Το φτερό του ελέφαντα

Κι εκεί που έβλεπα τους βουτηχτές για το σταυρό και τις ουρές των συνωστισμένων γιαγιάδων στον αγιασμό, θυμήθηκα τον Ντάμπο. Είναι δυο σκηνές απ’ την ταινία  που έχουν καταγραφεί στην προσωπική μου κινηματογραφική ανθολογία :

Στην πρώτη, οι ροζ ελέφαντες παρελαύνουν στο μεθύσι του αποσυνάγωγου Ντάμπο και  ένας απελευθερωτικός σουρεαλισμός εκρήγνυται στα μούτρα μιας εγκληματικά συντηρητικής Αμερικής. Η σκηνή αυτή δεν έχει πολύ σχέση με το θέμα του ποστ, αλλά είναι αριστουργηματική έτσι κι αλλιώς.

Η δεύτερη σκηνή είναι εκείνη της πτήσης. Ο ελέφαντας έχει κολλητό έναν πόντικα. Έναν άλλο απόκληρο του τσίρκου που δεν έχει πει την τελευταία λέξη. Με ένα τρυκ, βαφτίζει ένα διερχόμενο φτερό, μαγικό-τυχερό-ιερό και κάνει το παχύδερμο  να πετάξει. Το φτερό είναι η πίστη, δηλαδή το υποκατάστατο της αυτοπεποίθησης. Ο Ντάμπο πετούσε κι από μόνος του, αλλά του ήταν αδύνατο να εμπιστευθεί τις δυνάμεις του. Οι πάντες –πλην του πόντικα- τον αποθάρρυναν. Όπως, καλή ώρα εδώ, κάτι τύποι που γκρεμίζουν τις ουτοπίες και ρωτούν επίμονα: πες μου τι προτείνεις;

Σκεφτόμουν πόσο πολύ αναζητούμε ένα φτερό.  Κάποιοι από μας –πολλοί- είναι πρόθυμοι να ποδοπατήσουν το διπλανό τους για να τ’ αποκτήσουν. Μα με το άγγιγμα ενός σταυρού πεταμένου στα παγωμένα νερά, μα σε μια γουλιά αγιασμού, μα στο φλουρί της πίτας, μα στο συμβολικό κέρδος των χαρτιών. Ο ανταγωνισμός στην πίστη είναι παντού ολόγυρα. Και δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς τη συγγένεια του χριστιανισμού με τον ανταγωνισμό. Δεν υπάρχει παρά στην παραμορφωμένη εκκλησιαστική παράδοση. Να σταθώ τυχερός εγώ. Για σένα δεν με νοιάζει.  Αναζητούμε ένα γούρι μπας και πετάξουμε. Το ερώτημα είναι:  όταν πατάμε τον διπλανό μας, έχουμε την ικανότητα ν’ απογειωθούμε; Και αν την έχουμε, πόσο αξίζει μια μοναχική πτήση;