Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Όμορφο έντεκα


Δεν αναφέρομαι στον αθλητή με τη φανέλα 11. Ναι, για το χρόνο μιλάω και ομολογώ πως σε μερικούς από σας ταιριάζουν τα ανασηκωμένα φρύδια. Τις γνωρίζω τις ενστάσεις. Πώς όμορφο το 2011; Το 2011 μας βρήκαν τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων. Τα έχω πει/ακούσει/διαβάσει όλο το χρόνο και δεν ξέρω για σας, αλλά βαρέθηκα. Το ’11 δεν είναι όμορφο μόνο και μόνο γιατί θα είναι καλύτερο από το 12 και το 13.
Είναι κι άλλα το 11.

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Το καταφύγι


Η λέξη βουίζει στο μυαλό μου από τότε που την ξεστόμισες. Είναι αυτό που ζητάς από μένα κι ας ζεις ιδανικά προστατευμένος στην μικροζωή σου. Είναι της ψυχής μας το αποκούμπι. Είναι η πεμπτουσία στις αναζητήσεις μας. Μια ανάγκη που τη συνειδητοποιείς στα δύσκολα. Γυρίζω και σε κοιτάζω και εικόνες από μάστερβιου ξετυλίγονται πίσω σου: σπίτια για τους άστεγους, αγκαλιές για τα παιδιά, λιχουδιές για τα αδέσποτα, τροφή για τους πεινασμένους, νερό για τους διψασμένους, καταφυγή για τους κατατρεγμένους. Καταφύγια παντού, για τους ανθρώπους και για τα ζώα. Στις σπηλιές και στα μαντριά, στα αμπρί των πολέμων, στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, στις φωλιές των πουλιών, στα λημέρια των ληστών, στα ιδρύματα των απόκληρων, στις παλιές σοφίτες των παραμυθιών.

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Ο Μπάμπης


Μέρα πρώτη
Εμφανίστηκες μια μέρα μόνος, βραδύς, καχεκτικός, κατατρεγμένος από τα άλλα του είδους σου, χαμένος μέσα στο βιομηχανικό χώρο. Σε είδαμε κάποια άσχετη στιγμή μέσα στην εργασιακή μέρα. Κάποιος εντόπισε το πρόβλημα. Μια τριχιά σφιχτά δεμένη, που δεν κατάφερε να σε πνίξει, είχε κατορθώσει το προφανές, να δημιουργήσει μια τεράστια πληγή γύρω από το λαιμό σου. Αταβιστικά κρύβεις τον πόνο σου, αφού στη φύση το πληγωμένο ζώο έχει μάθει να κρύβεται. Έχεις βασανιστεί, και τώρα η επιβίωσή σου εξαρτάται από εμάς, το είδος που δημιούργησε τους βασανιστές σου.
Άμεσα και χαμηλόφωνα μια γραμμή επικοινωνίας φιλόζωων άρχισε να ξετυλίγεται. Όλα τα τραυματισμένα ζωντανά έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη και στον ανώδυνο θάνατο. Κάποιοι έχουν ακόμη αυτήν την επιλογή, για σένα αποφασίσαμε εμείς.

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Η βαθμονόμηση


Κάποιες φορές σταματάς το τρεχαλητό και θέλεις να κουρνιάσεις

Κάποιοι σε συμβουλεύουν να ξαποστάσεις
Άλλοι σε νοιώθουν, αλλά δεν προλαβαίνουν
Μερικοί σου προσφέρουν μια αγκαλιά
Λίγοι, σε τραβούν στην αγκαλιά τους

Κάποιες φορές η ζωή σταματά μπροστά σου και πρέπει να την ξανακουρδίσεις

Κάποιοι θα σε κοιτάξουν χωρίς να σε αναγνωρίζουν
Μερικοί θα σε αγριοκοιτάξουν και θα σου αγριοφωνάξουν
'Αλλοι θα σου δώσουν το χέρι τους
Ελάχιστοι θα το κάνουν για σένα

Κάποιες φορές στο δρόμο σου πετυχαίνεις έναν ογκόλιθο

Κάποιοι θα σταθούν δίπλα σου
Άλλοι θα θολώσουν και θα απομακρυνθούν
Μερικοί δεν τον βλέπουν καν, και σας προσπερνάνε
Άλλοι πάλι, θα σε βοηθήσουν και θα μπουν μες στα σκατά μαζί σου

Κάτι τέτοιες φορές αρχίζεις τη προσωπική σου βαθμονόμηση, βρίσκεις το γράδο σου.


Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Ασυνέχειες

Η Ασημπηλοπιπίνη που για συντομία θα τη λέμε Α., έγειρε το κορμί της πίσω σχηματίζοντας γωνία 45 μοιρών με το έδαφος. Αν δεν εργάζεστε ήδη στο τσίρκο, καλύτερα να το δοκιμάσετε πρώτα στον ύπνο σας. Αν δεν πετύχει στο όνειρο, μην το επιχειρήσετε στον ξύπνιο. Αυτά βέβαια, για την Α. είναι παιχνιδάκια. Τη βοηθάει το ύψος της που δεν ξεπερνάει τους πέντε πόντους, όσο περίπου και το πλάτος με τα φτερά απλωμένα. Με κλειστά φτερά δεν έχει πλάτος. Βάθος δεν έχει έτσι κι αλλιώς. Το κορμί της είναι μια γραμμή ζωγραφισμένη από την τρίχρονη Λο που όταν μεγαλώσει θ' ασχοληθεί με τη συννεφογλυπτική, μια παραγνωρισμένη τέχνη την οποία από λάθος αποδίδουν σε τυχαίες επιδράσεις μετεωρολογικών παραγόντων.

Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

Αισθησιακές ερωτοαπαντήσεις

Μερικά χρόνια πριν.
Η μαμά στην κουζίνα υπαγορεύει την ορθογραφία στο μεγάλο γιο. Εκείνη,  γύρισε απ' τη δουλειά πριν μισή ώρα κι εκείνος αποτέλειωσε τη φακή ανάμεσα σε δεκάδες "μια στιγμή να δω κάτι στο δωμάτιό μου" δικά του και "κάτσε να φας και μετά το βλέπεις" δικά της. Από το βάθος του διαδρόμου ακούγεται ρυθμικό ταπ-ταπ. Οι γκέλες της μπάλας απ' τα χέρια του μικρού. Το πρωτάκι της οικογένειας.
Οι ορθογραφίες της 5ης δημοτικού είναι μεγάλες και δύσκολες. Είναι λογικό σε κάθε τελεία ν' αναπηδούν παρατηρήσεις και σε κάθε αλλαγή παραγράφου, σχόλια για το πώς πέρασαν τη μέρα τους. Οι κουβέντες και τα βλέμματα ενώνουν τις άκρες του αποχωρισμού μάνας και γιου. Είναι οι αγκαλιές που έλειψαν όλη μέρα. Σήμερα όμως, ανάμεσα τους έχει καθίσει κάτι αόρατο. Οι λέξεις θέλουν να βγουν, αλλά ένας νοητικός λώρος τις αποσύρει.
Στο βάθος του διαδρόμου απομακρύνεται το ταπ-ταπ-ταπ της μπάλας συνεχίζοντας τις μονότονες γκέλες.
-Τι έχεις;
-Τίποτα βρε μαμά, αλλά τα παιδιά σήμερα έλεγαν ένα σωρό μπούρδες.
-Ε, καλά. Δεν λένε μόνο τα παιδιά μπούρδες...
-Μαμά! Μιλάμε για μεγάλες μπούρδες!
-Δηλαδή;
-Άσε καλύτερα!
-Μα, έλα για πες!
-Ε, να! Ο Ερνέστο είπε τη μεγαλύτερη χαζομάρα!
-Τι είπε ο Ερνέστο;
-Μιλάγαμε για το σεξ.

