Δάκρυα

Πήγαινα Τρίτη γυμνασίου όταν ήρθε στο σχολείο καινούρια Γυμνασιάρχης. Η πρώτη γυναίκα σε θέση διευθυντική,  που γνωρίζαμε. Μεσήλικη, ψηλή, ξανθή, ανάσαινε περηφάνια και ξεφυσούσε αυτοπεποίθηση.  Φιλόλογος ήταν, αλλά περισσότερο κι από τ’ αρχαία, μας μιλούσε για ευθύνη, σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, φεμινισμό.  Ήλιος μας φαινότανε και κρεμόμαστε όλα τα κορίτσια απ’ τα χείλη  της. Θέλαμε να της μοιάσουμε.

Μια μέρα, διασταυρώθηκε με μια μαθήτρια που έκλαιγε. Και μία άλλη και μία τρίτη. Δεν θυμάμαι το λόγο των αναφιλητών. Κακοί βαθμοί;  Τους κακομίλησε κάποιος καθηγητής/συμμαθητής/φίλος; Κάτι  απ΄ όλα αυτά. Σημασία έχει η διάλεξη που μας έδωσε στη συνέχεια. Μάζεψε εμάς τα κορίτσια και μας ανέλυσε πόσο εκβιαστικό, εξευτελιστικό, πόσο ενοχλητικό για τους άλλους, πόσο μεγάλο πλήγμα για την αξιοπρέπειά μας και την εικόνα της γυναίκας γενικότερα, είναι να λιώνουμε στα δάκρυα μπροστά στον κόσμο. Μας είπε πως τα κόκκινα μάτια, οι μυξιασμένες μύτες, η συγκινησιακή φόρτιση συνιστούν θέαμα αντιαισθητικό. Προσβλητικό. Μας μίλησε για την ισότιμη σχέση με το σύζυγό της. Το θαυμασμό που ένιωθαν ο ένας για τον άλλο. Θαυμασμό που δεν αποσπάστηκε βιαίως ούτε κερδήθηκε από περιττές υγρασίες Είπε πολλά. Τα είπε με παγερή αυστηρότητα. Σαν κρυοπηξία τα λόγια της για μένα την κλαψιάρα.  

Την έφερνα στο μυαλό μου κάθε φορά που πήγαινα να βουρκώσω, αλλά δεν τα κατάφερνα να συγκρατηθώ.
Στη μέση της χρονιάς, ο άντρας της έπαθε ανακοπή. Στην κηδεία πήγαμε από σεβασμό και περιέργεια. Το ερώτημα στο μυαλό μας : «Θα κλάψει;»

Ποιος ξέρει. Ίσως αν δεν ήμαστε εκεί να αντιδρούσε αλλιώς. Ίσως να υπήρξαμε οι παρατηρητές που αλλοίωσαν το πείραμα. Δεν βούρκωσε. Κοκκίνιζε, χλόμιαζε αλλά τα δάκρυα τα κατάπιε. Ούτε στάλα δεν έπεσε στον τάφο. Αυτού που θαύμαζε, που απολάμβανε την ισότιμη σχέση. Το σπάνιο πετράδι της εποχής εκείνης αλλά και της τωρινής, έμεινε απότιστο.

Από τη μέρα εκείνη και μετά δεν μπορώ να κλάψω.  Ούτε μπροστά σε άλλους ούτε μόνη.  Ναι, είπαν του τρελού να χέσει.  Ευτυχώς, διαφύλαξα τα δάκρυα της χαράς, της συγκίνησης, του ακατάσχετου γέλιου. Σ’ αυτά δεν είχε απευθύνει κατηγορίες η Γυμνασιάρχης.

Στην αρχή καμάρωνα για την αυτοκυριαρχία μου. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως πρόκειται για αναπηρία. Κάποιο είδος μη επεμβατικής λοβοτομής.  Δεν μπόρεσα να κλάψω στην κηδεία του πατέρα μου. Δεν ξέρω αν μοιάζω αξιοπρεπής, αλλά ξέρω πως νιώθω. Λίγο καταψυγμένη. Λίγο απάνθρωπη.
Πρόκειται για ένα παράδειγμα κακής παιδαγωγικής που μοιάζει με καλή.  Επικίνδυνη περίπτωση κατασπατάλησης ψυχών και συναισθημάτων. Χάθηκε το μέτρο, οι λεπτές αποχρώσεις. Χάθηκε ο διάβολος ο κρυμμένος στις λεπτομέρειες. Το μπαχάρι.

