Απόλλωνες και Διόνυσοι

Υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι που κοιτάνε πάντα μπροστά

που ξεδιψούν με αδρεναλίνη

που εκρήγνυνται σαν το ρόδινο σαμπανίτη

που χαράζουν το χρόνο τους λες και τους ανήκει

που αντιπαρέρχονται τα πρέπει τους για χάρη μιας ξεγνοιασιάς και μιας ψυχικής αλεγράδας

οι αμετροεπείς, οι ανατρεπτικοί, οι αστίχοιστοι, οι αστόχαστοι, οι ανερμάτιστοι

Είναι αυτοί που σε παιδεύουν

Που σε οικτίρουν όταν τους ξυπνάς μια ανάμνηση θολωμένοι από το ναρκισιστικό παιχνίδι τους

Που δεν σε παρηγορούν αλλά σε γεμίζουν μουσικές

Που δεν σε αφήνουν να γκρεμιστείς μέσα στη δίνη των γεγονότων και την ανεμελειά των μικροπαθών σου

Που σε χαράζουν ανεξίτηλα

Είναι αυτοί που θα σε εξοργίσουν με τις απιστίες τους, με την ασυνέπειά τους, που δεν μαθαίνουν από τα λάθη τους, αλλά πέφτουν με τα μούτρα στα ίδια και σε άλλα πολλά όπως αυτά που λιγοστεύουν μόνο με την ηλικία

Που σου μιλούν σε γλώσσα ακατάλληλη για ευαίσθητα παιδικά αυτιά

Που τσαλακώνουν τις αντιρρήσεις σου

και σβήνουν τις αναστολές σου

Που όταν εσύ είσαι εδώ, αυτοί είναι κάπου αλλού εκεί έξω

Που σε κοιτούν με μάτια κόκκινα που ταξιδεύουν πέρα από σένα, πίσω, μακριά

Που σε ξεσηκώνουν σκαλίζοντας τη φωτιά που σιγοκαίει μέσα σου και σιγοβράζει την ψυχή σου

Που σε τραβάνε για μέρη που δεν υπάρχουν, δεν τα 'χεις σκεφτεί ή ονειρευτεί, μόνο που τα βλέπεις τώρα μπροστά στα μάτια σου σαν τον πλέον εύκολο προορισμό

Που σε εξοργίζουν όταν σε φέρνουν σε δεύτερη μοίρα, όταν σε ξεχνούν στην καθημερινότητα σου, όταν σε παραμελούν με πειστική δικαιολογία επιχειρηματολογώντας επονείδιστα, όταν σε ξεσηκώνουν φωνάζοντας...

Αλλά εσύ όταν είσαι μαζί τους λιώνεις σαν καραμέλα με άλικη γεύση, μεθάς με τα χρώματα του ορίζοντα, σκύβεις να πιείς από την πηγή και ξαναγίνεσαι πάλι παιδί.

Και από την άλλη πλευρά, ως πάντοτε είθισται, υπάρχουν οι άνθρωποι που αναζητούν το μέσα τους

που μπολιάζονται με τέχνη κι ομορφιά

που κολυμπάνε στα βαθιά νερά

που προσπαθούν να αναπνεύσουν σαν τις φυσαλίδες από τη σόδα μέσα στο ποτήρι

που ποτίζονται με νοσταλγία και πραγματικότητες

που υποτάσσονται στον ψυχισμό τους

που δέχονται την καταπίεση των άλλων ως θείο δώρο δοσμένοι στις έγνοιες για τα χρειώδη

που παραδίδονται στο παρελθόν τους,

που παλεύουν με τις ενοχές τους,

που σχηματοποιούν τα πρέπει τους και σωματοποιούν την οδύνη τους

που μοιάζουν με κρασί παλιωμένο και μεστό

που μυρίζουν βανίλια παγωτό ή ναφθαλίνη

που σιάχνουν αντί να χαλούν

που είναι οι χρυσές μετριότητες

οι αλλούτεροι, οι μονομανείς, οι πτωχοπρόδρομοι, οι ψυχούλες

Είναι και αυτοί που σε νοιάζονται και σε προσέχουν

Που σου μιλούν για ένα εξιδανικευμένο παρελθόν και σε γεμίζουν ελπίδα για ένα γλυκύτερο αλλά απώτερο μέλλον

Που σε τρώνε με τα μάτια

κι εσύ καθρεφτίζεσαι μέσα στα δικά τους

Που σε κοιτάνε κι ανασαίνεις

Που όταν τους θέλεις είναι πάντα εκεί και όταν είσαι εκεί αυτοί είναι ήδη εδώ

Είναι αυτοί που περνάνε από δίπλα σου αφανέρωτοι, δίχως να τους καταλάβεις, που σε αγγίζουν με την αύρα τους,

που σου μιλούν σε γλώσσα βελούδινη,

που σε καθησυχάζουν με μια ανεπαίσθητη κίνηση

που σου προκαλούν δυσφορία όταν σε κανακεύουν

που συμμαζεύουν τα κομμάτια της ψυχής σου αντί να απλώνουν φτερά

που είναι κοντά σου ακόμη κι όταν λείπουν, που σε τυλίγουν με θαλπωρή μέσα στο χειμώνα και με δροσιά όταν ζεσταίνει

Που σε διαβρώνουν, αλλά θα σταματήσουν πριν είναι πολύ αργά, πριν σκουριάσεις

Κι εσύ χαίρεσαι να τους μοιράζεσαι και να τους πιστεύεις.

Είναι κάποιοι άνθρωποι λοιπόν που τους ακολουθείς ακόμα και στην κόλαση γιατί για σένα η κόλαση είναι πάντα μαζί τους/χωρίς τους. Κι αν είναι να επιλέξεις, πάντα αφήνεις μονάχη την καρδιά, αφού αυτή ξέρει καλύτερα από όλους μας τους εραστές της να διαλέγει.