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

The Itchy bitchy spider


Το σπίτι είναι το βασίλειό μας. Το δικό της βασίλειο είναι η αριστερή γωνία στο ταβάνι. Πάνω απ’ την μπαλκονόπορτα. Μιλάμε βέβαια για τη μακροπόδαρη Εριέττα, τη διάσημη υφάντρα. Από ψηλά παρατηρεί τις ζωές των άλλων οικόσιτων αρθρόποδων. Μυρμήγκια, μύγες, κουνούπια, κατσαρίδες. Δεν είναι μόνο θηράματα, έχουν και πλάκα, τόσο μικρά κι ασήμαντα, τόσο φαντασμένα κι άχρηστα. Άξια όλα της μοίρας τους και του εντομοκτόνου, που αργά ή γρήγορα –η Εριέττα η αράχνη το ξέρει- θα βγει το δηλητήριο απ’ το ντουλάπι για να ψεκάσει τις ανούσιες ζωές τους. Ποιες ζωές δηλαδή; Έτσι που τις ξεφτίλισαν, χειρότερες από το θάνατο είναι. Μια παρέα αχρήστων που ζει σε βάρος του Ανθρώπου. Του μόνου που φέρνει φαγητό στο σπίτι και που μέχρι τώρα όλα τα έντομα παραφύλαγαν για να τσιμπολογήσουν τα ψίχουλά Του, τα ξεσκέπαστα πιάτα Του, να ρίξουν απλωτές στα φλυτζάνια με το  γάλα ή τον καφέ Του, χωρίς τα ίδια να παράγουν τίποτα. Μια ζωή δανεική. Παράσιτα. Η ντροπή των αρθρόποδων. Μόνο αυτή η Εριέττα δεν έχει ανάγκη τον Άνθρωπο. Βρίσκει τροφή μόνη της. Υφαίνει ακούραστους ιστούς, με σταθερή και υψηλή ποιότητα. Μόνο αυτή είναι σύμμαχός του Ανθρώπου στον περιορισμό του πληθυσμού των εντόμων. Ισάξια Εκείνου.
 

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Χειμώνας παντού


Ξεκινάς τη μέρα τακτοποιώντας, ρούχα σε κρεμάστρες, παπούτσια από κουτιά, άπλυτα στη φόρα, καθαρά στο ντουλάπι, κατεβάζεις μάλλινα, στιβάζεις καλοκαιρινά, διαλέγεις αυτά που δεν σου χωράνε, κι εσύ να μη χωράς πουθενά-πουθενά, βαδίζεις ασταμάτητα πάνω-κάτω και μετά πέρα-δώθε, συνεχίζοντας να τακτοποιείς πράγματα, μπας και καταφέρεις να ταχτοποιήσεις και τις σκέψεις σου, μπα τίποτε, συνεχίζεις κουνώντας το κεφάλι, μήπως και ηρεμήσει, μπας και καταλάβεις τι γίνεται εκεί έξω. Φωνές, πολλές φωνές, που δεν λένε τίποτα, που επαλλάσσονται άσκοπα, που επαναλαμβάνουν τα ίδια λόγια τόσο συχνά που σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση του χρόνου, και εκεί που νομίζεις ότι έχασες μια-δυο μέρες, βυθίζεσαι σε ένα πελώριο deja-vu...Χρησιμοποιείς το «πια», το «διόλου», το «λιγότερο», το «τώρα πλέον» με ολοένα μεγαλύτερη συχνότητα...Ξεχνάς τις λέξεις που είπες, τα ονόματα, τα πρόσωπα, αναζητάς το νήμα από τα νοήματα, ενώ στις φράσεις προστίθενται άλλες φράσεις, άλλες λέξεις και σε σφυροκοπούν και σε αναστατώνουν. Και στο τέλος, οι φωνές σε κρεσέντο γίνονται ουρλιαχτά, για να κατατροπώσουν άλλα ουρλιαχτά, σαν σκυλιά που αλυχτάνε, εν τέλει ορυγμαδός και κούραση, απέραντη κούραση, στάσου να κάνω μια παύση να τηλεφωνήσω στον ατζέντη μου, γιατί χωρίς νταβάδες δεν πρόκειται να προχωρήσει το πράμα, έχει ανάγκη τη φωνή και τη διαταγή για να επαναληφθεί.

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

H μάνα είναι τρελή

Να είσαι γονιός είναι ευλογία. Ακόμα και σε συνθήκες πολέμου ή κρίσης. Ιδιαίτερα μέσα σ’ αυτές μάλιστα λόγω της αντίθεσης με την περιρρέουσα κατάθλιψη, διατηρείς το προνόμιο να παρακολουθείς έναν άνθρωπο ν’ αναπτύσσεται, να ωριμάζει κάθε μέρα σωματικά και πνευματικά, να ξεπερνάει τον χθεσινό του εαυτό και να σ’ εκπλήσσει με τη μοναδικότητά του, όπως εύστοχα σχολίασε η φίλη μου το ξωτικό .

Ανέκαθεν πίστευα πως φυσιολογικός άνθρωπος δεν υπάρχει. Όλοι διαθέτουμε ένα κοινωνικό προσωπείο κι έναν εαυτό που όσο σοφότεροι γινόμαστε, τόσο πιο συγκλονιστικός γίνεται και τόσο περισσότερο αποκλίνει από το περιεχόμενο των εισαγωγικών κουδουνιών που κρέμονται εκατέρωθεν του νορμάλ.
Αυτές τις ευτυχείς αποκλίσεις άλλοτε τις προστατεύουμε μ’ επιτυχία κι άλλοτε γίνονται φανερές, εισπράττοντας την στάμπα της ιατρικής διάγνωσης. Το  Άσπεργκερ είναι μια τέτοια περίπτωση.
Η φίλη μου η Ε. μητέρα ενός γλυκύτατου κοριτσιού με Άσπεργκερ, ζήτησε τη βοήθεια της διαδικτυακής γειτονιάς, στην αλληλεγγύη της οποίας πιστεύω ακράδαντα.
Σας παραθέτω το mail  που μου έστειλε:

«μαθαίνω ότι είσαι καλά από τα ποστάκια σου που παρακολουθώ με ενδιαφέρον.
Είμαστε καλά και η Ζ. μου προοδεύει συνεχώς. Στα αρχαία μας έχει αφήσει άφωνους κι εμάς και τους δασκάλους.
Και τώρα τα δυσάρεστα...
Η βία σε όλο της το μεγαλείο   ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ στο σχολείο.
Η μάχη μου γι αυτό το θέμα είναι τεράστια… ευαισθητοποίηση - ενημέρωση - κινητοποίηση φορέων - συνήγορος του παιδιού... αποτέλεσμα...η μάνα είναι τρελή.
Ασφαλώς και είμαι τρελή από αγωνία, τρελή από κούραση, τρελή απ' τα τρελά που συμβαίνουν.
Ακόμα και η θεραπεύτρια της Ζ. μου είπε: «Πρέπει να σταματήσετε αυτό τον αγώνα και να το ΣΥΝΗΘΙΣΕΤΕ…»
Λες να είμαι τρελή; 
Παρακαλώ θερμά όλες τις μαμάδες να στέλνουν κάθε μέρα το ίδιο mail στην Άννα Διαμαντοπούλου (minister@minedu.gov.gr) που θα λέει:
«Παρακαλούμε ξεκινήστε προγράμματα αντιμετώπισης  σχολικής βίας σε ιδιωτικά και δημόσια σχολεία.»

Τα προγράμματα είναι έτοιμα από το δίκτυο αντιμετώπισης βίας  »*


Ανεξάρτητα με το αν πιστεύετε ή όχι στην ύπαρξη ψηγμάτων ευαισθησίας σε οποιοδήποτε πρόσωπο της κυβέρνησης, η συνολική κοινωνική πίεση έχει τη δική της ξεχωριστή βαρύτητα. Επιπλέον, είναι μια κίνηση δώρο για κάθε παιδί που μπορεί ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε λόγο –αφορμές υπάρχουν πάντα και ξεφυτρώνουν συνεχώς, ιδίως σε συνθήκες γενικής τρομοκρατίας- να πέσει θύμα κοινωνικού αποκλεισμού.

