Από κόσμο σε κόσμο

Υπερήρωας φωτογραφημένος απ' το Λεωνίδα

Βγαίνω στο δρόμο για τη μαμά. Χειροτέρεψε πολύ αυτές τις μέρες. Δυσκολεύομαι να την ταΐσω. Εκείνη, μόνο με κοιτάζει. Το φοβάμαι λίγο το βλέμμα της άλλης όχθης, το βλέμμα των άστεγων, των ζητιάνων, των αδέσποτων, των πλασμάτων του πλανήτη της απόγνωσης. Μ' αγριεύουν τα μάτια των πρώην γήινων που με αναζητούν.

Θέλω να παραμείνω στα οικεία, αλλά δεν είμαι και σίγουρη.  Εμείς, λέει (βρείτε το υποκείμενο του ρήματος), είμαστε οι κάτοικοι του πραγματικού κόσμου. (Του ποιου;)

Για κάποιους, η πραγματικότητα ταυτίζεται με τον κόσμο των αγορών, του ρεαλισμού και της ελεύθερης οικονομίας. 

Για άλλους πάλι, είναι απλώς άνοιξη. Τουλάχιστον, μέχρι ν’ αλλάξει ο καιρός. 

Περιπλανιέμαι ανάμεσα στον κόσμο της μαμάς, του ρεαλισμού και των ανθισμένων αυλών, εκτελώντας αιφνιδιαστικές επισκέψεις. Τις καταδύσεις των ερωτοχτυπημένων, τις έχω αφήσει κάτι χρόνια πίσω, αλλά τα σπλατς απ΄ τις βουτιές των άλλων, με νοτίζουν ακόμα.

Και καθώς αναπολώ την απελπισία του έρωτα και τις μισόκλειστες αναμνήσεις, χάνω το δρόμο. Δεν οδηγώ πια στη μαμά. Έστριψα αλλού. Διστάζω να το βαφτίσω λάθος, μεγάλη κουβέντα το λάθος και το σωστό. Συνεχίζω να οδηγώ ανάμεσα σε οδούς χιλιοπατημένες, που τις παρατηρώ όμως τώρα, λες και τις πρωτοβλέπω. Ούτε τους κήπους είχα προσέξει ούτε τα λουλούδια τους. Κάτι λίγο με σκουντούσαν οι μοσχοβολιές της πασχαλιάς, αλλά βλέπεις, βιαζόμουν πάντα. Αγκάθια, κοψίματα, χρώματα, τσουκνίδες, μολόχες, πόνοι και γιατρειές, όλα δίπλα-δίπλα. Η πραγματικότητα της άνοιξης είναι γιορτή. Για τον κόσμο των αγορών, όσα βλέπουν αυτή τη στιγμή τα μάτια μου, έχουν εξοριστεί στο γκέτο των ασήμαντων. Οι εποχές αντικαταστάθηκαν από λευκό θόρυβο με μια πράξη νομοθετικού περιεχόμενου που κανείς δεν διάβασε. Κοίτα να δεις τώρα. Χωρίς αλλαγές περνάει ο χρόνος και στον κόσμο της μαμάς. Εκεί το πραξικόπημα το διέπραξε η άνοια. Όπως και να ‘χει, τα ερωτικά γκρεμοτσακίσματα βρέθηκαν εκτός νόμου εδώ κι εκτός μνήμης εκεί. Γι αυτό κι αποτελούν πράξη αντίστασης απέναντι στη βαρβαρότητα της σαφήνειας και των κοφτερών προτάσεων. Ταυτόχρονα όμως, οι περιφρονημένες από τους τεχνοκράτες ευαισθησίες, αντιμιλούν στη λησμονιά και στο θάνατο. Άμα χάνεις το δρόμο σου, καταλήγεις να σκέφτεσαι πως η κοινή λογική κι η άνοια συμμαχούν ενάντια στην άνοιξη, που τις έχει γραμμένες αμφότερες.

Φτάνω στη μαμά. «Επιτέλους ήρθες», μου ψιθυρίζει λες και βάδιζε δίπλα στις σκέψεις μου τόση ώρα. Συναντιούνται άραγε οι χαμένοι σε δική τους πατρίδα;   

Σε κάθε έναν από τους κόσμους των ανθρώπων, η λέξη ισορροπία αποτελεί ανέκδοτο. Η πραγματικότητα είναι χίμαιρα και πραγματικοί μοιάζουν μόνο, οι υπερήρωες που επιχειρούν άλματα από το ένα νησί στο άλλο. Οι υπόλοιποι κυκλοφορούμε λαθραία.