Φλος ρουαγιάλ* (μερικές σκέψεις για το Δημοψήφισμα)

Αγαπητοί εν media αδερφοί,

Διαβάζω αναρτήσεις υπέρ του «Όχι» και αναρτήσεις υπέρ του «Ναι». Διαβάζω θέσεις ανθρώπων που μοιάζουν να ξύπνησαν πολιτικά (ή άρχισαν να ψελλίζουν πολιτική άποψη) μετά την αναγγελία του δημοψηφίσματος. Καλό είναι αυτό, αλλά ας μην φτάνουμε στα άκρα, λέω εγώ. Εντάξει, δεν έχουμε συνηθίσει στα δημοψηφίσματα και η πολλή δημοκρατία μας έπεσε λίγο βαριά οπότε μια ομαδική παράκρουση ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενη. Καλούμαστε τώρα όλοι, να ωριμάσουμε στα γρήγορα πολιτικά και να δείξουμε ψυχραιμία. Το δημοψήφισμα –κανένα δημοψήφισμα- δεν είναι πρόσκληση για διχασμό. Διαλέγεις ένα Ναι ή ένα Όχι. Μπορείς να το κάνεις κρυφά, μια και κανείς δεν σου ζητάει να διαλαλήσεις τη γνώμη σου. Μπορείς και να το βροντοφωνάξεις. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν δικαιούσαι να βρίσεις, να υποτιμήσεις, να στολίσεις με χαρακτηρισμούς αυτόν που θα ψηφίσει το αντίθετο με σένα. Το μόνο που αποδεικνύεις έτσι είναι πως η πολιτική σου ηλικία είναι κάτω των 18 και κακώς σου παραχωρήθηκε το δικαίωμα της ψήφου.

Και μια δυο σκέψεις:

Με το που αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα, όλοι είχαμε μια πρώτη αντίδραση. Θετική ή  αρνητική, ώριμη ή ανακλαστική, δεν έχει σημασία. Ήταν η δικιά μας αντίδραση. Στη συνέχεια, όλοι, δεχτήκαμε έναν καταιγισμό απόψεων. Που δεν ήταν οι δικές μας απόψεις. Θα πρότεινα να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την ανάμνηση της πρώτης μας αντίδρασης και στη συνέχεια να μπούμε στον κόπο να διαβάσουμε με προσοχή το κείμενο το οποίο καλούμαστε να απορρίψουμε ή να δεχτούμε.

Εγώ το διάβασα από δω: 

http://www.thepressproject.gr/article/78680/Auti-einai-i-protasi-ton-thesmon , μόλις έμαθα τα νέα. Υπάρχει και η επίσημη μετάφραση, αλλά οι άνθρωποι του thepressproject κάνανε τον κόπο νωρίτερα από την Κυβέρνηση και κατά την άποψή μου αξίζουν μερικά κλικ.

Ας σκεφτούμε αν δεχόμαστε ή απορρίπτουμε το συγκεκριμένο κείμενο γιατί επί αυτού καλούμαστε να ψηφίσουμε.

Έχουν γίνει χιλιάδες προεκτάσεις για το τι σημαίνει –πέραν του προφανούς- το Ναι και το Όχι. Θα έλεγα να μην τις υιοθετήσετε. Δεν είναι παρά εικασίες.

Αν πάτε και ψηφίσετε Όχι –και το Όχι πλειοψηφήσει- γιατί νομίζετε πως έτσι η Ελλάδα θα βγει από το Ευρώ, κανείς δεν σας εγγυάται πως κάτι τέτοιο θα συμβεί.

Αν ψηφίσετε Ναι γιατί δεν χωνεύετε τον Τσίπρα και το Ναι πλειοψηφήσει- κανείς δεν σας εγγυάται πως η τωρινή Κυβέρνηση θα παραιτηθεί.