* Το Δίκτυο κατά της Βίας στο Σχολείο ιδρύθηκε με τη συμμετοχή δημοσίων και μη κυβερνητικών φορέων με σκοπό -μεταξύ άλλων- την δημιουργία πλαισίου επιστημονικού και κοινωνικού διαλόγου, σχετικά με τα αίτια και τις μεθόδους παρέμβασης για την πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας στο σχολείο.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

O καινούριος


Ώστε τον βρήκαν το νέο πρωθυπουργό. Κατόπιν πολυήμερων ναζιών, κατέληξαν στην αρχική επιταγή των Βρυξελλών.
Ο νέος πρωθυπουργός είναι ο ευνοούμενος των τραπεζών και των πιστωτών. Διορίστηκε από μια παρακμιακή παρέα με τρέχουσα εκλογική βαρύτητα ασήμαντης αξίας.
Βέβαια, πληροί τις προδιαγραφές του όρου τεχνοκράτης, που τόσο ανασαμάται από τα ΜΜΕ.
Όπως οι περισσότεροι από μας τους κοινούς θνητούς, έριξα  μια ματιά στο βιογραφικό του. Κανονικά, τα βιογραφικά των πρωθυπουργών δεν τ’ αναζητάς στη βικιπέδεια, τα γνωρίζεις απ’ έξω κι ανακατωτά. Τα πληροφορείσαι στη διάρκεια της  πολιτικής τους πορείας και κατά την έκθεσή τους στους εκλογικούς αγώνες. Αλλά αυτά είναι πολυτέλειες μιας άλλης εποχής.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Λέω να ονειρευτώ.

Λέω να ονειρευτώ.
Μια χώρα που δεν βάζει την αξιοπρέπειά της πάνω από ένα κομμάτι μετάλλου χρησιμοποιούμενου ως μέσο συναλλαγής.
Ανθρώπους να βαδίζουν στο δρόμο με πλάτες ίσιες και βλέμμα καθαρό.
Μυαλά που δημιουργούν και δεν μηχανορραφούν ούτε ξοδεύονται να εφευρίσκουν νέους τρόπους ξεγλιστρήματος κι εξαιρέσεων.  
Πολίτες που συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας και δεν εκχωρούν σε διεθνώς αναγνωρισμένους απατεώνες το δικαίωμα της εκπροσώπησης.
Δασκάλους ν’ απολαμβάνουν τη δουλειά τους και μαθητές να τους αγαπούν.
Γιατρούς να κόβονται για τους ασθενείς τους σαν να ‘ταν δικοί τους άνθρωποι.
Παιδιά, που δεν λυπάμαι, όταν σκέφτομαι το μέλλον τους.
Έναν τόπο όπου η φτώχεια δεν σε καταδικάζει σε θάνατο κι εξευτελισμό  κι η ευμάρεια δεν  γίνεται αιτία φθόνου και αμφισβήτησης.
Φίλους που αφήνονται σ’ ατέρμονες συζητήσεις και δεν αγωνιούν ν’ αποφύγουν ακάνθινα θέματα.
Κατοίκους να σέβονται και ν’ αγαπούν τη χώρα τους και ποτέ μα ποτέ δεν επισείουν τη λέξη πατρίδα ως απειλή σοβαρών αποφάσεων.
Επιλογές που σπρώχνονται από πάθη κι επιθυμίες κι όχι φτωχές ανάγκες.
Ταξίδια που τα λαχταράς και δεν σε στέλνουν σ’ ανεπιθύμητους τόπους όπου κι εσύ οχληρός είσαι.
Να είναι η νομιμότητα αυτονόητη κι όχι πρόκληση για παρακάμψεις.
Διλήμματα με δυνατότητα πολλαπλών απαντήσεων.
Τα όνειρα είναι δωρεάν. Επίσης, είναι το πρώτο βήμα της δημιουργίας.

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Απώλειες


Επί ένα χρόνο εκτίω τη χρηματική ποινή μου, σιγά-σιγά ξεκίνησε να φυλλοροεί και η ψυχική μου αντοχή, και γίνομαι ένα με όλους που, περισσότερο φτωχοί, περισσότερο φοβισμένοι, σκυφτοί, σκυμμένοι, στα τέσσερα, προχωράμε στα άδυτα μιας ζωής που δεν ξέρουμε γιατί συμβαίνει. Να διαρρήξουμε τους κανόνες, τις φυλακές, να ξεσκεπάσουμε την ειρωνεία και την αλητεία, την προδοσία δεν την αντέχει κανείς, αλλά ποιος αναλογίζεται αυτά που καθημερινά προδίδουμε;

Μια μικρή οικιακή καταστροφή, όπως αυτές που συμβαίνουν στα σπίτια δεκαετιών, που σε επηρεάζει περισσότερο από τις άλλες φορές, γιατί όλα είναι σόλοικα πια, όλα σου μοιάζουν λιγότερα από ότι στο παρελθόν, στο κοντινό παρελθόν, και ανοίγεις το παράθυρο στην πραγματικότητα και αυτή σε κοιτάζει με απορία, το κλείνεις πίσω σου και επιστρέφεις άδοξα στο φυλάκιό σου, αναζητώντας όσα μάταια καταστράφηκαν. Ερανίσματα που δεν αρχειοθετήθηκαν, ευχές που δεν στάλθηκαν, ρούχα που δεν αγοράστηκαν, λίστες που δεν τελείωσαν, παλίμψηστα της καθημερινότητας. Για μας τους απλούς θνητούς η κόλαση βρίσκεται στα μικροπράγματα.


Και οι ήχοι να φτάνουν απέξω σε παρτίδες, σε κβάντα σιωπής και ορυμαγδού, κι εσύ να μοχθείς να βρεις ποιος είχε δίκιο και ποιος είχε άδικο, να διαλέξεις όμορφες εικόνες για να σε συνοδέψουν λίγο πριν σε πάρει ο ύπνος και να απομειώσεις τις εκκρεμότητες που σε θα κοιτάξουν από το ταβάνι μόλις ανοίξεις τα μάτια.

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

Χίλιοι και ένας λάθος δρόμοι

 Πλέον, ούτε στην εκδρομή γλυτώνεις. Την εκδρομή, που κάθε φορά την βαφτίζουμε τελευταία.
Τι μπορεί να πληγώσει περισσότερο;
Ο βοσκός που θέλει αεροδρόμιο στο οροπέδιο με το μοναδικό δρυοδάσος ώστε αντί για τα πρόβατα, να ασχοληθεί με κάποιου είδους τουρισμό;
Οι κάτοικοι με τα καμένα από το 2007 σπίτια, που προτίμησαν με τα χρήματα τα προσφερόμενα από τον πλούσιο συντοπίτη τους –παλιά, τους έλεγαν  ευεργέτες αυτούς- να χτίσουν απρόσωπες μοντέρνες κατοικίες και όχι παραδοσιακά πετρόκτιστα;
Η αναγεννημένη μετά την καταστροφική πυρκαγιά, φύση που εκρήγνυται από ομορφιά για να θαυμαστεί μόνο απ’ τους περαστικούς τουρίστες;
Τα αντικρινά καφενεία πασόκων-νεοδημοκρατών που είναι ακόμα γεμάτα και ξέχειλα από επιχειρήματα αντιπαλότητας;
 

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ένας χρόνος στο twitter

Όλα ξεκίνησαν πριν από έναν ακριβώς χρόνο, ακολουθώντας προσεκτικά τις συμβουλές της σοφής @nefosis-το TWITTER έχει τους δικούς του κανόνες συμπεριφοράς, κρυφούς και φανερούς, OK, εκτός από τον έρωτα, σε όλα τα άλλα μ’αρέσει να έχω κανόνες. Και έτσι έδωσα μια άλλη προοπτική στην καθημερινότητά μου. Βρέθηκα μέσα σε ένα παιχνίδι που συμπυκνώνει όλη την ανθρώπινη διάσταση και τις εκφάνσεις της, ταυτότητα, προσωπικότητα, κοινωνικότητα, ενημέρωση και πληροφόρηση, σύγκρουση και μόνιασμα, ερωτισμό και ξεκατίνιασμα. Χρησιμοποιώ ένα μέσον τόσο άμεσο, που σε τσακίζει: Το έχετε καταλάβει πως ότι γίνεται εδώ το μαθαίνουμε πρώτοι ε; φωνάζει ο @Takis_K. Έχω εμπλακεί σε ένα μέσον που μου ροκανίζει κι αυτό το χρόνο μου, προς επίρρωση των σκέψεων του @PanosJee Time offline is the new holidays, ή των θιασωτών του μέσου: When you're on facebook, time moves so damn slow but time flies when you're tweeting Το πιο επικίνδυνο γνώρισμά όμως είναι ο εθιστικός του χαρακτήρας, και είναι αλήθεια, αλλά, μήπως είναι εθιστικό όπως όλα τα ωραία πράγματα, ή μήπως επειδή είναι εθιστικό είναι και απολαυστικό; Και έτσι καταλήγω να μου λείπει ο χρόνος και να κοιμάμαι με το smartphone και όχι με το βιβλίο αγκαλιά…

