Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό

Ας βγούμε στην αυλή να βγάλουμε μια φωτογραφία

Μπορούν να μας σώσουν οι αρχαίες φωτογραφίες; Τότε που ο τεράστιος κόσμος χώραγε σε μια αυλή;
Για να δούμε.
Μην σας μπερδεύουν τα ζακετάκια. Είναι καλοκαίρι. Επάνω αριστερά, απλωμένες μπουγάδες σε υπαίθρια σκοινιά, στεγνώνουν ακόμα και στα Midlands. Στο πλάι, ο γραβατωμένος ξάδερφος απ’ τον οποίο έχω βουτήξει ένα αυτοκινητάκι. Πίσω μου –φράχτες- τρεις άνθρωποι. Μαμά, παππούς, θεία. Είναι η πρώτη και μοναδική φορά που είδα τον παππού. H συνάντηση θα με γεμίσει ενοχές. Περίμενα έναν αητό, ένα λεβέντη, όπως τον περιέγραφε, πάντα περήφανη, η μαμά. Αντίκρισα έναν γέρο μέσα στις πανάδες. Δεν τον ήθελα. Τζίριζα να ξεφύγω απ' τη λαχτάρα της αγκαλιάς του. Κι από τότε με σφάζουν τα λυπημένα μάτια.  Δεν είχα ευκαιρία να επανορθώσω τον τρόμο μου. Η ξενιτιά δεν θεραπεύει τους τρόμους. Τώρα που τον ξανακοιτάω, μου μοιάζει αητός, λεβέντης. Όταν είσαι πιτσιρίκι, ο κόσμος είναι τεράστιος, το ίδιο κι οι πανάδες. Μεγαλώντας εσύ, ο κόσμος μικραίνει και τα γεροντικά χέρια γίνονται φτερούγες.
Κοίτα πως απλώνεται και καλύπτει τις κόρες του. Τη μια που του στάθηκε ως το τέλος και τη μάνα μου που τον έκλαψε από μακριά. Μια ζωή οι αδερφές να διαφημίζουν την αγάπη του. Μια ζωή ν’ αγαπούν τους ίδιους άντρες και ν’ αγαπιούνται μεταξύ τους. Μια ζωή ν’ αναρωτιέμαι ποιαν αγαπάω περισσότερο. Εντάξει, στους αγώνες του είδους, κανείς χάνει γλυκά.

Στ’ αφιερώματα* του μαέστρου Βιβλιοθηκάριου όμως, όλοι κάτι κερδίζουν.

(Συγνώμη παππού. Μετράνε οι συγνώμες οι κλεισμένες στις παρενθέσεις;)
 της @nefosis