Κι αφού σας είπα τα παραπάνω, θα κάνω τώρα και μια δική μου ερμηνεία για το τι σημαίνει το συγκεκριμένο Δημοψήφισμα. Θεωρώ πως ο Πρωθυπουργός έπαιξε το ύστατο διαπραγματευτικό του χαρτί. Τόσο απέναντι στους δανειστές όσο και στο εσωτερικό. Ένα χαρτί υψηλού ρίσκου και για τον ίδιο και για τη Χώρα. Για τον ίδιο, δεν μας νοιάζει και τόσο –εκτός κι αν ήμαστε η Περιστέρα- η χώρα όμως μας αφορά όλους. Μας αρέσει ή όχι, μας κάθισε κι εμάς στο τραπέζι όπου γίνεται το παιχνίδι (εχμ, συγγνώμη, η Διαπραγμάτευση). 

Θα πρότεινα να παίξουμε σοφά. Λίγο-πολύ, παίζουμε για τη ζωή μας. 

Ας μην ανοίξουμε τα φύλλα μας. Ας τους κάνουμε να πιστέψουν ότι είμαστε ενωμένοι (κι ας μην είμαστε) κι ότι παίζουμε όλοι απέναντι τους και όχι ο ένας εναντίον του άλλου.

Ας κάνουμε τον αντίπαλο** να πιστέψει ότι έχουμε φλος ρουαγιάλ, ότι δηλαδή είμαστε ψυχωμένοι σαν λαός κι όχι κατατρομαγμένοι και Κυρίως, ας μην τσακωθούμε μεταξύ μας. Γιατί τότε, θα έχουμε χάσει σε όλα τα επίπεδα. 

* Φλος ρουαγιάλ είναι το καλύτερο χαρτί που μπορείς να έχεις στο πόκερ. Κανείς δεν μπορεί να σε κερδίσει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, φλος ρουαγιάλ είναι οι ενωμένοι Έλληνες πολίτες.

* Όπου αντίπαλος είναι αυτός με τον οποίο διαπραγματευόμαστε. Δεν σημαίνει πως είναι ο εχθρός. Σε καμιά περίπτωση όμως, δεν είναι ο συμπολίτης μας ή η Κυβέρνηση αντίπαλοί μας. Ακόμα κι αν δεν ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ, αυτός μας εκπροσωπεί ως χώρα.

Βιβλία, Ταινίες και ολίγη πολιτική

Είπε λοιπόν ο καλός μου: Γιατί δεν γράφεις; Τόσο πολύ σε έχει ψυχοπλακώσει ο Σύριζα;

Χμ.. λοιπόν όχι. Ας το ξεκαθαρίσουμε. Δεν μ’ έχει ψυχοπλακώσει. Όταν ψυχοπλακώνομαι, γράφω. Τώρα -προς το παρόν- κάνω υπομονή κι αυτό δεν έχει πολύ καλή σχέση με τη γραφή.  Η υπομονή βλέπεις, είναι πρωτοξάδερφη της τεμπελιάς.

Αλλά επειδή δεν υπάρχει μόνο η πολιτική, κι αφού έκατσα που έκατσα στο πληκτρολόγιο, ας μιλήσουμε για θέματα που όλοι ως αναγνώστες ή θεατές αγαπάμε.

Βιβλία και ταινίες.

Μήπως να πρόσθετα και καμιά συνταγή; Άλλη φορά.

Δυο Βιβλία

Αφήνοντας στη μέση τον μυθικό Οδυσσέα του Τζόυς (ο Θεός της ανάγνωσης να μου δώσει τη μαζοχιστική δύναμη να το τελειώσω μια μέρα) , ξεκίνησα την Καρδερίνα της Τρατ.

