Η καλή μέρα στα βλέφαρα ζυγίζεται

Δεν υπάρχει τίποτα πιο γλυκό απ’ τον ύπνο που σε τυλίγει σ’ αραχνοΰφαντα πλοκάμια μετά από μια μέρα απλής σωματικής κόπωσης. Εντάξει, ίσως υπερβάλλω. Ίσως φαίνεται ότι γλυκύτερο για τούτη τη στιγμή. Μια πολυτέλεια που ταξινομείται στα πάνω-πάνω ράφια της καθημερινότητας και δεν θα τη νοσταλγήσεις παρά μόνο αν αρρωστήσεις ή βασανιστείς από αϋπνίες.  Σήμερα όμως, αυτή η γλύκα συνελήφθη επ’ αυτοφώρω, μάλλον γιατί περιμένω την παιδική φίλη για κουβεντούλα στη βεράντα, οπότε κι αδυνατώ να υποκύψω στον πειρασμό. Ίσως μόνο λίγο. Να ίσα που θα κλείσω τα μάτια και μέσα σε εφτά λεπτά –τόσα λένε πως αρκούν- θα βυθιστώ στην άβολη θέση του καναπέ και θα προλάβω να δω τα όνειρα που προεκτείνουν τη μέρα σ’ εκείνα τα λιβάδια όπου η εγρήγορση φοβάται ν’ απλωθεί. Και πάνω που θ’ αρχίσω να τεντώνομαι στα παράλογα, τα μακρινά, τα φιλόξενα, ντριν θα χτυπήσει η εξώπορτα κι η μέρα θα με ξαναρουφήξει στα απτά και τα πεπατημένα. Αλλά δεν θα παραπονεθώ. Όχι πολύ. Γιατί όταν συναντάς φίλους απ’ τα παλιά, κοντοστέκεσαι στις αφώτιστες γωνιές παλιών διαδρομών, βαδίζεις τους δρόμους μέσα απ’ τα χνάρια των κολλητών και λες κουβέντες όπως: "ώστε αυτά πίστευες τότε", "αυτό ήταν το όνομα του αγοριού με το ξεθωριασμένο πρόσωπο και την ανάμνηση που κάποτε ήταν η είδηση της μέρας, μπορεί και του μήνα", "ώστε μόνο τρεις ήταν οι θαλασσινές τούμπες στη σειρά που μπορούσα να κάνω, κοίτα κι εγώ νόμιζα πως έκανα δεκαπέντε με μια ανάσα". Κι ο ύπνος θα παραμερίσει και θα περιμένει ευγενικά, τόσο που για να τον ευχαριστήσω μετά, δεν θα του πω ούτε ένα όχι. Άσε που θα ευχηθώ έτσι να έρθει κάποτε κι ο αδερφός του, αλλά όχι ακόμη βέβαια.