Η τέχνη του ραψίματος

Μέρες παράξενες, μέρες αξόδευτες, περιμένω κάτι να γίνει, γίνονται όμως άλλα πολλά που δεν τα προλαβαίνω, όλη μου η ζωή ένα ατέλειωτο hop-on hop-off, λίγο από’δω, λίγο από’κει. Αφουγκράζομαι γύρω μου, έχει ησυχία στο σπίτι, απομακρυσμένοι ήχοι αργίας, κάθομαι να γράψω, τα παρατάω, έχουν μαζευτεί πολλά για γράψιμο. Είναι οι πρώτες μέρες του καλοκαιριού, αισθάνομαι τη ζέστη να κυλάει στο δέρμα μου και αναπνέω με δυσκολία, βαδίζω πάνω-κάτω, πίνω έναν χυμό, αναποφάσιστη, όπως συνήθως τον τελευταίο καιρό, κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή, βγάζω το βραχιόλι που με εμποδίζει στο πληκτρολόγιο, πιάνω τα μαλλιά μου, ξεκινάω να γράφω, σταματάω. Βλέπω μια τσάντα με πράγματα για ράψιμο, έτοιμη να φορτωθεί για τη μάνα. Την πονάνε τα χέρια της, την έρημη, αλλά εγώ συνεχίζω να της πηγαίνω πράγματα να μου ράψει, για να την κάνω να αισθάνεται χρήσιμη, λες και δεν έχει κάνει πολλά χρήσιμα μέχρι τώρα…Το τηλέφωνο δεν χτυπάει κι εγώ αποφασίζω να ράψω. Τα κουμπιά είναι απλή υπόθεση: επιλογή σωστού χρώματος κλωστής-σάλιωμα-πέρασμα στη βελόνα-σφιχτό δέσιμο πάνω στο ρούχο, για να κατατροπωθεί η όποια προσπάθεια φυγής, όσο πιο σφιχτά τα δεσμά, τόσο πιο δυνατός ο ήχος όταν σπάνε. Περνάω στα σεντονόπανα, αυτά που στρώνω στον καναπέ για τα σκυλιά, σε άλλες εποχές θα τα είχα πετάξει, πάμε γι’ άλλα, 3 ευρώ το σεντόνι με το λάστιχο, τώρα όμως το σκέφτομαι, πρέπει να μάθω να τα διορθώνω, πρέπει να μάθω να είμαι αυτάρκης, τουλάχιστον όσο δείχνω ότι είμαι, σαλιώνω, περνάω κλωστές, ξεκινάω, τσιμπιέμαι, πού’ναι η δακτυλήθρα; Και να είχα θα’ξερα να τη χρησιμοποιήσω;  Βιάζομαι, όπως πάντα, δεν κάνω προσεκτική δουλειά, έχω χάσει την ικανότητά μου-αν υποτεθεί ότι είχα κάποια κάποτε· κανείς δεν μου τη ζήτησε, ήμουνα πάντα ελεύθερη να επιλέξω αν θα τη χρησιμοποιήσω, δεν την χρησιμοποίησα, είχα αποκούμπι, την υποτιμούσα, και να που σήμερα μου φαντάζει ως το πιο σπουδαίο πράγμα για τη μέρα μου. Κλωστές συνθετικές, δύστροπες στην αφή, το ήξερα άραγε όταν τις αγόρασα, σε προειδοποιούν όταν τις αγοράζεις ή είναι αυτονόητο πλέον; Ίσως να’ναι πιο γερές, ίσως να μην κόβονται ποτέ, και όταν το ύφασμα θα λιώσει σε κάποια χωματερή θα μείνουν να χάσκουν, ξεμαλλιασμένες, περιμένοντας άλλα τριάντα χρόνια αποσύνθεσης. Βελονιές βιαστικές, κακοτράχαλες, με απογοητεύω, προσπαθώ να συγκεντρωθώ, αδύνατον, στο μυαλό μου σκέψεις πολλές, γεγονότα, συναισθήματα, ράβω-ξηλώνω με μανία. Και τότε θυμάμαι το σχολείο, γυμνάσιο ιδιωτικό, θηλέων, μάθημα Οικοκυρικών: μαθαίναμε κάθε είδους βελονιές, πισωβελονιά, πατητή, ριζοβελονιά, σταυροβελονιά, τρυπητή, φτιάχναμε δείγματα πάνω σε λευκή ποπλίνα. Για εξάσκηση. Χρόνος άπειρος που αφιερωνόταν σε κάθε κομμάτι, αλλά ο χρόνος, τότε, δεν ήταν πρόβλημα. Οι βελονιές όλες σε σειρά, στοιχημένες, τεντωμένες, αψεγάδιαστες. Χρωματιστές ραφές σε άψογα λευκά δείγματα.  Σπαταλούσαμε πολύ χρόνο για κάθε κομμάτι, μια βελονιά κάθε βδομάδα, ένα δείγμα κάθε βδομάδα, οι μανάδες μας τα σιδέρωναν, κάποιες τα κολλάριζαν κιόλας. Κι έτσι, γεννιόντουσαν οι διαφορές. Υπάρχουν διαφορές στην τελειότητα; Και η βαθμολογία ανάλογη της τελειότητας, και όχι της προσπάθειας, η καθηγήτρια δεν μας κοίταζε στα μάτια, κοίταζε μόνο τα δείγματα της λευκής ποπλίνας που της παρουσιάζαμε. Σκληρή, άτεγκτη σαν τα δείγματα. Πόσο σημαντικά ήταν για μας αυτά τα κομμάτια της λευκής ποπλίνας; 1/17 της τελικής βαθμολογίας, αλλά νοικοκυροσύνη ολάκερη. Τόσα χρόνια μετά και βαράω βελονιές αμείλικτα, σαν να τιμωρώ τον εαυτό μου που έδινα τόση σημασία στις ποπλίνες του γυμνασίου. Ράβω ανεξέλεγκτα με όλο το άγχος της καθημερινότητας συμπυκνωμένο. Με στοιχειώνουν η ανημποριά μου, η ώρα που περνά, και τα πράγματα που θέλω να κάνω. Και η σημασία στη λεπτομέρεια. Θαυμάζω την αυτοοργάνωση, μα πιο πολύ θαυμάζω αυτούς που κάνουν πολύ καλά τη δουλειά τους, την αγαπούν-δεν την αγαπούν, τον επαγγελματισμό, την προσήλωση στην τελειότητα. Έχω έλλειμμα σε αυτό, βιάζομαι, είμαι κακομαθημένη, θέλω να τα κάνω όλα γρήγορα αφιερώνοντας όσο το δυνατόν λιγότερο χρόνο. Προσπαθώ να μου επιβληθώ και να πάρω το χρόνο μου πίσω. Δεν έχει σημασία αν υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα να γίνουν. Σήμερα θα κάνω ράψιμο. Και θα το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Σε πείσμα όλων αυτών που μου ροκανίζουν το χρόνο. Σιγά-σιγά μαλακώνω, τραβάω μικρότερες και προσεκτικότερες βελονιές, τα σωθικά μου βρίσκουν το δρόμο τους σε πλήρη αντίθεση με το χαρακτήρα μου, ξαναβρίσκω το ρυθμό μου. Το βιώνω ως μια νέα εμπειρία για να συμφιλιωθώ καλύτερα με την ιδέα. Είναι μια ζεν εμπειρία. Ο χρόνος ξαφνικά διαστέλλεται και εγώ θυμάμαι τις ορθές ψιλοβελονιές του γυμνασίου. Μόλις τελειώσω θα (ξε)κινήσω πάλι με ορθοπεταλιά.