Αγνή, λογοτεχνική απόλαυση. Ταλέντο, πραγματικοί χαρακτήρες, τύποι για τους οποίους νοιάζεσαι κι η διήγηση του εφιάλτη που καταφέρνει να μην σου μαυρίζει την καρδιά. Γιατί εντάξει. Εκτός κι αν είσαι ο Τομ Ρόμπινς ή ο Ντάγκλας Άνταμς ή ο Τέρυ Πράτσετ, και αντικρίζεις τις ιστορίες σου από τη ευλογημένη φούσκα του προσωπικού σου πλανήτη, αυτός ο κόσμος είναι πολύ μαύρος για τους υπόλοιπους κι είναι πραγματικό ταλέντο, να καταφέρνεις να τον διηγηθείς χωρίς να πνίξεις τον αναγνώστη αλλά και χωρίς να τον κοροϊδέψεις. Η Ντόνα Τρατ, πετυχαίνει και στα δύο. Σου εξιστορεί αυτά που ξέρεις ή αυτά που πιστεύεις πως μπορεί όντως να είναι έτσι, παρηγορώντας σε ταυτόχρονα. Χωρίς να σε αποξηραίνει από κάθε ελπίδα ακόμα κι όταν μιλάει για παιδιά κακοποιημένα κι εθισμένα στα ναρκωτικά, ακόμα κι όταν η όποια εύθραυστη ευτυχία απειλείται από οργανωμένους εγκληματίες. Ναι, ακόμα και τότε, υπάρχει ένας χαρακτήρας όλο καλοσύνη ή μια σταγόνα τιμιότητας σε έναν τύπο που δείχνει ολότελα κατεστραμμένος. Γι αυτό κι όταν τελειώνεις το βιβλίο, βιώνεις αυτή τη στέρηση. Σαν να τραβιέται μακριά σου μια αγκαλιά και χρειάζεσαι επειγόντως την επόμενη. Κι επειδή τα θαύματα συμβαίνουν συχνότερα στον κόσμο των βιβλίων, η επόμενη αγκαλιά ήταν ακόμα καλύτερη από την προηγούμενη.

Η επόμενη αγκαλιά ήταν το «Ζωή την άλλη φορά» του Χουλιαρά. Και τι ευτυχία! Πρέπει να μαζέψω τον ενθουσιασμό μου για σας διηγηθώ το πόσο πολύ μου άρεσε. Καταρχήν, πολλοί, πάρα πολλοί συγγραφείς προσπαθούν να γράψουν πρόζα με έναν τρόπο ποιητικό. Φορτώνουν το λόγο τους, δουλεύουν, ιδρώνουν, βαραίνουν τα κείμενα. Ο Χουλιαράς είναι πρώτα ποιητής και κατόπιν συγγραφέας. Μεταφέρει λοιπόν την αφαιρετική ματιά της ποίησης στην πρόζα. Γράφει ποιητικά  ελαφρύνοντας κι απογυμνώνοντας το λόγο του. Για όποιον είναι λάτρης της απλότητας (και όχι της απλοϊκότητας), η συγγραφική δουλειά του Χουλιαρά είναι καθαρή απόλαυση. Επιπλέον, στα περισσότερα βιβλία, υπάρχουν εκείνες οι σελίδες που σου γεννούν αμηχανία. Οι στιγμές που ο συγγραφέας κουράστηκε και όσο κι αν έχει επιμεληθεί το ξαναγράψιμο και το διόρθωμα των γραμμών, η κοιλιά είναι εδώ και φαίνεται όσο κι αν ρουφάμε όλοι μαζί την ανάσα μας. Η «ζωή την άλλη φορά» δεν έχει κοιλιά. Και δεν έχει κάνει κοιλιακούς.  Οι σελίδες της είναι ισοβαρείς και ζυγιασμένες. Λες και γράφτηκαν σε μια νύχτα. Καπνίζοντας το ίδιο τσιγάρο, στραγγίζοντας το ένα και μοναδικό ποτήρι κρασί. Από την αρχή ως το τέλος, το ύφος κι η ενέργεια του βιβλίου παραμένουν σταθερά. Ο Χουλιαράς σε κρατάει απ’ το χέρι και σου διηγείται με ύφος ελαφρώς σκαμπρόζικο, λίγο πειραχτικό, δίπλα-δίπλα και σπαραχτικό, την ιστορία που δεν μπορείς ν’ αφήσεις απ’ τα χέρια σου

(Αχ, Τζόυς-Τζόυς, γιατί βρε αγόρι μου αργείς τόσο να βρεις τους αντίστοιχους ρυθμούς σου στον Οδυσσέα;)

