Iστορίες γι' αγρίους αγγέλους

Οι φίλοι μου, μου το ‘χαν πει, ξέχνα…εχμ, άσχετο. Ας το ξαναπάρω απ’ την αρχή.

Οι φίλοι μου γνωρίζουν πως –μεταξύ πολλών άλλων- έχω ένα ψώνιο με τη φιλοσοφία. Κι επειδή η αρχή της φιλοσοφικής σκέψης ξεκινάει με τα συνήθη ερωτήματα: τι είναι ο άνθρωπος και ποιο είναι το νόημα της ζωής (εντάξει, αυτό το απάντησε ο Ντ. Άνταμς και είναι 42), η φιλοσοφία από γεννησιμιού της συμπορευόταν με τη θεολογία κι ενίοτε καπελωνόταν απ’ αυτήν. Τα φιλοσοφικά θέματα ξινίζουν τους αυτοαποκαλούμενους μη-κουλτουριάρηδες (απαξιωτικός χαρακτηρισμός παιδιά. Να τον επανεξετάσετε). Τα θεολογικά ξενίζουν πλέον, σχεδόν τους πάντες. Οπότε και δεν περιμένω να συνεχίσετε την ανάγνωση αυτού του άκυρου ποστ, επομένως μπορώ να γράψω ότι να ‘ναι από δω και κάτω. Χιχιχι! Εχμ…εντάξει. Πάντα ότι να ‘ναι γράφω, οπότε δεν θα υπάρχει και μεγάλη διαφορά.

Για τους περίεργους που συνεχίζουν την ανάγνωση, να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω ακολουθήσει ακαδημαϊκές σπουδές  Θεολογίας. Είχα όμως κάποιους εξαίρετους δασκάλους. Η πρώτη ερώτηση που έκανα στον πρώτο μου δάσκαλο ήταν «γιατί υπάρχει ο άνθρωπος;» Και η απάντηση του ήταν ένας αρχαίος μύθος. Εκείνος μου τον διηγήθηκε με τρόπο συγκλονιστικό, εγώ θα μεταφέρω τα λειψά που κατάλαβα.

Υπήρχε ο Θεός.  Δεν υπήρχε κόσμος, ούτε ίχνος ύλης. Το σύμπαν δεν είχε γεννηθεί ούτε καν ως ιδέα στη θεία φαντασία. Ενδεχομένως να μην υπήρχε η φαντασία η ίδια. Ο Θεός δεν ήταν ούτε καλός ούτε κακός. Δεν υπήρχαν καν αυτές οι έννοιες. Ήταν απλώς ο θεός που απλωνόταν παντού και μάλλον ένιωθε μόνος μέσα στην απολυτοσύνη του. Αποφάσισε λοιπόν ν’ αλλάξει λίγο, να γίνει κάπως πιο δημιουργικός. Το άπλωμά του το μετουσίωσε σε προεκτάσεις. Στους αγγέλους.  Πλάσματα απόλυτα και τέλεια. Προσωπικά τα φαντάζομαι σαν τα ξωτικά του άρχοντα των δαχτυλιδιών (σας είπα, πως εδώ γράφω την δική μου εκδοχή). Θεοί κι αυτοί, αλλά με μια εκ κατασκευής ενσωματωμένη ιεραρχολατρεία. Ο καθένας είχε μια συγκεκριμένη δουλειά και υπάκουε χωρίς παροτρύνσεις, χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς καμία αντίρρηση στον άμεσό του προϊστάμενο και φυσικά στο μεγάλο αρχηγό. Ανιαρή στρατιωτική πειθαρχία, ε;

Περιμένετε όμως, γιατί τότε ξεκίνησε ένας αρχέγονος διαφωτισμός. Ποιος άλλος θα εισήγαγε καινά δαιμόνια, από τον Αρχάγγελο, τον επιφορτισμένο με τη μεταφορά του φωτός. Τον Εωσφόρο. Αυτόν που φέρνει το φως της αυγής. Όχι το φως το ηλεκτρικό, της ΔΕΗ. Το φως του πνεύματος. Τη σημαντικότερη ουσία του θείου κόσμου. Μην ξεχνάμε, πως ακόμα δεν υπάρχει ύλη και το Big Bang δεν έχει τινάξει καυτά κομμάτια ύλης ολόγυρα.

