Γράμματα στο άδειο πουκάμισο

«Μου λείπει. Μου λείπει πολύ. Μου λείπει το τσάι του κάθε φορά που πονούσε το στομάχι μου. Μου λείπει το τρίψιμο της πλάτης όταν έκανα μπάνιο. Μου λείπει η μανία του να διαβάζει τα γράμματά που έστελνα αλλού. Περισσότερο όμως μου λείπουν οι καυγάδες μας. Πόσο ωραία διαφωνούσαμε!Πώς ανασήκωνε το φρύδι κι έλεγε : Ωχ κι εσύ καρδιά μου…

Γι αυτό, όταν μου λείπει τόσο που τα δάκρυα δεν ξεπλένουν την απώλεια, του γράφω γράμματα. Του λέω πόσο τον αγαπώ. Και πόσο μ’ άρεσε που εκείνος μ’ αγαπούσε παραπάνω. Και μετά μαλώνουμε. Του θυμώνω για τις σκουριασμένες του ιδέες. Τα εξωφρενικά του επιχειρήματα. Του τα ανατρέπω όλα. Δε πα να σηκώνει όσο θέλει τα φρύδια. Και χώνω τα γράμματα στην τσέπη του πουκάμισου. Αυτού του καρό,  που έχω κρατήσει.

Το έλαβες το γράμμα του λέω. Τώρα διάβασε το.»

Θα νομίζεις πως είμαι τρελή, είπε η θεία που πρόσφατα έμεινε χήρα. Μόνη μετά από 50 χρόνια.

Αλλά, δεν νομίζω.