Πριν

Μην τους κοιτάμε για λίγο. Όσο και να ‘χουμε το νου μας, κρατούν μαχαίρια. Ας αρπάξουμε μια άκρη  από κείνο το σύννεφο που μου μοιάζει. Να κρατήσουμε για λίγο το κεφάλι έξω απ ‘ το νερό. Ν’ αναπνεύσουμε βαθιά. Να θυμηθούμε τ’ άγγιγμα. Το δέρμα. Τον τρόπο που κρατάει το στυλό. Τη μυρωδιά των μαλλιών τους. Τ’ ανέγγιχτα μάτια των παιδιών μας. Τα κύματα, τις σαχλαμάρες, το πώς χτυπούσες τα πόδια απ’ τα γέλια, τις βουτιές, τα φύλλα,  τα φιλιά, τη γη που ανέπνεε κάτω απ’ τα γυμνά μας πόδια –να άκου την καρδιά της να χτυπάει στις πατούσες σου- τα δέντρα, τις ανάσες, τους αναστεναγμούς, την άμμο να γλιστράει στα δάχτυλα, τότε που ο μπαμπάς άνοιξε τα μάτια και γέλασαν. Σαν από μόνα τους. Ή σαν να ήταν μόνο μάτια.  Λίγο πριν. Να θυμάμαι. Να θυμηθώ. Να θυμηθούμε. Ν’ ανασάνουμε. Να σκεφτούμε. Πριν.