Ευτυχία

Κάπως τα κατάφερε και φέτος και κάθε δευτερότριτο βράδυ παίρνει προσωρινή άδεια και κατεβαίνει κοντά μας.  Σκαρώνει κανένα στιχάκι, το δίνει στο θεό και το ανταλλάσσει με μια ώρα και βάλε ελευθερίας. Γιατί πρέπει να μας τα πει όλα, όλα κι από την αρχή,

για του ξενιτεμού την πίκρα

Μέσα στην κρύα ξενιτιά
ο ήλιος δεν ζεσταίνει
παγώνουν και τα όνειρα
κι όσοι ξενιτευτήκανε
βγήκανε γελασμένοι.

…της μάνας τη σκέπη και φροντίδα

Ούτε χρήμα ούτε σπίτι
δε στεριώνει στη ζωή
αν δεν έχεις φυλαχτό σου
αχ, της μανούλας την ευχή.

…τη συζυγική αγάπη και αφοσίωση

Τι θα γίνω μες στη ζωή αν ξυπνήσω ένα πρωί
και κοιτάξω την αγκαλιά μου από μέσα να λείπεις εσύ

…τη λαχτάρα της λεφτεριάς και το θάμβος της αντρειοσύνης

Κάπου εδώ, κοντά, τον πάνε,
χειροπέδες του περνάνε,
τις κοιτά, χαμογελάει,
δεν τρομάζει, δεν λυγάει.

…την ανάγκη που σε κάνει προς στιγμή να γονατίζεις, αλλά να μη σκύβεις το κεφάλι

Κανένα αποτέλεσμα
τα δάκρυα δεν φέρνουν
αψήφιστα πάρ’ τους λοιπόν
τους πόνους που σε δέρνουν

…τα πάθη και τις Ερινύες της

Μα κανένας δε μου φταίει
για το χάλι μου
σπάσιμο θέλει το κεφάλι μου

…τα παράπονα για μια ζωή που δεν θέλησε να έχει

Βρε μοίρα δεν κουράστηκες, να τυραννάς ακόμα,
ένα ταλαίπωρο κορμί, που το `χεις κάνει πτώμα

…τα βάσανα της ζωή της που έζησε

Στης καρδιάς μου το χειμώνα
φύτρωσε μια ανεμώνα
μα τι κρίμα δεν την πότισες και εσύ

Και πάνω απ' όλα τον πόνο της αγάπης, του έρωτα, της προδοσίας, της αμαρτίας, της απάρνησης

‧ όλα αυτά που αν δεν σαρώσουν το πετσί σου δεν μπορείς ποτέ να τα καταλάβεις, μήτε να τα γράψεις, μήτε να τα τραγουδήσεις

Όπου δεις φωτιά να καίει
η δική μου είναι που κλαίει
η έρημη καρδιά.

Μικρές κοφτές προτάσεις, για ένα βίο αβίωτο, καθ’εαυτήν πάντα. Αυτά που ζούμε σφίγγοντας τα δόντια και προσπερνάμε στη ζωή μας, αυτή τα δεχόταν σαν θεία πλήγματα. Και αντί να σκύβει το κεφάλι, τέντωνε το ανάστημα. Κάθε πόνος και ένας καημός που τυλιγόταν γύρω από το κορμί της και τη θωράκιζε. Και δεν έστερξε... Δεινή κολυμβήτρια, χωρίς να ξέρει κολύμπι. Μόνο να στέκεται ολόρθη απέναντι στα κύματα είχε μάθει, τότε στο πέλαγο έξω από τη Σμύρνη. Κι η αλήθεια της συμπυκνωμένη.

Είχε το σεβασμό της‧ προς τους άλλους και προς τον εαυτό της. Αυτόν που της αναγνώριζαν όσοι την ψυχοπονούσαν. Ήξερε τους εχθρούς και τους φίλους της. Και τους αντιμετώπιζε εξίσου και στα ίσια. Κουβαλούσε την ενοχή του κόσμου, αλλά ξέμενε με τη συμπόνια της‧ για τις γάτες και τα περιστέρια. Είχε τη διαφυγή της. Την ποίησή της.  Είχε την παλάντζα της. Την αληθινή αγάπη της-που κι αυτή δεν πρόλαβε να χαρεί. Κι κυρίως είχε τις αδυναμίες της. Την κόρη, που της έμοιαζε. Και την πόκα, που την ταξίδευε. Γιατί κάθε αδυναμία μας είναι κι ολάκερη η δύναμή μας. Μετουσιώνει την αγάπη μας. Να σπάσει τούτον τον κόσμο το γυάλινο τον ψεύτικο και να φτιάξει μια κοινωνία άλληνε.

Σε μια ώρα τα είπε όλα, σε μια ζωή τα έγραψε όλα, σε μια αιωνιότητα θα τα θυμόμαστε όλα.

ΥΓ ευτύχησα κι εγώ επιτέλους να δω τη θεατρική παράσταση βασισμένη στη ζωή της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, όπως την περιέγραψε η εγγονή της, με την έξοχη ερμηνεία της Νένας Μεντή.

Οι στίχοι από εδώ