Σήμερα είδα αυτό το βίντεο της Λιάνας Κανέλλη.  Δεν συμπαθώ τη Λιάνα Κανέλλη. Το διάβολο, τον συμπαθώ περισσότερο. Πιστεύω πως οι άνθρωποι που φωνάζουν, που διακόπτουν το συνομιλητή τους, χάνουν το δίκιο τους και κερδίζουν ακροαματικότητες. Εμετικός συνδυασμός. Ωστόσο της αναγνωρίζω το πάθος. Συνήθως όσοι νιώθουν πάθος, κλαίνε κιόλας.

Πρέπει να προσθέσω εδώ, ότι τους ανθρώπους που διαθέτουν συγκοινωνούντα αριστερά και δεξιά τμήματα εγκεφάλου, τους θαυμάζω. Φυσικά, τους ζηλεύω λίγο.

Στο βίντεο η Λιάνα Κανέλλη παρουσιάζεται βιασμένη για δεύτερη φορά. Μετά τους φασίστες, οι ατάλαντοι που έχουν μπλέξει το Bullying  με το χιούμορ. Και στο καπάκι η ανοησία της παρουσιάστριας που ξεφτιλίστηκε από τον Χριστιανόπουλο και νόμιζε πως έβρεχε. «Να τους αναγνωρίσεις πως είναι άντρες» δασκάλεψε την διαπομπευμένη.  Και άρα κυρία Τσαπανίδου; Τους επιτρέπετε να ξεφτιλίζουν τα θύματα; Ανεχόμαστε την ακριβοπληρωμένη έλλειψη κριτηρίων;
Ως συνήθως, οι κατήγοροι της Κανέλλη μοιράστηκαν μεταξύ του έλα μωρέ –βλέπε: «καλά της έκανε»- και του «αντιαισθητικού ξεσπάσματος».  Α, ναι. Υπάρχουν κι εκείνοι που αποδίδουν στο θύμα των απανωτών βιασμών, υποκρισία. Να μην τους τύχει, τους εύχομαι.
Σύμφωνα με την παλιά μου Γυμνασιάρχη, το κλάμα είναι εκβιαστικό. Είναι ένδειξη αδυναμίας. Είναι κακόγουστο. Πάντα. Το κλάμα είναι εξορισμένο από τον καθώς πρέπει κόσμο.
Αγαπητοί κατήγοροι.  Όπως θα έλεγε κι η κυρία Τσαπανίδου,  σας αναγνωρίζουμε πως είστε άντρες. Δηλαδή, χονδροειδείς και άξεστοι και σας αγαπάμε γι αυτή σας την ανοησία, αν βέβαια διαθέτετε το θάρρος μιας αυθόρμητης συγνώμης. Αν είστε γυναίκες, συγχαρητήρια. Γίνατε άνδρες παρηκμασμένου τύπου.
Αν είστε λάτρεις της αισθητικής, πάλι σας αγαπάμε, αλλά λυπόμαστε λίγο τα παιδιά και τους συντρόφους σας. Θα πρέπει να τους κάνετε κουρέλια κάθε φορά που διαπράττουν ενδυματολογικό παράπτωμα. Για να μην πω τι τους κάνετε όταν σας πλησιάσουν για παρηγοριά.
Αγαπητοί κατήγοροι του «έλα μωρέ» και προστάτες της αισθητικής, μια μικρή επισήμανση έχω μόνο. Ξεκινάτε από διαφορετικές αφετηρίες και καταλήγετε σε κοινό τέρμα. Στη λοβοτομή.  

Πιστέψτε με. Ξέρω. Στην αρχή μοιάζει με νίκη. Κι ο Χίτλερ στην αρχή νικούσε, μέρες που είναι.