Ο αρχάγγελος αυτός αμφισβήτησε στην αρχή την αυθεντία του θεού. Στη συνέχεια αμφισβήτησε και την ηγεμονία. Ακριβώς, αυτό που σκέφτεστε. Ήταν ο πρώτος αναρχικός. Όμως ο Εωσφόρος δεν ήταν άνθρωπος. Δεν ήταν ένας στρατιώτης που το πρωί πολεμάει και το βράδυ ξεπλένει το αίμα στην αγκαλιά της αγαπημένης του. Δεν είχε συναισθήματα. Ήταν ένα πνεύμα απόλυτο και με το που ξεκίνησε την αμφισβήτηση, την έφτασε ως το τέλος. Μάλλον άλλα είχε στο μυαλό του, αλλά στον κόσμο του πνεύματος οι κανόνες είναι απαραβίαστοι και για τους θεούς τους ίδιους. Οι νόμοι είναι πάνω απ' το θεό. Ο Εωσφόρος εναντιώθηκε στο Παν. Από την τάξη δημιουργήθηκε χάος. Από το φως, σκοτάδι. Ακόμα κι έτσι όμως, η γοητεία του ήταν καταλυτική. Για τους αγγέλους η γοητεία αυτή ήταν πνευματική. Για μας είναι μια γοητεία απτή που διατρέχει κάθε μας κύτταρο, όταν ακούμε αυτή την ιστορία (τουλάχιστον, όταν την ακούμε σωστά ειπωμένη). Ξέσπασε επανάσταση στο θείο κόσμο. Μια αιμορραγία ακατάσχετη αγγέλων που μεταπηδούσαν από τις τάξεις του Θεού, στις τάξεις του Εωσφόρου κατρακυλώντας σε ένα ρήγμα που όλο διευρυνόταν και που άνοιξε πληγή αγιάτρευτη στον κόσμο του τέλειου. Τότε ο Θεός αποφάσισε να παρέμβει προσωπικά (γκουχ-γκουχ, ησυχία στη γαλαρία παρακαλώ). Τσαλάκωσε  λίγο το απαραβίαστο της ελεύθερης βούλησης -επρόκειτο για force majeure- κι έδωσε εντολή σε έναν άλλο αρχάγγελο, νομίζω ήταν ο Μιχαήλ, να σταματήσει τη ροή των παραστρατημένων αγγέλων. Ο Μιχαήλ φούσκωσε, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε και σαν αυστηρός τροχονόμος άπλωσε το χέρι μπροστά. Με φωνή βαθύτερη κι από του Μόργκαν Φρήμαν διέταξε τους αγγέλους να σταματήσουν. (Γι αυτό και οι Σταμάτηδες γιορτάζουν μαζί με τους Αρχαγγέλους στις 8 Νοέμβρη. Άσχετο.)

Σε αυτό το σημείο της διήγησης γίνεται διάλλειμα για τσιπς και μπυρίτσα γιατί σε μερικούς σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο και χρειάζονται μια ανάπαυλα, εκτός κι αν έχουν δει πολλές ταινίες του Ταραντίνο, οπότε δεν μασάνε.

Α, μάλλον δεν έμεινε κανείς ολόγυρα, οπότε συνεχίζω. Η Εωσφορική πτώση σταμάτησε, αλλά τώρα είχαν δημιουργηθεί δύο κόσμοι. Ένας κόσμος θέσης κι ένας αντίθεσης. Μια κατάσταση πολύ ενοχλητική στον πνευματικό κόσμο. Η ισορροπία διαταράχθηκε κι ο Θεός επινόησε μια λύση για να εξαφανίσει τον αντίπαλό του. Επειδή ούτε κι ο ίδιος μπορούσε να παραβιάσει τους κανόνες του, δεν ήταν σε θέση να συντρίψει δυναμικά τον Εωσφόρο. Όφειλε να σεβαστεί τη βούλησή του. Αυτό ήταν κάτι, που θα μπορούσε να επιχειρήσει ο Εωσφόρος που δεν υπάκουε πλέον σε κανένα κανόνα. Ο Θεός είχε ένα μειονέκτημα απέναντι του. Η επινόηση του Θεού ήταν η δημιουργία του υλικού κόσμου.

