Πειρατής

 Αγαπούσε τη θάλασσα. Τις μηχανές όχι τόσο.

Το δεύτερο, το έλεγε από μέσα του. Δεν χρειαζόταν να τ' ακούσει η μάνα του. Κι ας το υποψιαζόταν. Τι σημασία είχαν οι φόβοι των παιδιών μπροστά στον τρόμο της πείνας;

 Γιατί ο μισθός του μηχανικού στα βαπόρια ήταν καλός -πολύ καλός- κι ας έσφιγγε ολοένα ο ναυτικός κόμπος στο λαιμό του. Σκαλί και καντιλίτσα ως το πάτωμα του μηχανοστάσιου. Αν το καράβι βούλιαζε, ούτε σταλιά ανάσας δεν θα ‘του χε μείνει.

Ναι, λαιμός. Όμως, μισθός. Πολύ-πολύ καλός μισθός. Ξερόβηξε και συνέχισε να διαβάζει για ατμολέβητες καθισμένος ανακούρκουδα στους στενούς διαδρόμους της βιβλιοθήκης της σχολής. 

Είναι γνωστό πως η ώρα που αφιερώνει ο μαθητής στην ανάγνωση αποτελεί ένα τόσο δα μικρό ποσοστό του χρόνου που στέκεται σε κάθε βαρετή σχολική σελίδα. Τον υπόλοιπο χρόνο, ο Αντρέας φανταζόταν πως ήταν παρατηρητής πειρατικού - οπτήρας,  είχε μάθει πως λεγόταν αυτή η δουλεία. Δυστυχώς πρόκειται για ειδικότητα που είχε εκλείψει, στην εποχή της μεγάλης κρίσης. Μιας απ΄όλες τις μεγάλες κρίσεις.

Ο Αντρέας σκαρφαλωμένος στο κοφίνι του σταυρού, στένευε τα μάτια, τα σκίαζε με την παλάμη κι αμέσως η θολή γραμμή των οριζόντων γινόταν ευδιάκριτη κλωστή, που την τρυπούσαν ξένα κατάρτια. Μακρινές σημαίες τινάζονταν στον αέρα. Ανεμοστρόβιλοι γεννιόνταν και γυάλιζαν τα δόντια τους. Θαλάσσια τέρατα βούταγαν στα άπατα και στη θέση τους αναδύονταν νησιά. Φάροι και λιμάνια λαμπύριζαν στο μισοσκόταδο σαν γιορτινά κρύσταλλα.

Ως παρατηρητής,  ήξερε πού πήγαινε. Επηρέαζε την πορεία. Είχε –ίσως όχι τον τελευταίο- αλλά σίγουρα, τον πρώτο λόγο. Εχθρικό βαπόρι! (ο καπετάνιος αλλάζει πορεία.) Εμπορικό! (όρτσα)

 Στις μηχανές, μόνο λάδια, γρανάζια, ζέστη της κολάσεως, ιδρώτας, σίδερα και βρώμικα πανιά. Υπέρβαροι ατμολέβητες στη θέση των ανεμοστρόβιλων. Η φασαρία να καταπίνει τα λόγια. Όλες οι εντολές από πάνω.

Γύρισε σελίδα.

Όχι πως είχε στ’ αλήθεια μελετήσει την προηγούμενη. Αναστεναγμός. (Μισθός-μισθός-μισθός).

Η αλήθεια να λέγεται, το βιβλίο το προτιμούσε  απ' τα ζωντανά καζάνια. Μύριζε μακράν καλύτερα. Κι οι σελίδες μεταξύ των κεφαλαίων κενές. Πόση προκλητικά διαθέσιμη λευκότητα… 

Χάιδεψε τη σελίδα κι έπιασε το μολύβι- σελιδοδείκτη. Τσέκαρε τη μύτη. Όχι καλά ξυσμένη αλλά αρκούσε. Ξεκίνησε την αυτοπροσωπογραφία απ’ τα μισόκλειστα μάτια που εποπτεύουν ξένα κατάρτια, σημαίες, φάρους, νησιά, λιμάνια και θηρία. Πάντα με τα μάτια ξεκινούσε τα πρόσωπα, γιατί έλεγε από μόνος του πως καθορίζουν το υπόλοιπο πρόσωπο. Ζωγράφισε στο τέλος τα ολόμαυρα μαλλιά εξαντλώντας ό,τι απόμενε από τη μύτη του μολυβιού πριν ξεκινήσει να γδέρνει το χαρτί. Σαν να του φάνηκε πως η ζωγραφιά κουνήθηκε. Έκλεισε με δύναμη το βιβλίο κι αφουγκράστηκε το γκάπα-γκούπα της καρδιάς του. Σαν ατμολέβητας έκανε. Κι αν είναι μαγική η ζωγραφιά σαν εκείνο το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ που χε διαβάσει στα κλασσικά εικονογραφημένα; Άνοιξε σιγά-σιγά και κλεφτοκοίταξε για να ξανακλείσει με δύναμη, γιατί σαν να είχαν σβηστεί μερικές μολυβιές. Ατμοί ξέφευγαν απ' τις σελίδες.  Λίγο σαν ν' αρχίσαν ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά της ζωγραφιάς. Στην πολλοστή φορά που ανοιγόκλεισε τους ατμολέβητες, μόνο το μπροστινό τσουλούφι είχε απομείνει μαύρο. Ντουμάνι η βιβλιοθήκη. 45 βαθμοί Κελσίου στη βιβλιοθήκη κι άλλες τόσες καντιλίτσες στο λαιμό.

Ο νεαρός σπουδαστής πανικόβλητος πέταξε το βιβλίο, το οποίο χρόνια αργότερα, έπεσε στα χέρια του Βιβλιοθηκάριου* πλήρως εξατμισμένο.

Παρά τις διαμαρτυρίες της μάνας του, ο Αντρέας παράτησε την σχολή μηχανικών εμπορικού ναυτικού κι έφυγε για ένα και μοναδικό μπάρκο στην Αμερική. Εκεί έμαθε γρήγορα κι εύκολα την γλώσσα κι έγινε διάσημος συγγραφέας μπισκότων τύχης στην China Town, όπου έγινε αποδεκτός λόγω των ελαφρώς σκιστών ματιών του, που πάντα τα στένευε λίγο παραπάνω λες κι ατένιζε κάποιο μακρινό ορίζοντα. Έφερε και τη μάνα του κοντά, η οποία χωρίς να γνωρίζει τον πιασιάρικο όρο, εγκαινίασε τη fusion ελληνοκινεζική κουζίνα. Ανάρπαστα τα spring rolls με φέτα και δυόσμο. Χαμό έκαναν στους τουρίστες. Όλο για ταξίδια και μυθικά τέρατα μίλαγαν τα χαρτάκια του, όπως: "Προσοχή, γιατί σήμερα μπορεί να πέσετε στα βράχια", "Κανείς δεν μπορεί να ταξιδέψει προς τα πίσω στο μέλλον, εκτός κι αν είναι πλημμύρα", "Πρέπει να μάθεις να αράζεις από χθες",  "μικρή τρύπα βουλιάζει μεγάλο καράβι",  "Πίσω έχει η γοργόνα την ουρά" (αυτό λίγοι το κατάλαβαν)

Δεν έγινε ποτέ ο βασιλιάς των fortune cookies γιατί δεν κατάφερε να μάθει αρκετά καλά τα κινέζικα ώστε να μεταφράζει τις ευχές του, αλλά ο λαιμός του δεν τον ενόχλησε ποτέ ξανά. Τα μαλλιά του παρέμειναν μαύρα για χρόνια, με εξαίρεση το μπροστινό τσουλούφι που πήρε το χρώμα του ατμού.

* Πριν λίγες μέρες o Bιβλιοθηκάριος καταλογογραφούσε μια συλλογή εκδόσεων του Πειραιά,  όπου και εντόπισε ένα βιβλίο με τίτλο “Ατμολέβητες” του Γ. Ζ Συρίγου και υπότιτλο "διά τους μαθητάς της Γ τάξεως Ε.Ν. των Ν Σχολών Μηχανικών". Στην τελευταία σελίδα του βιβλίου υπάρχει ένα σκίτσο που εικονίζει έναν άντρα. Η ανάρτηση του εξωφύλλου και του σκίτσου στο fb προκάλεσε πολλά σχόλια τόσο για τον κάτοχο του βιβλίου όσο και για τον άγνωστο καλλιτέχνη του σκίτσου. Η δυναμική αυτής της κουβέντας και των εικασιών ήταν το έναυσμα, για ένα διιστολογικό αφιέρωμα. Σαν τον παλιό (καλό) καιρό...

 Συμμετέχουν:

Βιβλιοθηκάριος

Quasar

Tsalapetinos

Rubies and Clouds 

Αγράμπελη