαλασσοπνιγμένων, το σκούρο μπλε της θάλασσας των βουτηχτάδων που διηθεί το φως, του βυθού το μπλε όλων αυτών που έλκονται από τη σκοτεινιά και τη σιωπή του υδάτινου κάτω κόσμου...
Το κυανούν της θάλασσας που, προπάντων κάθε καλοκαίρι, αναζητάμε όλοι εμείς που ζούμε τριγύρω από τη Μεσόγειο,
που μας κάνει να λιώνουμε μόλις το αντικρύσουμε λαχταρώντας να βυθιστούμε μέσα του, αυτό που κάθε χρόνο σαν γητεμένοι αποζητούμε, σε όλες του τις εκφάνσεις και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, στα κύματα που σκάζουν στα ίσαλα του πλοίου, στην πινελιά της θαλασσογραφίας, στο λουλακί του παραθυριού, στην απεραντοσύνη κάτω από το μπαλκόνι,
στην παρένθεση στο μπλουζάκι, στην κορνίζα στο τραπέζι, στην ταπετσαρία του υπολογιστή, στην αγαπημένη φωτογραφία, στα γλαύκα μάτια της,
ναι αυτό της κάθαρσης το χρώμα.