Kazinó

Τότε που η μικρή προσπαθούσε να πιάσει το βήμα των μεγάλων. Τότε που οι μεγάλοι ήταν τόσο μεγάλοι, γίγαντες σχεδόν, αλλά δεν τη φόβιζαν γιατί την έπιαναν σφικτά από το χέρι και βάδιζαν όλοι μαζί μες τη χαρά της σχόλης. Τότε που ξεκινούσαμε για τις εκδρομές με ταγιεράκια, κουστουμάκια και τα καλά ρούχα των παιδιών. Και γυαλιά ηλίου, πάντα. Και ψάθινα καπέλα, το καλοκαίρι. Εκδρομές κοντινές. Ημερήσιες· μόνο την Κυριακή που δεν δούλευαν οι πατεράδες μας. Κάθε Κυριακή. Με τους οικογενειακούς φίλους. Με τα παιδιά τους πλέον συναντιόμαστε  σε κηδείες και μνημόσυνα, αφού ξεμπερδέψαμε με τους γάμους και τα βαφτίσια. Μιλάμε για την υγεία των γονιών και τη δικιά μας. Για τις δουλειές μας. Ερωταποκρίσεις αυθόρμητες και τυπικές. Μέχρι που τη κουβέντα διαρρηγνύουν οι στιγμές από το παρελθόν. Οι αναμνήσεις που παραφυλάνε στη γωνία. Και, κάθε φορά, καταλήγουμε να αναπολούμε τις εκδρομές ή τα καλοκαίρια που περνούσαμε μαζί. Όταν Κυριακή πρωί-πρωί σκαρφαλώναμε περιχαρείς στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και αναχωρούσαμε προς άγνωστη για μας κατεύθυνση, συνήθως όμως για Πελοπόννησο· αγαπημένος τόπος που μοσχοβολούσε Ελλάδα μόλις διασχίζαμε τη διώρυγα. Τότε, κατεβαίναμε από το αυτοκίνητο για την αναμνηστική φωτογραφία. Και στην επιστροφή σταματούσαμε στο Καζινό για καφέ και γλυκό για τους μεγάλους και καραμέλες ή υποβρύχιο για τα παιδιά. Δεν μου άρεσαν τόσο οι καραμέλες όσο αυτή καθεαυτή η διαδικασία ξετυλίγματος. Το ασημόχαρτο που στραφτάλιζε. Και η αποκάλυψη της χρωματιστής καραμέλας. 
Μα πιο πολύ μου άρεσαν οι τουαλέτες του Καζινό. Ήταν οι πιο εντυπωσιακές από ό,τι είχα δει μέχρι τότε. Ζεστά παστέλ χρώματα που λαμπύριζαν κάτω από το φθορίζον φως. Εντοιχισμένοι σε μάρμαρο νιπτήρες και πλακάκια μέχρι το ταβάνι. Απαστράπτουσες βρύσες και υγρό σαπούνι που έρεε όταν αναποδογύριζες το μεταλλικό δοχείο. Για πολλά χρόνια αργότερα μου είχε μείνει η συνήθεια να επισκέπτομαι τις τουαλέτες, όπου κι αν πήγαινα. Έκρινα τα πάντα από τις τουαλέτες. Ακόμη το κάνω, πιο συγκρατημένα όμως. Στην εφηβεία και όψιμη νιότη ξεκίνησα να εστιάζω στα παπούτσια των ανθρώπων. Ήταν πολύ σημαντικό να μου αρέσουν τα παπούτσια τους. Τώρα πια, σε αυστηρότερη ηλικία, έχω προσθέσει και τα χέρια. Η τελική κρίση βαραίνει τα χέρια. Όλα κρίνονται από τα χέρια.

Οι γονείς μου είναι πολύ νεώτεροι από όσο εγώ σήμερα. Ακόμη τους νιώθω τεράστιους. Κι εγώ πάντα μικρή. Ανάμεσά τους.

Πώς το’πε εκείνος; «Πατρίδα μας η παιδική ηλικία».

της @roubinakiM 

* Για το αφιέρωμα με τίτλο "Μια παιδική φωτογραφία" στο οποίο συμμετέχουν επίσης:

Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι
Καγκουρώ: Παιδικές φωτογραφίες και σκόρπιες μνήμες 
Deva Aleema: Μια παιδική φωτογραφία
Nefosis & RoubinakiM: Φωτογραφίες χωρίς αρνητικό

Βιβλιοθηκάριος: Οι φωτογραφίες είναι καθρέπτες
AnnaSiliaQ: Παυλάκης ο Τρομερός
Αναγεννημένη: Μια παιδική φωτογραφία
Κυνοκέφαλοι: Τα καλοκαίρια ακόμα κόβονται στα τρία
KidsCloud: Απόκριες κάποια χρόνια πριν
Motheringdays : Παλιά φωτογραφία
Ο ήχος του ανέμου: Είναι ψεύτρες οι φωτογραφίες;
Κόκκινο καγκουρώ: Μια (όχι και τόσο) παιδική φωτογραφία
Mambo Tango : Κοίτα το πουλάκι
Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία