Το όνειρο της γάτας

Aπό: Puvo cartoons http://www.toonpool.com/

Οι άνθρωποι σ’ αυτό το σπίτι είναι γενικά νευρικοί. Ακόμα και τα παιδιά. Αλήθεια σας λέω. Αντί να περιμένουν την ώρα του χαδιού, μου την πέφτουν μόλις μπανιαριστώ κι αφού έχω ξοδέψει αμέτρητες γλωσσιές στην πυκνή μου γούνα. Με βουτάνε τις πιο ακατάλληλες στιγμές και με ζουλάνε χωρίς έλεος, χωρίς να ρωτήσουν, χωρίς να πτοηθούν απ' το μουτρωμένο ύφος μου. Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβετε μια γάτα; Μετά θέλετε να καταλάβετε τους άλλους ανθρώπους. Άσχετοι, σας λέω. Τους χρειάζεται ηρεμία, διαλογισμός ή απλώς παρατηρητικότητα.

Είμαι μεγαλόκαρδη όμως και τους συγχωρώ κι ας μην δείχνουν την ίδια ανοχή στις δικές μου ανάγκες για δαγκωνιές και μικροκαταστροφές.
Όχι, σοβαρά τώρα. Ακούστε τι έγινε τις προάλλες για να εκτιμήσετε την ανωτερότητά μου. Κούρνιασε η μαμά του σπιτιού στον καναπέ. Της αρέσει να κουλουριάζεται απέναντι στη σβηστή τηλεόραση και κοιτάζοντας την οθόνη να γλαρώνει (το ίδιο κάνει κι όταν η τηλεόραση παίζει, οπότε δεν την κατηγορώ που πάτησε το off).

Όταν κάποιος κοιμάται, πάω κι εγώ πάνω του. Γουργουρίζω στην ποδιά του, στριφογυρνάω, ζυμώνω λίγο την περιοχή και ρίχνω έναν ύπνο με ησυχία. Έτσι νόμιζα δηλαδή. Γιατί μόλις αποκοιμήθηκα, άρχισα να βλέπω αυτό που ονειρευόταν κι εκείνη. Το παθαίνουν αυτό τα πλάσματα που εμπιστεύονται το ένα το άλλο.

Έβλεπε λέει, ότι πεθύμησε λουλούδια. Άρχισε να ρουθουνίζει τον αέρα. Μυρωδιές από γαρδένιες, τριαντάφυλλα, φρέζες, αγιόκλημα και πασχαλιές στροβιλίστηκαν, κρύφτηκαν, γαργάλησαν τη μύτη της παιχνιδιάρικα και σταδιακά άρχισαν να καλύπτουν το χώρο. Να κάθονται στην υφέρπουσα τηγανίλα, να πασπαλίζουν την ξεχασμένη σκόνη, ν’ αστράφτουν στις γωνιές των επίπλων, να κρύβονται και να κυνηγιούνται στο σαλόνι σαν έξαλλα πιτσιρίκια. Η μαμά χαμογέλασε, οπότε χαμογέλασα κι εγώ. Αυτό σας εξηγώ. Εγώ, σέβομαι τις διαθέσεις τους!
Αν προσέξετε, θα διακρίνετε και τα χείλη μου ν’ ανασηκώνονται και να διαγράφεται ο ένας γατόδοντας (οι άσχετοι, τον λένε κυνόδοντα). Κι εκεί που περιμένω να σκάσουν μύτη πουλάκια, να τα δω και να τα τσακώσω –στα όνειρα τα πετυχαίνω πάντα- ακούγεται ο αγριεμένος θόρυβος τέρατος.


Βρουμ-βρουμ-βρουμ.
Να θες να ξυπνήσεις και να μην μπορείς. Άμα την ξαναεμπιστευτώ εγώ αυτήν να μου κάνει χου!
Αρχίζει να βρωμάει καυσαέριο (την αναγνωρίζω τη μυρωδιά ως πρώην γατί του δρόμου) και –η θεά Γάτα Μπαστέτ να μας φυλάει- εμφανίζονται στο σαλόνι, δύο τεράστια μαύρα τζιπ ενώ ένα τρίτο στριμώχνεται πίσω τους.
Βρουμ-βρουμ-βρούμ, μπόχα και να τα θρύψαλα από το τραπεζάκι του σαλονιού και το αφράτο κρεβατάκι μου με το σκωτσέζικο κάλυμμα.
Αίσχος!
Η μαμά του σπιτιού έχει ξυπνήσει αλλά μόνο στον ύπνο της. Στην πραγματικότητα, συνεχίζει να ονειρεύεται έκπληκτη, γιατί δεν έχει προλάβει να θυμώσει για τις ζημιές και το χαλασμό. Χωρίς να σβήσουν τις μηχανές, κατεβαίνουν από τα τζιπ κάτι κυρίες με Louboutin, Armani, Chanel και δεν συμμαζεύεται. Με ύφος κατακτητή, λίγο πιασμένου από το καθισιό στο ψηλό όχημα, ξινίζουν τη μούρη επιθεωρώντας το ανάρμοστο περιβάλλον, το οποίο ήταν λιγότερο ανάρμοστο πριν το ισοπεδώσουν με τις ρόδες τους.