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Μαζεύοντας τα καλοκαιρινά

Λατρεύω το καλοκαίρι. Είμαι επιρρεπής στο λιώσιμο της ζέστης αλλά και κάθε άλλου λόγου.  Γι αυτό, το ετήσιο μάζεμα των καλοκαιρινών, μου φαίνεται θλιβερή διαδικασία. Φέτος όμως, αυτή η θλίψη, όχι μόνο με ξεπερνάει μα μου ρίχνει μερικούς γύρους παραπάνω και γυρνώντας το ξινισμένο της κεφάλι, βγάζει μια γλώσσα να. Τώρα που την καλοκοιτάζω, μοιάζει λίγο στη Διαμαντοπούλου.
Αγκαλιάζω κάθε ρούχο, χώνω το πρόσωπο στις μπλούζες, κλείνω τα μάτια και βλέπω θαλασσινές σταγόνες να λιάζονται, μυρίζω θυμάρι σκαρφαλωμένο στις απόκρημνες πλαγιές. Στους γκρεμούς που περικυκλώνουν τις ομορφότερες παραλίες. Είπα περικυκλώνουν και σκέφτηκα περιφρουρούν. Σε κυκλώνω για να σε πνίξω ή σ’ αγκαλιάζω να σε προστατεύσω; Στις αγάπες δύσκολα τα ξεχωρίζεις αυτά και το μπλέξιμο τραβάει ως τις λέξεις. Τι να σου πουν κι αυτές οι έρμες. Τις ξαμολάμε έτσι, τις λέμε αλλιώς, στο τέλος ξεχνούν κι οι ίδιες τι σημαίνουν. Μόνο οι λέξεις οι δεμένες στα κατάρτια των αισθήσεων ελπίζουν στη σωτηρία:

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Η επόμενη μέρα


Εμείς τη λέμε ζωή την πιάνουμε απ'τα χέρια
Κοιτάζουμε τα μάτια της που μας ξανακοιτάζουν*

Όλα είχαν πάει τόσο όμορφα σήμερα. Μέρα ζεστή, απλόχερη, κόσμος πολύχρωμος, ζωντανός, ενθουσιασμένος. Ποτάμι ακατασίγαστο. Ζεστασιά, αλληλεγγύη, συντροφικότητα, το έβλεπες παντού, στα μάτια τους, στις αγκαλιές τους, “σαν μια γιορτή”, πέταξε κάποιος. Ήταν απαραίτητο όλο αυτό; Όλοι το ξέραμε, το απευχόμαστε, το φοβόμαστε, και προς στιγμή, παρασυρμένοι στη μέθη της αδελφοσύνης, το ξεχάσαμε, και προχωρούσαμε.

Και συ το μόνο που είχες να πεις ήταν “μεγαλειώδης”;
Και συ είσαι αυτός που πιστεύεις ότι έχεις λαϊκή εντολή;
Και συ είσαι εκείνος που αναρωτιέσαι αν και πόσο έφταιξες;
Και συ μιλάς ακόμα;
Και συ σιωπάς ακόμα;

Γύρισα στο πατρικό, η μάνα με περίμενε με ζεστό φαγητό. Αυτό είναι αγάπη, σκέφτηκα. Οι τηλεοράσεις έπαιζαν σκάι, όλη η έμφαση στα επεισόδεια, μην τους ακούτε, φωνάζω. Σκέφτομαι να κατέβω κάτω στην πολυκατοικία και να κολλήσω ένα χαρτί: ΤΑ ΚΑΝΑΛΙΑ ΣΑΣ ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ. Επανέκτησα το θυμό μου. Πώς μπορούν να αμελούν όλον αυτόν το λαό; Που άφησε δουλειές, μεροκάματο, οικογένεια και κατέβηκε στο κέντρο; Που ζητά μια πιο δίκαιη ζωή και μοίρα; Πώς με τόσα ψέματα και παραπληροφόρηση φέρνουν τούμπα τα πάντα; Με ποιο δικαίωμα μπορούν να σου τσαλαπατούν τον αγώνα και σου ροκανίζουν τα φτερά;

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Κοίτα αλλού!

Κοίταξε αλλού!
Δες τα πρόσωπα των παιδιών, μύρισε τα κεφάλια τους, κοίτα τον αγαπημένο σου, εστιάσου στα χέρια του, θυμήσου τα ταξίδια τους. Γέλα με τους φίλους σου. Μην μιλάτε γι αυτά που λένε οι ειδήσεις. Ετοίμασε κάτι όμορφο να φάτε. Όχι ακριβό και σου χαλάσει τη διάθεση. Κάτι μοσχοβολιστό, να κάθεται πάνω στη δυσοσμία του δρόμου. Κρεμμύδι και σκόρδο και μπαχαρικά και μια πρέζα αλάτι, να διώχνει το κακό το μάτι και ζάχαρη στη μύτη του κουταλιού, ν’ αναρωτιούνται όλοι πού τη βρήκε τόση γλύκα το κοκκινιστό. Να οσφραίνονται οι γείτονες και να λένε μπράβο στη χρυσοχέρα.
Καλύψου! Κρύψου! Αν δεν δεις το τέρας, παίζει και να τη γλυτώσεις. Θα στραφεί στους άλλους που του φωνάζουν, στους ηλίθιους. Αυτούς που ποτέ δεν καταφέρνουν τίποτα, γιατί είναι λίγοι, λίγο κι αυτό που κάνουν, λίγος ο σκοπός τους. Άντε να φάνε καμιά ανάποδη και να το κάνουν μεγάλο θέμα.
Κοιμήσου! Αφαιρέσου! Άσε τους άλλους να σκεφτούν για σένα! Ποιος ή ποια είσαι εσύ που θα λύσεις τα άλυτα; Ένα ασήμαντο τίποτα. Εσένα περιμένανε όλοι αυτοί οι σοφοί και ακριβοπληρωμένοι, όλοι αυτοί που σου εξηγούν πόσο έφταιξες; Εντάξει, έφταιξες! Δεν παρκάρεις παράνομα και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση; Δεν δέχτηκες να νομιμοποιήσεις το υπόγειο στο χωριό; Δεν πήρες δάνειο να πας διακοπές σε κείνο το νησί που αναβόσβηνε χρόνια σε τηλεοράσεις και περιοδικά; Φταις και το έχεις αποδεχθεί πως πρέπει να πληρώσεις.
Γι αυτό κοίτα αλλού! Κοίτα το μεροκάματο. Είναι πολύτιμο όσο και να 'χει μείνει. Σφίξε το στην αγκαλιά σου.
Κοίτα τα παιδιά σου. Δεν είναι περιφρόνηση αυτή στα μάτια τους. Δες τον αγαπημένο σου. Μοιάζει, αλλά δεν είναι ταπείνωση αυτή στον τρόπο που καμπουριάζει. Γέλα με τους φίλους σου, ακόμα κι όταν δείχνουν πολύ σοβαροί. Μαγείρεψε κοκκινιστό. Ρίξε ότι βρεις στο ψυγείο και στο ντουλάπι. Σημασία έχει να μυρίζει όμορφα. Σφίξε το πορτοφόλι στην τσέπη μην στο βουτήξει ο ..."λωποδύτης αλλοδαπός".
Κοίτα αλλού...
Μην κοιτάζεσαι στον καθρέφτη! 

