στα νοσοκομεία

“το φάρμακο είναι σαν την αγάπη, αν πιστεύεις σε αυτό σε καθηλώνει”

Στα νοσοκομεία ο χρόνος κυλά τ'ανάποδα· προς το τέλος και την καταστροφή του. Κι όσο πιο γρήγορα τον θέλεις να περνά, τόσο πιο σθεναρά αυτός αντιστέκεται. Γιατί όσο πιο γρήγορα η κλεψύδρα σου αδειάζει, τόσο πιο σύντομα θα επιστρέψεις στο χωρόχρονό σου. Θεωρητικά προς μια καινούργια αρχή. Αλλά αυτό δεν το σκέφτεσαι τότε...γιατί το στοίχημα είναι να καταφέρεις να τη γλυτώσεις. Κι τότε, πάντα, τα ανούσια γίνονται ουσιαστικά. Οι ειλημμένες υποχρεώσεις εκμηδενίζονται. Τα όνειρα παραβλέπονται. Οι ξεχασμένες αποφάσεις επανέρχονται, έστω, μαζί με κάποιες σταγόνες ιδρώτα.

Στα νοσοκομεία ο χρόνος δεν μετριέται με τις συνήθεις μονάδες. Μετριέται σε ματιές. Του δικού σου ανθρώπου σε σένα, του άρρωστου στο γιατρό, της νοσοκόμας στον ασθενή, του ασθενή στο μπουκαλάκι με τον ορό. Στάλα-στάλα. Κι οι που ματιές παραστρατούν καρφώνονται στα ίχνη του αίματος πάνω στα σεντόνια, στις σύριγγες μιας χρήσης, στις αποστειρωμένες γάζες, στα γάντια μιας χρήσης, στις κίτρινες σακούλες με τα επικίνδυνα απόβλητα. Αλλά για λίγο...Ο στόχος είναι ο πόνος που πρέπει με κάθε τρόπο να αποφευχτεί. Κι ας είναι παρών από την πρώτη στον κόσμο τούτο μέρα.

Αλλά εσύ δεν θέλεις να μιλάς γιαυτά. Να τα ξορκίσεις θέλεις. Να κρυφτείς και να τα κρύψεις. Όπως κάνουν όλοι. Αναπνέεις με μάσκα. Σταγόνες, σταγονίδια, ιδρώτας, αδρεναλίνη, κρυφή αγωνία, απαγορευμένες λέξεις, απευκταία νοήματα. Δεν επιτρέπεται. Απαγορεύεται. Θα ήταν καλύτερα αν...

Στα νοσοκομεία το φως είναι πάντα το ίδιο, ισοπεδωτικό κι ακριβοδίκαιο. Εξισώνει φτωχούς, πλούσιους, αστούς, επαρχιώτες, νέους, γέρους, αφεντικά κι εργάτες. Κι η μυρωδιά, τους αποτελειώνει. Η πολύ συγκεκριμένη μυρωδιά του δικού σου ανθρώπου χάνεται και τη θέση της παίρνει η απόπνοια του νοσοκομείου. Αυτήν που ανταμώνεις κάθε πρωί στο κατώφλι του. Αυτήν που σε συνοδεύει κάθε βράδυ μέχρι την εξώπορτα.

Στα νοσοκομεία σε επισκέφτονται τα περιστέρια. Όπως και στα νεκροταφεία. Καθημερινά. Ανελλειπώς. Και τότε ξαναθυμάσαι ότι κι εσύ κάποτε ήθελες να πετάξεις, να φύγεις, να γυρίζεις, να βρεις μια φωλιά να ξαποστάσεις. Να τώρα που σου ζητιέται να δώσεις δύναμη κι ελπίδα. Θέλω να με καταλάβεις...Κοιτάς πάνω από τη μάσκα...Τα χνώτα επικίνδυνα, τα χάδια απαγορευμένα, ο ερωτισμός ο μεγαλύτερος εχθρός του πόνου.

Στα νοσοκομεία εκτρέφονται οι πιο καίριες αυθεντίες. Αυθεντίες που στο θέατρο των οδυνών προβάρουν καθημερινά το ρόλο τους· που θα τους επιτρέψει να παραμείνουν στην κορυφή του κύματος. Να δρέψουν λίγο από το κλέος που τους αναλογεί. Να αισθανθούν θεάνθρωποι με λαμπρό μέλλον. Αξιοσύνες και παραστρατήματα, που δεν θα μάθεις ποτέ.

Ίσως αν...Ο γιατρός προσπάθησε...Οι γιατροί μας είπαν...κι εσύ να μην ξέρεις ποιος λέει ψέμα και ποιος αλήθεια. Γιατί το σύστημα ακόμη κι εκεί μέσα θα σε ξετρυπώσει. Κι εσύ πρέπει να πας με τα νερά του. Για τον άνθρωπό σου αυτήν τη φορά. Να το παλέψουμε. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...Μαζί με τη σταγόνα του ορού.

*Alice Mantovani, Figura, Iconografia del dolore, ed. Electa