Και κάνα δυο ταινίες

Foxcatcher. Ξεκίνησα να το βλέπω βαστώντας μικρό καλάθι. Ο Στηβ Καρέλ δεν μου είναι κι από τους συμπαθέστερους ηθοποιούς για να μην πω για τον Τσάνιγκ Τατούμ. Μα να που από τις πρώτες στιγμές αυτής της ταινίας, όλα δείχνουν πως πρόκειται για εξαιρετική δουλειά. Προοικονομίες, σκηνές πάλης-χορογραφίες, η αγεφύρωτη ταξική διαφορά, ο πλούτος κι ο τάχα μου πατριωτισμός (το καταφύγιο των παλιανθρώπων), η δήθεν φιλανθρωπία, η ελίτ που δεν ξεχνάει ποτέ, που δεν συγχωρεί ούτε τα παιδιά της –ιδίως αυτά- η αγωνία των παιδιών που δεν μεγαλώνουν και ζητούν απεγνωσμένα αναγνώριση, η κορύφωση κι η κάθαρση. Όλα τα συστατικά της τραγωδίας, με μπόνους το σύντομο πέρασμα της υπέροχης Βανέσας Ρεντγκρέηβ και τη διακριτική και  μαεστρική σκηνοθεσία που δείχνει και δεν φωνάζει. Όλα είναι εδώ και δουλεύουν λες και τα κούρδισε Ελβετός ρολογάς.

Ida. Πόσο πολύ ήθελα να δω αυτή την ταινία! Πόσο την απόλαυσα ως τη μέση περίπου. Τα μαυρόασπρα χιονισμένα πλάνα, τα εκφραστικά βλέμματα, τα σκοτεινά δάση της Ευρώπης, η αυστηρή ρωμαιοκαθολική ηθική, η ηττημένη επανάσταση, οι χριστιανοί που ζητούν ευλογία και σκοτώνουν για να κλέψουν ένα βρωμόσπιτο. Μέχρι εκεί όμως. Πάνω στην κορύφωση, η ταινία αποσυντονίζεται. Λες κι έπαθε εγκεφαλικό ο σεναριογράφος ή κατέλαβε το πνεύμα του μια γεροντοκόρη που δεν κατάφερε να πουλήσει αρκετά «προς τη Νίκη». Κρίμα για τη σπατάλη της αρχικής ιδέας.

Και λες εμένα λαϊκιστή;

Τελειώνει λοιπόν το 2014 κι ο πλανήτης εγκυμονεί αλλαγές. Άλλοι λένε πως το έμβρυο είναι αγόρι,  άλλοι περιμένουν κορίτσι κι άλλοι προειδοποιούν πως πρόκειται για  alien. Την τέχνη των διαγνωστικών ελέγχων όμως, δεν την κατέχει κανείς,  γιατί το μωρό είναι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ . Αν προσπαθήσεις να το δεις αλλάζει. Η ματιά του παρατηρητή επηρεάζει τη ζωή ή το θάνατό του.  Φαντάσου τώρα, να υπάρχουν δισεκατομμύρια παρατηρητές. Το μωρό γεννιέται και πεθαίνει καθώς ανοιγοκλείνουμε τα μάτια μας.

Μωρό πρώτο:

Εδώ διαβάζουμε πως τα παγόβουνα του Βόρειου Πόλου έλιωσαν και 4-5 χώρες ερίζουν για την οικειοποίηση και την εκμετάλλευσή τους. 

Αυτά που λέγανε οι περιβαλλοντολόγοι για τον κίνδυνο μαζικής καταστροφής του πλανήτη έπαψαν να ισχύουν; Η είδηση μοιάζει χαρούμενη. Ποιος θα αποσπάσει την άδεια των διεθνών οργανισμών για την εκμετάλλευση των υποβρύχιων υδρογονανθράκων; Αυτό μόνο, φαίνεται να απασχολεί  την επικαιρότητα. 