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

H απλή μέθοδος των τριών


Την παραπάνω κοινή ανακοίνωση των ισχυρών υπουργών της κυβέρνησης χαρακτήρισαν τα ΜΜΕ ως ηχηρή. Πού μπορεί να πάει το μυαλό του καθενός όταν συνδυάσει το επίθετο «ηχηρή» με την παραγωγικότητα και την αποτελεσματικότητα των ανθρώπων που έκαναν τις δηλώσεις, είναι μια άλλη ιστορία.
Διαβάζοντας την ανακοίνωση αρχικά, διαπιστώνεις πως πρόκειται για μια χιλιοστή επαναδιατύπωση  του «μαζί τα φάγαμε» μια και όπως γνωρίζει η υπουργός παιδείας, η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, το κείμενο που υποτίθεται πως καλεί σε ενότητα, αναδύει περισσότερη δυσωδία, γιατί οι τρεις κορυφαίοι στοχεύουν σε ένα διχαστικό κάλεσμα χρησιμοποιώντας την απλή μέθοδο των τριών:

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Βόλτα στην πόλη

Αυτή την πόλη δεν τη θυμάμαι ποτέ όμορφη. Το ότι μεγάλωσα στον Άγιο Παντελεήμονα -όπου πάντα μαζεύονταν οι κόμποι της αθηναϊκής κόμης- θα πρέπει να έπαιξε κάποιο ρόλο. Όταν μεγαλώσεις στην ασχήμια, την ασχήμια την κουβαλάς στα αισθητήρια. Την υποψιάζεσαι και την οσφραίνεσαι παντού. Αναγνωρίζεις τη μυρωδιά της και ντρέπεσαι γιατί σ’ αναγνωρίζει κι αυτή. Απ’ την άλλη, πάντα λαχταράς την ομορφιά που είναι το άλλο, το αντίθετο, το φάρμακο στο φαρμάκι. Τα δέντρα, τη φύση, την απουσία πλήθους, τους γελαστούς ανθρώπους, τα σπίτια τα χαμένα στις σκιές των δέντρων -όχι των κεραιών.

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Ινδικά στιγμιότυπα

Παρά λίγο να γίνουμε Δανία του Νότου. Σε κάτι λεπτομέρειες αστοχήσαμε. Θες οι απεργίες, θες ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΜΕ -χωριστά πάντα, θες οι δημόσιοι υπάλληλοι που βαριούνται κι οι ιδιωτικοί που αξιώνουν αμοιβές καταρρακώνοντας την ανταγωνιστικότητα, θες οι μπλόγκερς κουκουλοφόροι του διαδικτύου, γλίστρησε το σέλας μέσα απ' τις ακτίνες του καταπράσινου ήλιου μας.
Μια που δίκιο είναι ο λόγος των αγορών κι η ελληνική ανταγωνιστικότητα περνάει πια από τους δρόμους του μπαχαριού, αρχίζω να σκέφτομαι προς την κατεύθυνση που οδηγούν τη χώρα οι εκλεγμένοι μας άρχοντες. Εκεί όπου συναντιέται η Ελλάδα -πρώην ημιανεξάρτητη χώρα- και η Ινδία της εποχής του Γκάντι. Δεν συγκρίνω με τη σημερινή Ινδία, γιατί αυτή σε αντίθεση με μας είναι απ' τις αγαπημένες των αγορών. Θα προσπαθήσω να ταιριάξω την Ελλάδα με την Ινδία την  αποικιοκρατούμενη κι αγωνιζόμενη για την ελευθερία της. Ακόμη και πριν από πολλές δεκαετίες ήταν ένα σκαλί πάνω από μας.

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Παραμιλώντας


Καλά, κάτσε και θα δεις, σε λίγο ούτε το παιδί μου θα μπορώ να πηγαίνω στις δραστηριότητές του…Οι καλές δραστηριότητες είναι μακριά από το σπίτι…Και γιατί χρειάζονται όλα αυτά; Γιατί όσο μπορώ θα του προσφέρω εφόδια για μια καλύτερη ζωή…θα του προσφέρω, μέχρι πότε όμως; Και μέχρι πόσο; Και αν γίνω έφεδρος…Και άλλη δουλειά να κάνω; Να μάθω κάποια τέχνη; Μάθε τέχνη κι άστηνε. Και τι τέχνη να μάθω να κάνω; Ξέρω αυτό που σπούδασα, είμαι μηχανικός, λύνω συγκεκριμένα προβλήματα, να εφαρμόζω τη θεωρία στην παραγωγική διαδικασία. Να κάνεις τέχνη. Δεν είμαι καλλιτέχνης. Είσαι από τη στιγμή που χρησιμοποιείς τον αγοραίο χρόνο σου για να δώσεις χαρά και ερωτηματικά, είσαι από τη στιγμή που επενδύεις στους γύρω σου, είσαι από τη στιγμή που δημιουργείς κάτι όμορφα άχρηστο.

Η τέχνη δεν αποδίδει -η τέχνη είναι πολυτέλεια-η τέχνη θέλει αφοσίωση, κι εγώ πρέπει να αφοσιωθώ να εξασφαλίσω την οικογένεια. Σου είπα: "Η κοινωνία που ανταλλάζει λίγη ελεθερία για λίγη ασφάλεια δεν αξίζει καμιά τους, και τις χάνει και τις δυο" (B. Franklin), που διάβασα και στο τουίτερ. Να κάνουμε μια έκθεση με τις κατασκευές που μου έχεις χαρίσει.. Μα δεν είμαι καλλιτέχνης. Να έρθω σε επαφή με τους οργανωτές της cheap art…Άτοπο, όπως οι καλές προθέσεις.

Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Παράδρομοι

Η οθόνη ανοιχτή, διαθέσιμη. Προκαλεί. Να γράψεις, να μουτζουρώσεις, ν’ αφήσεις  ίχνη. Ένας ακόμα ανόητος που πληγώνει δέντρα ή ένας σοφός τοιχογράφος; Μικρή σημασία έχει. Η έκφραση συνοψίζει το  ζητούμενο. Η ποιότητά της απασχολεί πρωτίστως τους άλλους. Εσύ, αν λαχταράς να ουρλιάξεις, ελάχιστα νοιάζεσαι για τη χολυγουντιανή χροιά της κραυγής. Το δηλητηριασμένο αέρα θες να ξεφυσήσεις.
 

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Καλπάζουσες παράπλευρες απώλειες

Κάποτε καμωνόμαστε πως αυτά τα θέματα ήταν σημαντικά.

 
 Υπόγεια, ανώνυμα, αθόρυβα τρέχουν οι παράπλευρες αυξήσεις. Όχι μόνο αυτές που αφορούν στους φόρους, στις εισφορές, στις κρατήσεις, στις απολύσεις. Καλπάζουν και κάτι δείκτες απόκληροι στους οικονομικούς παράδρομους.

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Ο κύκλος της θλίψης (ή της καταστροφής;)

Ο όρος «κύκλος» χρησιμοποιείται κατ’ευφημισμό, καθώς, όπως και σχηματικά αναπαρίσταται, πρόκειται για μια ημιτονοειδή ατέρμονα διαδικασία με την οποία, συνειδητά ή ασυνείδητα, αντιμετωπίζουμε έντονες συναισθηματικές φορτίσεις (αρνητικές). Είναι ο μηχανισμός που αντιδρούμε στις αλλαγές, πολύ καλά μελετημένος και περίτρανα αποδεδειγμένος.
Και εκεί που ζούσες στον προσωπικό σου «παράδεισο» με την ατομική σου ευδαιμονία, αδιαφορώντας για το τι γίνεται τριγύρω σου, εκτός αν επρόκειτο για το σπίτι του γείτονα ή για το αυτοκίνητο του συναδέλφου, και εκεί που το μόνο που σε εκνεύριζε ήταν ο υπάλληλος που δε σου χαμογελούσε στα ΕΛΤΑ ή τα πάντα καθυστερημένα τρόλευ, που στο τέλος ερχόταν το ένα πίσω από το άλλο, ή έστω η φθίνουσα απόδοση του Ρεχάγκελ, ΤΣΑΦ! Ξαφνικά, συνειδητοποιείς ότι όλα γύρω σου σιγά-σιγά, μεθοδικά θα μπορούσε να πει κανείς, αρχίζουν να καταρρέουν, σαν χάρτινοι πύργοι, και εσύ στη μέση-πάντα-όλου του κόσμου και πουθενά να κρατηθείς. Σου είπαν ότι ζούσες με δανεικά-ναι είναι αλήθεια, αλλά όχι αυτά του δανείου που τα κουτσοβόλευες, που τα ζήτησες για να ικανοποιήσεις λίγο παραπάνω τη ματαιοδοξία σου, που τα πήρες χωρίς να ρίξεις καν τα μούτρα σου γιατί στα έδιναν απλόχερα, με τα οποία πήγες διακοπές, έριξες πλάκα στο οικοπεδάκι, αγόρασες τζιπ με μαύρα φυμέ τζάμια, μη σε βλέπουν και σε ματιάσουν κιόλας, δεν είναι αυτά μόνο που χρωστάς είναι και αυτά που χρωστάτε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, με τον γείτονα που μισούσες/αγαπούσες και που ψήνατε μπάρμπεκιου τις Κυριακές, με τον υπάλληλο που τα πήρε κάτω από το γραφείο για να σου βγάλει γρήγορα την άδεια, με τον συνταξιούχο που βγήκε προώρως και τώρα γκρινιάζει στην εφορία, όταν οι υπάλληλοι παίρνουν άδειες και μένουν πίσω λίγοι για να εξυπηρετήσουν τον κόσμο, με τον ψιλικατζή που έχει κάνει περιούσια, δουλεύοντας μέρα-νύχτα, και πληρώνοντας ψίχουλα στο κράτος, με τον ταξιτζή με τη φτιαγμένη ταρίφα, τον βενζινά με το φτιαγμένη αντλία, με την ασφαλιστική που άλλα χρεώνει (στο κράτος) και άλλα δίνει (σε σένα)…

