Άνθρωπος στη θάλασσα

«Ενημερώνουμε το επιβατικό κοινό, ότι η κυκλοφορία των συρμών έχει προσωρινά διακοπεί μεταξύ Ταύρου και Ομόνοιας λόγω εισόδου ατόμου στις γραμμές.»

Ώστε γι αυτό έχει τόσο κόσμο στην αποβάθρα, Παρασκευή βράδυ. Δεν είναι που ξεπεράσαμε τα δύσκολα κι άρχισαν πάλι οι Έλληνες να βγαίνουν. Το τραίνο έρχεται αλλά θα μας πάει μόνο ως την Ομόνοια. Κοιταζόμαστε όλοι μ’ ανησυχία. Ένας άνθρωπος στις γραμμές του τραίνου; Αν και στην ανακοίνωση μίλησαν για άτομο. Ναι, δεν μ’ αρέσει ν’ αποκαλούν τους ανθρώπους άτομα. Δεν είμαστε άτμητοι. Δεν είμαστε σε καμιά περίπτωση η ελάχιστη μονάδα συμπαγούς ύλης. Ειδικά όταν φτάνουμε να εισερχόμαστε στις γραμμές   του τραίνου, μπορούμε να γίνουμε χίλια κομμάτια. Μπορεί να ήμαστε χίλια κομμάτια πριν καν πατήσουμε στα ηλεκτροφόρα σίδερα. Αν ήμαστε σε καράβι, θα λέγαμε «άνθρωπος στη θάλασσα», όχι άτομο στη θάλασσα.

Οι συνεπιβάτες μου είναι τρομαγμένοι. Σκέφτονται πως  άλλος ένας από μας διαμελίστηκε απ’ το τραίνο που ξεπρόβαλε στην άκρη του τούνελ, αντί για το φως που αναμέναμε. Κι αν δεν ήταν ένας από εμάς; Ένας από μας τους ταπεινωμένους, τους ευρισκόμενους στη μέση της κλίμακας της εξαθλίωσης; Κι αν ήταν ένας απ’ τους άλλους, σκέφτομαι. Ένας άνθρωπος –όχι, όχι άτομο- που την είχε ήδη κατέβει την σκάλα κι επειδή εμείς στεκόμαστε λίγο παραπάνω, τον βλέπουμε σαν άλλο είδος και σε καμιά περίπτωση σαν το αυριανό μας εγώ. Αν ήταν το φάντασμα των μελλοντικών μας Χριστουγέννων;

Γρήγορα τα βλέμματα αλλάζουν. Απ’ την ανησυχία για την ιστορία και την τύχη του πιθανού αυτόχειρα γυρνάνε στην ανησυχία για τη χάραξη νέας διαδρομής. Σχέδια ανταλλάσσονται. Θα κατέβουμε Ομόνοια, θα πάρουμε το λεωφορείο –όχι το μετρό!- Όχι, θα κατέβουμε Αττική. Πρέπει να περάσουμε το τμήμα της διαδρομής Ομόνοια-Ταύρος. Πρέπει να περάσουμε το τμήμα της διαδρομής του ατυχήματος. Το ατύχημα το έχουμε προσπεράσει ήδη. Ήταν περαστικό το φάντασμα. Θα το σκεφτούμε ίσως αργότερα, που δεν θα είναι βράδυ Παρασκευής. Ίσως όμως και όχι. Ίσως να μη ξεχάσαμε τόσο γρήγορα το  «άτομο», γιατί προσέχουμε ο ένας τις αντιδράσεις του άλλου. Ή έτσι μου φαίνεται. Κοιταζόμαστε , νομίζω, λίγο στα μάτια. Μια κοπέλα ανακαλύπτει μια ηλικιωμένη κυρία και της προσφέρει τη θέση της. Συνάδερφοι που μόλις σχόλασαν και ταξίδευαν σιωπηλά στο σπίτι, πιάνουν κουβέντα. Χαμογελούν. Είναι Παρασκευή βράδυ κι εγώ σκέφτομαι πως θα κοιτάξω αργότερα στις ειδήσεις. Τώρα πάω να συναντήσω τους φίλους μου. Τα φυλαχτά μου απ’ τα τραίνα.