Με τη ματιά των αγορών, η γάτα είναι θησαυρός. Και είναι τόσο πολύτιμος που κανείς δεν ασχολείται με την αύξηση της στάθμης των νερών, που εντάξει, είναι κι αυτό ένα καταγεγραμμένο γεγονός, αλλά δεν θα κάτσουμε να σκάσουμε κιόλας. Το να βυθιστούν τα παράλια της γης δεν θα ταρακουνήσει τα Χρηματιστήρια.

(Σιωπή κι ας μην λαϊκίζουμε.)

Μωρό δεύτερο:

ΗΠΑ και Κούβα, μετά από δεκαετίες εμπάργκο και ψυχροπολεμικών «ρουκετών», μελετούν την αποκατάσταση των σχέσεων τους.

Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Ομπάμα, η πολιτική στάση των ΗΠΑ καθόλου έξυπνη δεν αποδείχτηκε. Βέβαια, τόσα χρόνια, κάποιοι λιμοκτόνησαν, κάποιοι άλλοι βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, χιλιάδες Κουβανοί δεν είχαν πρόσβαση σε φάρμακα και άλλα αναγκαία αγαθά, αλλά βρε παιδί μου, ένα λάθος κάναμε, ας το δούμε τώρα. Να το διορθώσουμε –αν το επιτρέψει το Κονγκρέσο που πια δεν ελέγχεται από τον πρόεδρο. 

Εξάλλου όλοι Αμερικάνοι είμαστε. 

Όσο δηλαδή ήταν κι ο Κένεντυ Βερολινέζος κι ακόμα παραπάνω.

Αυτό που είχε κάνει η Κούβα και τιμωρήθηκε με 56 χρόνια απομόνωσης ήταν να ανατρέψει τη βολική για τις ΗΠΑ δικτατορία του Μπατίστα, που στηριζόταν στις διεθνείς  μαφιόζικες πλάτες των τότε αγορών αλλά και στην κανονική μαφία. Τόσο καιρό μετά, η απομόνωση αυτή δεν βολεύει πια. Τώρα οι ΗΠΑ κήρυξαν οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία και στο φίδι των Ταλιμπάν που έθρεψαν στο φιλόξενο κόλπο τους. Ε, δεν είναι λογικό να τα βάζουν με όλους.

(Σιωπή κι ας μην λαϊκίζουμε.)

Ανασχηματισμός

Χελιδονόψαρα (Dactylopterus volitans) φωτογραφημένα από το Λεωνίδα

Η θάλασσα στραφτοκοπάει κι αδιαφορεί για τους θαυμαστές της. Αδιαφορεί και γι αυτόν το μικροσκοπικό ανθρωπάκο. Χτυπιέται στο κανό, μάταια ελπίζοντας να την κατακτήσει.
Ο τύπος έχει δώσει εντολή στους καταδρομείς ν’ απομακρυνθούν. Θέλει να μείνει μόνος. Να θυμηθεί πως είναι να κυκλοφορείς χωρίς την απειλή των λαϊκών εκδηλώσεων αγάπης. Εδώ στα βαθιά, νιώθει ασφαλής. Εννοείται πως βυθός, καιρός και επιφάνεια έχουν ήδη σαρωθεί από τους άνδρες της ασφάλειας. Οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής, μπαρμπούνια, κουτσομούρες, κέφαλοι, κοκοβιοί, δράκαινες ροφοί, γλώσσες και χταπόδια περιμένουν να περάσει. Όλα περαστικά είναι στη θάλασσα. Κάτι ψάρια –όλοι στο βυθό ξέρουν γι αυτά πως τα έχουν τελείως χαμένα κι ακούνε φωνές- λένε ότι ο τύπος είναι αρχηγός του κοπαδιού των ανθρώπων. Τα ψάρια δεν έχουν σε εκτίμηση τους ανθρώπους, ούτε αυτούς με τα δίχτυα, τις τράτες και τους δυναμίτες ούτε τους άλλους που κορδώνονται θαρρώντας πως κουμαντάρουν τα κοχυλότσουφλά τους. Άρπαγες και φαντασμένοι, αλλά τόσο ηλίθιοι; Αυτός είναι ο καλύτερος τους;