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Ti εύχομαι στα παιδιά


Όταν καθηγήτρια Πανεπιστημίου καταγγέλλει κατευθυνόμενο μαγείρεμα των επίσημων στατιστικών στοιχείων που έστειλαν τη χώρα στο βόρβορο και δεν ταράζεται δικαστικό βλέφαρο*, όταν στην ημερίδα της Αυστραλιανής Πρεσβείας για τις ανάγκες της μακρινής χώρας σε επιστημονικό προσωπικό, κατατέθηκαν κοντά στις 100.000 αιτήσεις για μια απλή κράτηση θέσης παρακολούθησης, όταν στα σχολεία δεν υπάρχουνε βιβλία κι ο σύζυγος της αρμόδιας υπουργού εμπλέκεται σε σκάνδαλο παροχής πανάκριβων υποκατάστατων CDs, όταν εκείνοι απ’ τους έλληνες που θεωρούν τους εαυτούς τους λογικούς επαναλαμβάνουν την πιο ραγιάδικη ερώτηση που διατυπώθηκε ποτέ σ’ αυτή τη χώρα λέγοντας «μαφιόζοι μας κυβερνούν, αλλά πρότεινε μου κάποιον καλύτερο», όταν το ευκολότερο για το μέσο σφαλιαροεισπράκτορα ιθαγενή είναι να θεωρήσει υπεύθυνο για όσα συμβαίνουν τον αδερφό του, τότε η ασφυξία είναι τόσο παραλυτική που μόνο δυο ευχές μπορώ να δώσω στα παιδιά.

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

και μίσησε τον πλησίον σου...

Δεν είναι τα μέτρα της κυβέρνησης, δεν είναι η υπεροψία των ευρωπαίων που έχουν πιστέψει τους λαγούς της ελληνικής δημοσιογραφίας και πολιτικής. Ούτε τα επίσημα ψέματα με πειράζουν πια. Τα συνήθισα. Τα περιμένω. Δεν είναι ούτε καν η αδράνεια, η μαζική υποχώρηση, η βουβαμάρα. Την καταλαβαίνω. Αυτό που με διαολίζει είναι η κακία. Μας τέλειωσαν όλα τ’ άλλα κι απέμεινε ο φθόνος. Σπρώχνουμε τους άλλους πεζούς με αηδία, παραβιάζουμε κανόνες και προτεραιότητες, κλέβουμε τη σειρά θριαμβεύοντας, συνεχίζουμε να βάζουμε μέσα γιατί τα δικά μας τα παιδιά είναι ενός ανώτερου Θεού κι αν το παιδί του γείτονα διακριθεί, το αποδίδουμε σε εύνοια- ποτέ στην αξία του. Ένας λαός γυμνός, φτωχός και ζηλιάρης ως τη στερνή ανάσα. Να καεί ο διπλανός, ο ταξιτζής, ο φορτηγατζής, ο γιατρός, ο μικροεπιχειρηματίας που φοροδιαφεύγει, ο δημόσιος υπάλληλος, ο υπάλληλος της ΔΕΚΟ που τον απαξιώνουμε χωρίς να γνωρίζουμε τι κάνει. Να δυστυχήσουν όλοι γιατί το βλέμμα μας δεν έχει γυμναστεί παρά να κοιτάει ευθεία. Εκεί βλέπουμε τους ενόχους. Σε ότι βρίσκεται στο ύψος της τηλεόρασης. Δεν έχουμε δύναμη ν’ ανασηκώσουμε τη ματιά. Ούτε και να τη στρέψουμε προς τα μέσα, να γιατρέψουμε τα δήθεν, τα στρεβλωμένα, τα δε βαριέσαι μωρέ, τα εσύ θ’ αλλάξεις τον κόσμο;
Κι είναι τόσο εύκολο ν’ αφήνεσαι σ’ αυτό το παλιό, το αιώνιο, το πανίσχυρο:
Μίσησε τον πλησίον σου ως σεαυτόν.


 

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Απέραντο γαλάζιο, Βαθύ μπλε

Το χρώμα της Μεσογείου, όπως διαθλάται μέσα σε αυτή τη μικρή χώρα, όπως τρυπώνει σε αιγιαλούς και κρύβεται σε σπηλιές, όπως βαφτίζει αμμουδερές ακρογιαλιές
και καθρεφτίζει απόκρημνα βράχια, όπως ξαπλώνει στη γραμμή του ορίζοντα και στραφταλίζει κάτω από τον ήλιο. Το μπλε του Πικάσο,
καταφύγιο ψυχής μετά το θάνατο του φίλου του, το μπλε του Ιβ Κλάιν,
του αυτοσχεδιασμού και της αναζήτησης της φόρμας, το μπλε του Ματίς
που χαρτόκοβε φιγούρες γυναικείες όταν δεν μπορούσε να ζωγραφίζει, το μπλε του Σαγκάλ που ξώμεινε κι αυτός στην Côte d'aZur, το χρυσό του γαλάζιου που έστησε στον τοίχο ο Μιρό, τo γαλάζιο των azulejos
με τα οποία Μαροκάνοι και Πορτογάλοι κοσμούν κατοικίες ανθρώπων και θεών, το μπλε του Αιγαίου που ρούφηξε τον πόνο του πατέρα του Θησέα, το βασιλικό μπλε στα αγγεία της Θήρας
και στις τοιχογραφίες της Κρήτης,
το χρώμα που διαπερνά τα μάτια των γυναικών των καραβοκύρηδων στο κατευόδιο
και που σουρώνει σε ανεξίτηλη κουκίδα περιμένοντας, σαν το φεγγάρι, να γιομίσει ξανά στην επιστροφή τους, το φωτεινό γαλάζιο που ύμνησε ο Ελύτης και που υπαινιχτικά σκαρφάλωσε στα καταστρώματα του Σεφέρη, το μαβί μπλε-ξόδι των θαλασσοπνιγμένων, το σκούρο μπλε της θάλασσας των βουτηχτάδων που διηθεί το φως, του βυθού το μπλε όλων αυτών που έλκονται από τη σκοτεινιά και τη σιωπή του υδάτινου κάτω κόσμου...
Το κυανούν της θάλασσας που, προπάντων κάθε καλοκαίρι, αναζητάμε όλοι εμείς που ζούμε τριγύρω από τη Μεσόγειο,
που μας κάνει να λιώνουμε μόλις το αντικρύσουμε λαχταρώντας να βυθιστούμε μέσα του, αυτό που κάθε χρόνο σαν γητεμένοι αποζητούμε, σε όλες του τις εκφάνσεις και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, στα κύματα που σκάζουν στα ίσαλα του πλοίου, στην πινελιά της θαλασσογραφίας, στο λουλακί του παραθυριού, στην απεραντοσύνη κάτω από το μπαλκόνι,
στην παρένθεση στο μπλουζάκι, στην κορνίζα στο τραπέζι, στην ταπετσαρία του υπολογιστή, στην αγαπημένη φωτογραφία, στα γλαύκα μάτια της, ναι αυτό της κάθαρσης το χρώμα.