Κι από το σημείο αυτό και μετά ξεκινούν με διάφορες παραλλαγές την αφήγησή τους οι θρησκευτικές παραδόσεις. Ο υλικός κόσμος είναι το πλαίσιο που θα φιλοξενήσει τον άνθρωπο. Κι ο άνθρωπος έχει ένα σκοπό. Να επιλέξει ελεύθερα κι ανεπηρέαστα το καλό απ’ το κακό.

Η ιστορία έχει happy end. Είναι κι αυτό στο πλαίσιο κάποιου νόμου, αλλά επειδή ο θεός έχει ένα πρόβλημα με το χρόνο, δεν ξέρουμε πότε θα γίνει αυτό. Για την ακρίβεια ο χρόνος είναι επινόηση του ανθρώπου, όπως και το χρήμα, γι αυτό και για κάποιους ταυτίζονται.

Σύντομο σημείωμα: Στη χριστιανική παράδοση, για λόγους επικυριαρχίας στις παλιότερες θρησκείες, η μορφή του Εωσφόρου ταυτίστηκε με τη μορφή ενός κοσμαγάπητου αρχαίου Θεού. Του Θεού της ελαφρότητας, του κρασιού και των ερωτικών απολαύσεων. Του Πάνα. Αυτό το περιγράφει πολύ όμορφα ο Τομ Ρόμπινς στο ποιητικότατο «άρωμα του ονείρου».

Και τώρα που απομείναμε εμείς κι εμείς, δηλαδή, εγώ, αναρωτιέμαι.

Γιατί να γράψω αυτό το κείμενο;. Γιατί να ιστορήσω την Εωσφορική πτώση; Γιατί σήμερα;

Ίσως:

·         Γιατί έχω βαρεθεί ν’ ακούω τους κατηγόρους να απαιτούν από τους κατηγορούμενους αγγελικές ιδιότητες. Δεν ζούμε στον κόσμο των αγγέλων. Είμαστε πλάσματα της ύλης. Πιο κοντά στην άρνηση παρά στη θέση. Ας δείξουμε επιείκεια στους άλλους κι αγάπη στον εαυτό μας. Ας τον χαϊδέψουμε. Όπως θέλετε πάρτε το αυτό. Όπως και να το δείτε, καλό είναι. Ας τον καλλιεργήσουμε.  Ας διαβάσουμε ιστορίες αλλόκοτες. Ας σπρώξουμε το μυαλό μας σε νέα μονοπάτια. Ας δημιουργήσουμε σκέψη. Έχουμε την πρώτη ύλη. Ας μην τη θάβουμε σαν τα τάλαντα του φοβητσιάρη, γιατί θα μουχλιάσει και θα αχρηστευτεί.

·         Γιατί ο θεός –σύμφωνα με το παραμύθι- σέβεται την αντίθετη άποψη κι ας τον αρρωσταίνει. Aκόμα και σε περιπτώσεις Ανωτέρας Βίας, οι χειρισμοί του δεν φτάνουν στα άκρα.

·         Γιατί ο Εωσφόρος είχε δίκιο και τις αγγελικότερες προθέσεις, αλλά την πάτησε στην εφαρμογή.

·         Γιατί στο δικό μας κόσμος, δεν υπάρχουν αυθεντίες κι η επιλογή του καλού, είναι η επιλογή της αμφισβήτησης και της σκέψης.

·         Γιατί είναι μια ιστορία που αγαπώ πολύ. Δεν έχω ιδέα ποιος την επινόησε, μα είναι εμπνευσμένη. Είναι μια ιστορία γεννήτρια ερωτήσεων κι αναρωτιέμαι γιατί παραμένει σχολαστικά κρυμμένη.

·         Γιατί αν ο Θεός περιμένει από μας να επιλέξουμε το καλό για να ολοκληρώσουμε τον επίγειο προορισμό μας, τότε ο κόσμος έχει πολύ μέλλον μπροστά του και δεν κινδυνεύουμε από καμιά ολοκληρωτική καταστροφή.

·         Γιατί η δαιμονοποίηση των απολαύσεων είναι ένα παιχνιδάκι εξουσίας και δεν πρέπει να συμμετάσχουμε σ’ αυτό.

·         Γιατί είναι Παρασκευή βράδυ και λατρεύω τις Παρασκευές.