Λευκό και μαύρο



Φωτογραφία του Λεωνίδα.
Όσο άσχετη είμαι με την φωτογραφία, τόσο καλλιτέχνης είναι ο καλός μου.

Σύντομη εκδρομή.
Το σύντομη είναι πλεονασμός. Τι άλλο μπορεί να είναι μια εκδρομή, πώς αλλιώς μπορεί να φανεί; Προορισμός μας μια ελληνική λίμνη που πολύ θα ήθελαν να της μοιάζουν οι διάσημες ελβετικές .
Βρεθήκαμε σε παραλίμνιο μονοπάτι με θέα που μπορεί να σου κόψει την ανάσα ή να σε κάνει ν' αναπνέεις σε ρυθμούς βουδιστή μοναχού.
Δίπλα μας ακριβώς χορταριάζουν τα μάρμαρα ενός κοιμητήριου. Οι τάφοι ρίχνουν πανοραμικές ματιές στους υδάτινους καθρέφτες. Κάποτε με τρόμαζαν τα νεκροταφεία. Φοβόμουν πως μπορούσαν να μου ρουφήξουν τη ζωή. Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως πρόκειται για τους πιο άκακους χώρους όπου μπορεί να βρεθεί κανείς. Είναι επίσης το μέρος όπου διπλοσκέφτεσαι να ψηλώσεις τις φτέρνες για να ξεπεράσεις τους άλλους. Όσο ψηλοί κι αν ήταν οι κάτοχοι των σταυρών, εντέλει ένα μπόι κατέληξαν.
Κι εκεί που αμπελοφιλοσοφώ, μια ομοιόμορφα ντυμένη παρέα διαταράσσει την απογειωτική ηρεμία. Λευκοφορεμένες κυρίες καταλαμβάνουν το χώρο οπτικά αλλά κυρίως ηχητικά. Το άσπρο τους απλώνεται στην πράσινη όχθη σαν χυμένο γάλα. Προετοιμάζουν κάποιου είδος θεατρικό δρώμενο και φανερά πιστεύουν πως η καλλιτεχνική ιδιότητα, όχι μόνο τους εξασφαλίζει προνόμια κυριαρχίας μα αποτελεί και τιμή για το χώμα όπου πατούν. Φωνάζουν, χειρονομούν, άσπρα υφαντά ανεμίζουν σ' ένα χορό παράτονο και φαντασμένο. Χαρακώνουν τον αέρα και ματώνουν τη γαλήνη. Είναι συνηθισμένο το λάθος. Μπερδευόμαστε μέσα στην ομορφιά της χώρας και νομίζουμε πως είμαστε κι εμείς ωραίοι. Κι αφού το αποφασίζουμε, επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να συμπεριφερόμαστε σαν βασιλιάδες, ενώ μπορεί να μην είμαστε παρά ατάλαντοι παλιάτσοι.
Τα νερά τις παρακολουθούν ατάραχα. Ξέρουν πως οι εν λόγω κυρίες δεν αποτελούν παρά μια παροδική παραφωνία, όπως και κάθε ανθρώπινη παρουσία.
Δεν διαθέτουμε την υπομονή του νερού ούτε τον χρόνο του, οπότε αποχωρούμε.
Στο δρόμο συναντάμε μιαν άλλη ομάδα, λιγότερο πολυμελή αλλά ομοιόμορφα κι αυτή ντυμένη. Σαρωτική εδώ η παρουσία του μαύρου. Η παρέα αυτή θα περιποιηθεί τους τάφους των οικείων με μια αφοσίωση που ξεπερνάει το οριστικό. Μας χαιρετούν κουνώντας το κεφάλι. Χωρίς μιλιά. Γνωρίζουν τους ρυθμούς της λίμνης και την ηρεμία της, τη φορούν για νυχτικό, καθημερινό και κυριακάτικο. Μαύρο πάντα. Του ανήκουν του τόπου. Θα μείνουν εδώ κι αφού πεθάνουν. Στο κοιμητήριο δίπλα στη λίμνη . Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε περαστικοί εκδρομείς.