υγ.sub-marine photo by Leonidas

Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011

Εκτός συστήματος

Αξημέρωτα ακόμα, περιμένοντας στη στάση για το λεωφορείο της δουλειάς, τον συναντώ μερικές φορές να διασχίζει το μεγάλο δρόμο. Στρέφει το κεφάλι αριστερά-δεξιά, γρήγορα και κοφτά, ελέγχοντας για αυτοκίνητα. Κινήσεις πλάσματος σε αρχαία ζούγκλα όπου οι ρόλοι θηράματος-θηρευτή εναλλάσσονται ταχύτατα όπως και σε τούτον δω τον παρία του ετοιμόρροπου συστήματος. Πόσο αταίριαστος ο πρωτόγονος αυτός στις σκιές των γιγάντων της Βωβόπολης, της πρωτεύουσας που υποκρίνεται την ισοδύναμη σε τεχνολογική αίγλη της Σιγκαπούρης. Πόσο αταίριαστος αυτός ο άστεγος με όλους εμάς τους προγραμματισμένους εργαζόμενους, στα μπουλούκια των στάσεων. Όχι γιατί εμείς έχουμε στέγη, οικογένεια, δουλειά κι αυτός όχι, αλλά επειδή εκείνος έχει από καιρό σταματήσει να υποκρίνεται τον εντάξει, τον κριτή και υπόχρεο, τον μαζί-τα-φάγαμε, τον ψηφοφόρο, το λουφαδόρο, το φιλόδοξο, το βολεμένο, τον πληγμένο και πληγωμένο, τον αγανακτισμένο, τον ενεργό ή αποκοιμισμένο πολίτη κι εμείς συνεχίζουμε να σέρνουμε το φορτίο των δικαιολογιών μας.


Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Η καλή μέρα στα βλέφαρα ζυγίζεται


Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό απ’ τον ύπνο που σε τυλίγει σ’ αραχνοΰφαντα πλοκάμια μετά από μια μέρα απλής σωματικής κόπωσης. Εντάξει, ίσως υπερβάλλω. Ίσως φαίνεται ότι γλυκύτερο για τούτη τη στιγμή. Μια πολυτέλεια που ταξινομείται στα πάνω-πάνω ράφια της καθημερινότητας και δεν θα τη νοσταλγήσεις παρά μόνο αν αρρωστήσεις ή βασανιστείς από αϋπνίες.  Σήμερα όμως, αυτή η γλύκα συνελήφθη επ’ αυτοφώρω, μάλλον γιατί περιμένω την παιδική φίλη για κουβεντούλα στη βεράντα, οπότε κι αδυνατώ να υποκύψω στον πειρασμό. Ίσως μόνο λίγο. Να ίσα που θα κλείσω τα μάτια και μέσα σε εφτά λεπτά –τόσα λένε πως αρκούν- θα βυθιστώ στην άβολη θέση του καναπέ και θα προλάβω να δω τα όνειρα που προεκτείνουν τη μέρα σ’ εκείνα τα λιβάδια όπου η εγρήγορση φοβάται ν’ απλωθεί. Και πάνω που θ’ αρχίσω να τεντώνομαι στα παράλογα, τα μακρινά, τα φιλόξενα, ντριν θα χτυπήσει η εξώπορτα κι η μέρα θα με ξαναρουφήξει στα απτά και τα πεπατημένα. Αλλά δεν θα παραπονεθώ. Όχι πολύ. Γιατί όταν συναντάς φίλους απ’ τα παλιά, κοντοστέκεσαι στις αφώτιστες γωνιές παλιών διαδρομών, βαδίζεις τους δρόμους μέσα απ’ τα χνάρια των κολλητών και λες κουβέντες όπως: "ώστε αυτά πίστευες τότε", "αυτό ήταν το όνομα του αγοριού με το ξεθωριασμένο πρόσωπο και την ανάμνηση που κάποτε ήταν η είδηση της μέρας, μπορεί και του μήνα", "ώστε μόνο τρεις ήταν οι θαλασσινές τούμπες στη σειρά που μπορούσα να κάνω, κοίτα κι εγώ νόμιζα πως έκανα δεκαπέντε με μια ανάσα". Κι ο ύπνος θα παραμερίσει και θα περιμένει ευγενικά, τόσο που για να τον ευχαριστήσω μετά, δεν θα του πω ούτε ένα όχι. Άσε που θα ευχηθώ έτσι να έρθει κάποτε κι ο αδερφός του, αλλά όχι ακόμη βέβαια.

Κυριακή 14 Αυγούστου 2011

Να κλέβεις


Να κλέβεις! Ν’ αρπάζεις απ’ τη ζωή πράγματα, στιγμές, χάδια, απολαύσεις, αναστεναγμούς, συγκινήσεις, δοσίματα-λιωσίματα, δάκρυα, γέλια κι άλλα γέλια, απαγορεύσεις, ομορφιές. Ό,τι είναι αντίθετο στα πρέπει, ό,τι τραβάει τις στιγμές στην αιωνιότητα, ό,τι κάνει τα κύτταρα να στέκουν άφωνα, ό,τι βρίσκει τους νευρώνες ομόφωνα παρόντες, να του ορμάς. Όσα η ζωή απομακρύνει, όσα σου τάζει για μετά, όσα την καθορίζουν, αυτά είναι που πρέπει να γίνουν τώρα!

Παρασκευή 12 Αυγούστου 2011

ΠΕΦΤΑΣΤΕΡΙΑ


Βροχή Περσειδών τη νύχτα της 12ης Αυγούστου:



Να τα προλάβω θέ μου κάνε να προλάβω να κάνω μιαν ευχή·μιαν ευχή που να τους πιάνει όλους: για αυτούς που ταξιδεύουν μακριά από τους δικούς τους, για αυτούς που καρτερικά υποφέρουν και υπομένουν, για τα παιδάκια στην Σομαλία-να προλάβουν να φάνε, για τους φοβισμένους μετανάστες που λίγο-καλύτερη-από-εκείνη-που-εγκατέλειψαν-ζωή ζητάνε, για τους Σύρους που παλεύουν, για τους Αιγύπτιους που επιμένουν, για τους αλήτες που τα σπάνε γιατί κανείς δεν τους έδωσε ελπίδα, για τους Παλαιστίνιους που ζητάνε μια πατρίδα, για τους Ισραηλίτες που την παλιά τους ζωή διεκδικούν, για αυτούς που βαδίζουν κόντρα στον άνεμο, για αυτούς που φύτεψαν ένα δέντρο και ονειρεύονται τη σκιά του να απολαύσουν, για τα ζωάκια που βρίσκονται στο δρόμο, για τα παιδιά της κατασκήνωσης που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν, για τα παιδιά με τις ειδικές ανάγκες που δεν θα ξαναπάνε κατασκήνωση, γιαυτούς που ξενυχτάνε στο προσκεφάλι κάποιου δικού τους, για τους εραστές που αναζητούν τη φωλιά τους, για τους άνεργους που αναμένουν, για αυτούς που εξαθλιώνονται γιατί έχουν στόματα να θρέψουν, για αυτούς που εξευτελίστηκαν παρακαλώντας, για τα κορίτσια που βρέθηκαν στα χέρια ανελέητων εμπόρων, για τα πρεζόνια που μάταια περιμένουν τη σειρά τους σε μια λίστα, για αυτούς που μεγάλωσαν χωρίς αγάπη, για τους εθελοντές που στέκονται δίπλα στους ανήμπορους, για τους απελπισμένους που περιμένουν ένα θαύμα, για αυτούς που επιμένουν να περπατάνε ολόρθοι, για αυτούς που αν και ταλαιπωρημένοι επιμένουν να κρατούν ίσια πορεία, για τους εκπεσόντες αγγέλους, για τους θανατοποινίτες της Λευκορωσίας, για αυτούς που εργάζονται για 1,5 δολάριο το μήνα, για τους Ρομά που εκδιώκονται, για τους καλλιτέχνες του δρόμου, για αυτούς που ζουν σε καταυλισμούς, για αυτούς που στοιβάζονται σε μια βάρκα με ελπίδα να περάσουν απέναντι, για τους Σουδανούς που αντιστέκονται, για τους ακτιβιστές που πιστεύουν, για τους εγκλωβισμένους που ασφυκτιούν, για τους παρίες του δυτικού κόσμου, για τους ξεχασμένους, για τους αποκομμένους, για τους ανερμάτιστους, για αυτούς που ξέρουν να αγκαλιάζουν και προπάντων να αγαπούν...

Κι εσύ Σελήνη μου, στάσου για λίγο παράμερα, να προλάβω γιατί αυτός ο κατάλογος δεν τελειώνει...


