Rubies and Clouds: in memoriam … και μία αφιέρωση σε ένα μελλοντικό βιβλίο

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

in memoriam … και μία αφιέρωση σε ένα μελλοντικό βιβλίο

Οι δύο αναρτήσεις που ακολουθούν, αποτελούν συμμετοχές του Rubies and Clouds στο διιστολογικό αφιέρωμα με αφορμή τις 100 «Αφιερώσεις Συγγραφέων» του αγαπητού Βιβλιοθηκάριου.

in memoriam

Δεν ξέρεις τι είναι να περπατάς στο βουνό. Ο γιατρός σου είπε “αγκάλιασε ένα δένδρο”. Διέκρινε το έλλειμα. Αφήνουμε το αυτοκίνητο, ένα δεκανίκι κι αυτό. Κοιτάζω το βλέμμα σου. Θέλεις να φτάσουμε στην κορυφή. Η προδιαγραφή σου περιλαμβάνει και την αριστεία. Είναι ψηλά όμως και αποθαρρύνεσαι. Αναπνέεις με δυσκολία. Αυθόρμητα ψάχνεις για το πακέτο. Αντ'αυτού μου πιάνεις το χέρι. Είναι πολλά τα πακέτα ταλάζουν μέσα σου δηλητήριο, όμως εσύ το νιώθεις σαν φυσιολογικό ορό. Θέλεις να περπατάς από μέσα, να μη βλέπεις το γκρεμό, να μη νοιώθεις τον ίλιγγο. Να μη βλέπεις πρόσωπα στους εφιάλτες σου. Μόνο τις γάτες σου.
Περπατάμε στο δάσος. Δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει. Προχωρώ μπροστά και δείχνεις να σου αρέσει να σου δείχνουν το δρόμο, αυτόν που δεν έμαθες να παίρνεις. Ζεις με το φόβο ότι θα σου ξανασυμβεί, μόλις σταματήσεις τα φάρμακα. Σε κρατώ. Προσπαθώ να σε αναγκάσω να μας ακολουθήσεις. Προσπαθώ να σου δείξω να περπατάς ίσια. Πιάνεις το ρυθμό. Βλέπεις πώς τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο;
Από μακριά ακούω πουλιά να κελαηδούν. Γυρίζω κι είσαι εσύ που σιγοτραγουδάς. Δεν θυμάμαι το γέλιο σου. Μόνο την προσπάθειά σου. Τίποτε δεν σου χαρίστηκε. Πώς είναι να σε αγαπούν με λάθος τρόπο; Μισείς το σώμα σου και αυτό χάνει την ισορροπία του. Σε πιάνω και ανατριχιάζεις. Πώς είναι να μεγαλώνεις χωρίς κανένα χάδι; Το βλέμμα σου θολώνει και χάνεται κάποιες στιγμές, άλλες πάλι είναι καθάριο και αποφασισμένο. Ισορροπείς πάνω σε δίκοπο λεπίδι. Πονάς. Κάθε τόσο στάζεις απογοήτευση. Αδράζεις τα αντικείμενα του πόθου σου σαν τη βρύση που έντεχνα ήξερες να επιδιορθώνεις. Ράβεις, όπως γράφεις, σε ευθεία γραμμή. Μόνο όταν αγαπάς οι γραμμές αυτές στραβώνουν και τα γράμματα κατρακυλάνε.

Φεύγω και σε αφήνω μόνη. Δείχνεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις.

Κι όμως...Αποσύρεσαι. Παίρνεις την απόχρωση του κελύφους σου. Η μουσική εγκλωβίζεται μέσα στο μυαλό σου. Το πιάνο μένει βουβό. Δεν έχεις πια το σθένος να πιάνεις μελωδίες. Χτυπάς μόνο τα πλήκτρα του υπολογιστή. Τρέφεσαι με τζανκ φουντ και αυταπάτες. Αποτυγχάνεις σε όλες τις δοκιμασίες της πραγματικότητας.
Πώς είναι να αγαπάς με λάθος τρόπο; Η ερώτηση σου παρουσιάστηκε σαν σκράμπλ και, αλίμονο, ήσουν πολύ καλή σε αυτό.
Πέφτει ομίχλη. Απρόσμενη ομίχλη τέτοια εποχή του χρόνου. Έχεις μείνει πίσω. Κοπανιέσαι στα βράχια. Μένεις όρθια. Γλύφεις τις πληγές, τις σκεπάζεις με φυλλαράκια που μαζεύεις από κάτω. Νομίζεις ότι έτσι θα μας τις κρύψεις. Ξαναπαίρνεις την ανηφόρα ξεκινάς. Μόνο που χρειάζεσαι πάλι οδηγό. Και αυτός που διάλεξες αυτή τη φορά, από τη μάνα του, σακάτης.
Κι ο δρόμος της ζωής σου, μάτια μου, πουθενά δεν έγραφε "δεύτερη ευκαιρία".

της RoubinakiM

Η Λίλη Ιωαννίδου έφυγε από τη ζωή το πρωί της 10ης Νοέμβρη 2012. Το βιβλίο με την αφιέρωση βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου από την πρώτη στιγμή της τελευταίας περιπέτειάς της. Σήμερα είναι η κηδεία της.

… και μία αφιέρωση σε ένα μελλοντικό βιβλίο

Γιατί εκτός από τους αγαπημένους φίλους που χάνουμε, εκτός των υπέροχων βιβλίων που διαβάσαμε, υπάρχουν οι φίλοι που είναι ολοζώντανοι και τα βιβλία, που δεν έχουν γραφτεί ακόμα.

Η δική μου αφιέρωση είναι του κοινού –με τη Ρουμπίνη- φίλου μας Δημήτρη. Πριν δύο χρόνια, όταν ξεκινάγαμε αυτό το μπλογκ, μου είχε χαρίσει ένα τετράδιο, προτρέποντας να γεμίσω τις σελίδες του, μ’ αυτά τα λόγια:

«Γιατί κάθε σπουδαίο βιβλίο,

από μια λευκή σελίδα ξεκινάει.»

Από τότε, έχω γράψει καμιά εκατοστή ποστάκια, αλλά ούτε μια σελίδα του σπουδαίου βιβλίου. Οπότε, όλη η δυναμική της προσδοκίας παραμένει αφάγωτη.

της Nefosis