−        - Τι θέλετε; Ρωτάει η μπερδεμένη μαμά.

−        - Ήρθαμε να βοηθήσουμε, της απαντούν.

−        - Δηλαδή;

−        - Χαλόοοου! Είμαστε νεράϊδες! Μα έλα τώρα! Δεν ξέρεις για τις τρεις επιθυμίες;

−        - Αχ, ναι ξέρω, απαντάει η χαζή και χτυπάει παλαμάκια.

−        -  Όχι άλλο χειροκρότημα παρακαλώ! Μας έχει κουράσει κι άλλωστε εμείς (πλινκ-πλινκ βλεφάρισμα), είμαστε εδώ σεμνά και ταπεινά. Δεν ξέρει η δεξιά μας τι ποιεί η άκρα δεξιά μας.

−        - Δηλαδή; Τι; Να πω 3 ευχές;

−        - Μία! Έχουμε και κρίση. Τις άλλες δύο μαζί τις φάγαμε, αλλά μην σε απασχολεί αυτό τώρα. Άντε πες, τυχερούλα. Τι θες;

−        - Λουλούδια, λέει η χαζή. (Αυτά παθαίνεις με τα όνειρα που σε πιάνουν στον ύπνο.Εύχεσαι μπούρδες.)

−        - Πάρε ένα αρνί!

−        - Μα δεν θέλω αρνί! Άλλωστε το Πάσχα πέρασε και δεν το τρώει και κανείς στο σπίτι!

−        - Σιωπή, ανόητη. Πάρε ένα αρνί!

Και γκντουπ , αποθέτουν το πτώμα στα σπασμένα γυαλιά του πρώην τραπεζακίου.

-         -  Ααααα! Αλαλάζει η μαμά σε μια ορίτζιναλ κρίση μαμαδίστικης ευφράδειας και επιχειρηματολογίας.

-         -  Τι Α, ανόητη; Πού είναι η ευγνωμοσύνη; Ω Θεέ μου! Ουδείς πιο αγνώμων του ευεργετηθέντος, σχολιάζει η μία από τις τρεις φιλανθρώπους.

-          - Nιαααααρ, επικροτώ κι εγώ τη μαμά.

-          - Σιωπή ανάγωγο κεραμιδόγατο! Εσύ ανόητη ευεργετηθείσα, συμμάζεψε το φρικαλέο τετράποδο! Πφφ, έγινε φιλόζωη κι η πλέμπα. Οποία αισθητική υποβάθμιση! σχολιάζει η δεύτερη φιλάνθρωπος.
        

             Η μαμά συνεχίζει να κοιτά αποχαυνωμένη τα αγενέστατα εξαρτήματα των τζιπ, αλλά κάποιου άλλου οι ανοχές εξαντλήθηκαν. Κι έτσι, μια και πρόκειται για όνειρο, αναδύεται ξαφνικά, ένας σούπερ ήρωας:
      Ο καναπές!
      Μάλιστα κύριε! Έχει κουραστεί τόσο καιρό να λοιδωρείται από όλους.
Νισάφι πια!
Αφού αδειάσει στο πάτωμα, τη μαμά κι εμένα, ορθώνει το τρίμετρο γωνιακό του ανάστημα και στερεώνει την μπέρτα από κάλυμμα ΙΚΕΑ. Πετάει κάτι μούσκουλα να, σαν ανατομικά μαξιλάρια και κινείται απειλητικά εναντίον των φιλανθρώπων εξαρτημάτων των τζιπ. Οι κυρίες τρομοκρατημένες, γίνονται ένα με τα οχήματά τους και ξεφουσκώνουν υπό το καθηλωτικό ύφος του επαναστατημένου επίπλου. Οι λιγωμένες καρέκλες της τραπεζαρίες ποδοκροτούν χαχανίζοντας (όργιο θα επακολουθήσει νυχτιάτικα στο καθιστικό-δεν το μάθατε από μένα). Οι μαύρες τζιπούρες συρρικνώνονται και καταλήγουν να σπαρταρούν στο χαλί, μεταμορφωμένες σε τσιπούρες. Δεν θα σας πω ποιος τις αποτελείωσε, γιατί η μετριοφροσύνη με διακρίνει. Πάντως δεν απόμεινε τίποτα στο όνειρο, να θυμίζει τον εφιάλτη με το αρνί, πέρα από τα λίγα τζαμάκια που απέτυχαν να αυτοσυναρμολογηθούν με επιτυχία στο επανιδρυμένο τραπεζάκι του σαλονιού. 

Και σας ρωτώ αγαπητοί αναγνώστες, ποιος άνθρωπος θα το βίωνε  όλο αυτό για χάρη του κατοικίδιου του; Τι θα κάνατε χωρίς εμάς και τους καναπέδες σας, ε;

Πέπσυ