Παραλίγο μετανάστης

Η ευκαιρία ήταν καλή. Η δουλειά, φυσική εξέλιξη όσων κάνω χρόνια τώρα. Ο μισθός πολλές φορές μεγαλύτερος από τη συνεχώς συρρικνούμενη αμοιβή μου. Η χώρα συμπαθητική (αλλά όχι η πατρίδα), ο άνθρωποι χαριτωμένοι κι ευγενικοί (αλλά όχι οι φίλοι μου). Οι κολλητοί ενθουσιάστηκαν με την προοπτική:

-          θα ‘χουμε ένα σπίτι να μένουμε στις Βρυξέλλες, είπαν χαρούμενα.

-          Είναι ότι καλύτερο για σένα. Once in a life time.

Και να μαι στο κέντρο της Ευρ. Ένωσης.
Η συνέντευξη δεν πήγε καλά. Όχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά δεν έμεινα ευχαριστημένη από τις απαντήσεις μου. Στη θέση των εξεταστών, δεν θα με προσλάμβανα. Έλλειψη ενθουσιασμού, γενικόλογες θέσεις, μέτρια μελέτη των στόχων του πρότζεκτ.
Φεύγοντας από το υπερμοντέρνο κτίριο, κράταγα απ’ το χεράκι κι ένα γκρινιάρικο αίσθημα ήττας. Με μάλωνα για την προχειρότητα της προετοιμασίας που καθόλου δεν μου ταιριάζει.

Κι ύστερα, καθώς η ώρα πέρναγε, το καταπιεσμένο «δεν μ’ αρέσουνε τα πρέπει» πλάσμα, που ζει μέσα μου, άρχισε να χοροπηδάει. Να αλαλάζει, να γελάει, να μεταδίδει τη χαρά του. Να φωνάζει και ν’ αποδεικνύει με τις σαχλαμάρες  του, ότι δεν ήθελα, καθόλου-μα καθόλου- δεν ήθελα, δεν θέλω και πολύ δύσκολα θα θελήσω να εκμεταλλευτώ αυτή τη μάλλον μοναδική ευκαιρία. Γιατί, τόσο το βλαμμένο πλάσμα, όσο κι εγώ, θέλουμε να μείνουμε στο μικρό μας διαμέρισμα, να χαϊδεύουμε τα ψωραλέα φυτά (που χρειάζονται επειγόντως κλάδεμα), να χαμογελάω κάθε πρωί στα αξημέρωτα πουλιά που ποτέ δεν ήξερα τ’ όνομά τους, να κουρνιάζω με τους αγαπημένους μου στον οικογενειακό μας καναπέ βρίζοντας τον Άδωνι, να μαι κοντά στη μαμά μου κι ας με αναγνωρίζει όλο και αραιότερα, να ‘μαι δίπλα της ως το τέλος. Να ζεσταίνεται η καρδιά μου απ’ τη ρακή και την παρέα των φίλων μου. Μα πιο πολύ, θέλω να μείνω εδώ, γιατί όλα μου φωνάζουν πως το φευγιό είναι υποχώρηση.

Θέλω να είμαι εδώ, ως το τέλος αυτής της γελοίας και αποκαρδιωτικής παράστασης. Να γιουχάρω ελπίζοντας πάντα, πως κάποια στιγμή θα χειροκροτήσω.