Τρίτη 9 Αυγούστου 2011

Εκεί που δεν μπορείς να πας

Φωτογραφία του Λεωνίδα
Αυτό δηλώνει το όνομα της παραλίας: Απηγανιά. Κανείς δεν πάει εκεί. Το μονοπάτι είναι απότομο, γεμάτο αγκάθια, λογχοφόρα βάτα, θυμάρια ανθισμένα και μοσχοβολιστά μεν, αρπαχτικά ωστόσο ρούχων και γυμνού δέρματος. Κατεβαίνω και σκέφτομαι ορειβατικούς γάντζους και σχοινιά. Mετά θυμάμαι πως δεν έχω ούτε και ξέρω να χρησιμοποιώ παρόμοιο εξοπλισμό. Συνεχίζω την κάθοδο, γιατί τα νερά εκεί κάτω παραείναι πράσινα, η άμμος υπερβάλλει σίγουρα -δεν μπορεί να έχει στ’ αλήθεια πασπαλιστεί με χρυσόσκονη- και κάποιος πρέπει επιτέλους να διαψεύσει όλο αυτό το παραμύθι της τάχα μου υπαρκτής -σαν το σοσιαλισμό- ονειρικής παραλίας ακόμα και διακινδυνεύοντας τη σωματική του ακεραιότητα. Κι έπειτα είναι εκείνο το ΔΕΝ. Δεν πηγαίνεις εκεί. Η απαγόρευση που προκαλεί την παράβαση. Αν δηλαδή  βρω τόπο να πατήσω, χώμα αρκετό να χωρέσει ολόκληρο το πέλμα της σαγιονάρας κι όχι μια επικλινή ακρούλα. Κι εκεί που το χέρι πάει να πιαστεί σε ασταθή κοτρώνα, τη βρίσκω κατειλημμένη από γλωσσού σαυρίτσα, με την οποία κοιτάζομαι κατάματα μέχρι ν’ αναγκαστώ να χαμηλώσω το βλέμμα. Μόνο τότε, μου κάνει τη χάρη να πάει παραδίπλα. Κατεβαίνω κι ήδη σκέφτομαι το ανέβασμα μετά το βάφτισμα σ’ αυτή την αμνιακή λεκάνη.

Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Ανασχηματισμός

Χελιδονόψαρα (Dactylopterus volitans) φωτογραφημένα από το Λεωνίδα
Η θάλασσα στραφτοκοπάει κι αδιαφορεί για τους θαυμαστές της. Αδιαφορεί και γι αυτόν το μικροσκοπικό ανθρωπάκο. Χτυπιέται στο κανό, μάταια ελπίζοντας να την κατακτήσει.
Ο τύπος έχει δώσει εντολή στους καταδρομείς ν’ απομακρυνθούν. Θέλει να μείνει μόνος. Να θυμηθεί πως είναι να κυκλοφορείς χωρίς την απειλή των λαϊκών εκδηλώσεων αγάπης. Εδώ στα βαθιά, νιώθει ασφαλής. Εννοείται πως βυθός, καιρός και επιφάνεια έχουν ήδη σαρωθεί από τους άνδρες της ασφάλειας. Οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, μπαρμπούνια, κουτσομούρες, κέφαλοι, κοκοβιοί, δράκαινες ροφοί, γλώσσες και χταπόδια περιμένουν να περάσει. Όλα περαστικά είναι στη θάλασσα. Κάτι ψάρια –όλοι στο βυθό ξέρουν γι αυτά πως τα έχουν τελείως χαμένα κι ακούνε φωνές- λένε ότι ο τύπος είναι αρχηγός του κοπαδιού των ανθρώπων. Τα ψάρια δεν έχουν σε εκτίμηση τους ανθρώπους, ούτε αυτούς με τα δίχτυα, τις τράτες και τους δυναμίτες ούτε τους άλλους που κορδώνονται θαρρώντας πως κουμαντάρουν τα κοχυλότσουφλά τους. Άρπαγες και φαντασμένοι, αλλά τόσο ηλίθιοι; Αυτός είναι ο καλύτερος τους;

Δευτέρα 1 Αυγούστου 2011

Πότε ήρθες; Πότε θα φύγεις;


Ξαναγυρίζω στο χωριό, στον αστικό εκείνο τόπο πλέον που επιμένω να αποκαλώ 'το χωριό' όταν όλοι το λένε με το όνομά του, ικανοποιώντας κάπως ενδόμυχα τη ματαιοδοξία τους, αφού τα τελευταία χρόνια χαίρει ιδιαίτερης αναγνώρισης και εκτίμησης από τους ντόπιους ταξιδευτές. Ξαναγυρίζω για τις καλοκαιρινές διακοπές, κι εγώ όπως και οι παιδικοί μου φίλοι, με την οικογένεια, που είναι άλλη από αυτήν που γνωρίζαμε όταν είμασταν παιδιά. Κάθε καλοκαίρι, φέρνει και την αναπόφευκτη επιστροφή της ψυχής στα φίλια χώματα.


Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Χρόνια πολλά!


Επειδή τα χρόνια πολλά, ποτέ δεν είναι αρκετά.
Επειδή μια χαζομαμά γεννιέται την ώρα που της δείχνουν το έκπληκτο εξωγήινο πλάσμα που βγήκε απ’ τα σπλάχνα της και καταπώς βλέπω, διατηρεί τον τίτλο κι όταν το μωρό γίνει αγοράκι και στη συνέχεια έφηβος και μάλλον  θα  συνεχίσει απτόητη μετά την ενηλικίωσή του.
Επειδή δεν σταματάω να λιγώνομαι κάθε φορά που βλέπω αυτά απέραντα πράσινα μάτια.
Επειδή η κάθε μέρα ξεκινάει με μια ευχή: να είσαι χαρούμενος, να περνάς καλά, να ζεις, να πλουτίζεις το μυαλό, να ομορφαίνεις κι άλλο το βλέμμα, να νιώθεις περήφανος κι αυτάρκης.
Χρόνια πολλά δεκαπεντάχρονο αγόρι!
(Μα πότε πρόλαβες να γίνεις δεκαπέντε;)
Να σκίσεις!

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Νερό

Φωτογραφία του Λεωνίδα
Στην Αθήνα καύσωνας. Εδώ, στο νησί το προσεγγίσιμο από μια μικρή γέφυρα, ένα ελαφρύ δυτικό αεράκι ανακατεύει την τεμπέλικη θαλασσινή επιφάνεια. Τεμπελιάζω κι εγώ στην παραλία διαβάζοντας ένα βιβλίο. Μιλάει κι αυτό για καύσωνες, για μια απειλή και για τον σύντροφό της το φόβο. Το ξεκίνησα χτες και δεν λέω να τ’ αφήσω ούτε σήμερα. Κι ας φυλλομετρώ τις τελευταίες του σελίδες κι ας ξέρω από τώρα πως σε λίγο θα μου λείψει και θα θέλω να μάθω κι άλλα για τους ήρωες εκείνους την ιστορία των οποίων δεν ολοκλήρωσε ο σοφός συγγραφέας.
Δίπλα μου ένα ζευγάρι που όχι μόνο πάτησε τα πενήντα, μα τα ξενύχιασε κιόλας. Κάποτε ήταν κι οι δύο καλογυμνασμένοι. Το καταλαβαίνεις κι ας έχουν φορέσει το άκομψο κοστούμι της μέσης ηλικίας πάνω απ’ τα κανονικά κορμιά τους. Ο γείτονας κολυμπάει ήδη κι ετοιμάζεται να βγει στην παραλία, τώρα που βλέπει τη γυναίκα του να δοκιμάζει τη θερμοκρασία των κυμάτων που χοροπηδούν σαν παιχνιδιάρικα κουτάβια γύρω από τα πόδια της. Τι στο καλό, σκέφτομαι. Μια ολόκληρη θάλασσα δεν τους χωράει και τους δύο; Πρέπει να την απολαμβάνουν εκ περιτροπής; Η σύζυγος εκτελεί την τυπική τελετουργία της καθημερινής βάφτισης. Σαν πραγματική κυρία δεν παραδίνεται στις βουτιές. Κρατάει το κεφάλι τεντωμένο –προσοχή στον αυχένα- να μην βρέξει τα μαλλιά. Κολυμπάει παραμερίζοντας –όχι αγκαλιάζοντας- το νερό, ίσως και να υπολογίζει τις απλωτές. Στις πόσες λογαριάζεται για μπάνιο στον προσωπικό της κώδικα αξιολόγησης;