Φλος ρουαγιάλ* (μερικές σκέψεις για το Δημοψήφισμα)

Αγαπητοί εν media αδερφοί,

Διαβάζω αναρτήσεις υπέρ του «Όχι» και αναρτήσεις υπέρ του «Ναι». Διαβάζω θέσεις ανθρώπων που μοιάζουν να ξύπνησαν πολιτικά (ή άρχισαν να ψελλίζουν πολιτική άποψη) μετά την αναγγελία του δημοψηφίσματος. Καλό είναι αυτό, αλλά ας μην φτάνουμε στα άκρα, λέω εγώ. Εντάξει, δεν έχουμε συνηθίσει στα δημοψηφίσματα και η πολλή δημοκρατία μας έπεσε λίγο βαριά οπότε μια ομαδική παράκρουση ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Καλούμαστε τώρα όλοι, να ωριμάσουμε στα γρήγορα πολιτικά και να δείξουμε ψυχραιμία. Το δημοψήφισμα –κανένα δημοψήφισμα- δεν είναι πρόσκληση για διχασμό. Διαλέγεις ένα Ναι ή ένα Όχι. Μπορείς να το κάνεις κρυφά, μια και κανείς δεν σου ζητάει να διαλαλήσεις τη γνώμη σου. Μπορείς και να το βροντοφωνάξεις. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν δικαιούσαι να βρίσεις, να υποτιμήσεις, να στολίσεις με χαρακτηρισμούς αυτόν που θα ψηφίσει το αντίθετο με σένα. Το μόνο που αποδεικνύεις έτσι είναι πως η πολιτική σου ηλικία είναι κάτω των 18 και κακώς σου παραχωρήθηκε το δικαίωμα της ψήφου.

Και μια δυο σκέψεις:

Με το που αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα, όλοι είχαμε μια πρώτη αντίδραση. Θετική ή  αρνητική, ώριμη ή ανακλαστική, δεν έχει σημασία. Ήταν η δικιά μας αντίδραση. Στη συνέχεια, όλοι, δεχτήκαμε έναν καταιγισμό απόψεων. Που δεν ήταν οι δικές μας απόψεις. Θα πρότεινα να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την ανάμνηση της πρώτης μας αντίδρασης και στη συνέχεια να μπούμε στον κόπο να διαβάσουμε με προσοχή το κείμενο το οποίο καλούμαστε να απορρίψουμε ή να δεχτούμε.

Εγώ το διάβασα από δω: 

http://www.thepressproject.gr/article/78680/Auti-einai-i-protasi-ton-thesmon , μόλις έμαθα τα νέα. Υπάρχει και η επίσημη μετάφραση, αλλά οι άνθρωποι του thepressproject κάνανε τον κόπο νωρίτερα από την Κυβέρνηση και κατά την άποψή μου αξίζουν μερικά κλικ.

Ας σκεφτούμε αν δεχόμαστε ή απορρίπτουμε το συγκεκριμένο κείμενο γιατί επί αυτού καλούμαστε να ψηφίσουμε.

Έχουν γίνει χιλιάδες προεκτάσεις για το τι σημαίνει –πέραν του προφανούς- το Ναι και το Όχι. Θα έλεγα να μην τις υιοθετήσετε. Δεν είναι παρά εικασίες.

Αν πάτε και ψηφίσετε Όχι –και το Όχι πλειοψηφήσει- γιατί νομίζετε πως έτσι η Ελλάδα θα βγει από το Ευρώ, κανείς δεν σας εγγυάται πως κάτι τέτοιο θα συμβεί.

Αν ψηφίσετε Ναι γιατί δεν χωνεύετε τον Τσίπρα και το Ναι πλειοψηφήσει- κανείς δεν σας εγγυάται πως η τωρινή Κυβέρνηση θα παραιτηθεί.

Κι αφού σας είπα τα παραπάνω, θα κάνω τώρα και μια δική μου ερμηνεία για το τι σημαίνει το συγκεκριμένο Δημοψήφισμα. Θεωρώ πως ο Πρωθυπουργός έπαιξε το ύστατο διαπραγματευτικό του χαρτί. Τόσο απέναντι στους δανειστές όσο και στο εσωτερικό. Ένα χαρτί υψηλού ρίσκου και για τον ίδιο και για τη Χώρα. Για τον ίδιο, δεν μας νοιάζει και τόσο –εκτός κι αν ήμαστε η Περιστέρα- η χώρα όμως μας αφορά όλους. Μας αρέσει ή όχι, μας κάθισε κι εμάς στο τραπέζι όπου γίνεται το παιχνίδι (εχμ, συγγνώμη, η Διαπραγμάτευση). 

Θα πρότεινα να παίξουμε σοφά. Λίγο-πολύ, παίζουμε για τη ζωή μας. 

Ας μην ανοίξουμε τα φύλλα μας. Ας τους κάνουμε να πιστέψουν ότι είμαστε ενωμένοι (κι ας μην είμαστε) κι ότι παίζουμε όλοι απέναντι τους και όχι ο ένας εναντίον του άλλου.

Ας κάνουμε τον αντίπαλο** να πιστέψει ότι έχουμε φλος ρουαγιάλ, ότι δηλαδή είμαστε ψυχωμένοι σαν λαός κι όχι κατατρομαγμένοι και Κυρίως, ας μην τσακωθούμε μεταξύ μας. Γιατί τότε, θα έχουμε χάσει σε όλα τα επίπεδα. 

* Φλος ρουαγιάλ είναι το καλύτερο χαρτί που μπορείς να έχεις στο πόκερ. Κανείς δεν μπορεί να σε κερδίσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, φλος ρουαγιάλ είναι οι ενωμένοι Έλληνες πολίτες.

* Όπου αντίπαλος είναι αυτός με τον οποίο διαπραγματευόμαστε. Δεν σημαίνει πως είναι ο εχθρός. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν είναι ο συμπολίτης μας ή η Κυβέρνηση αντίπαλοί μας. Ακόμα κι αν δεν ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ, αυτός μας εκπροσωπεί ως χώρα.