Συντροφιές, σύντροφοι!

Αχ αυτές οι συντροφιές που έρχονται και φεύγουν από τα τέσσερα σημεία της πόλης

Που ανταμώνουν με αγκαλιές, σφικτές ως εκεί που δεν παίρνει άλλο

Που δεν είναι φίλοι, ούτε φιλενάδες, αλλά κάτι ανάμεσα

Που αφομοιώνουν παιδιά, μαμάδες, συζύγους, εχθρούς και φίλους

Που δεν έχουν κοινό και βρίσκουν όλα τα κοινά

Που έχουν ξεπεράσει τις στείρες κοινωνικότητες και επικοινωνούν με τα μάτια, με τα χείλη, με τα χέρια

Που κρέμονται ο ένας από τα χείλη του άλλου

Που ξεδιπλώνουν τις αναμνήσεις τους πάνω στο τραπέζι σαν το ποτήρι που αναποδογυρίζει από ανέμελη ατσαλοσύνη

Που γουργουρίζουν από χαρά όταν κάθε τόσο τους αιφνιδιάζει μια κοινή εμπειρία

Που δεν αφήνουν να πέσει καμιά λέξη κάτω μην και δεν προλάβουν να ξεφλουδίσουν τη δική τους ιστορία

Που ο ένας κεντάει το εργόχειρο που αφήνει κάτω ο άλλος

Που μοιράζονται τα μυστικά τους και τις αγωνίες τους, γιατί σημασία έχει να υπάρχει, να το θυμόμαστε, να το τρέφουμε, και να το μοιραζόμαστε.

Που νοσταλγούν μαμάδες, μπαμπάδες, θείους, θείες, αλλά κυρίως γιαγιάδες, γιατί οι γιαγιάδες κατέχουν όλη τη σοφία τουκόσμου 

Που οραματίζονται

Που χτίζουν μια νέα πραγματικότητα μ' ένα ανοικτό παράθυρο

Που γράφουν...γι’αυτά που πονούν, γι’αυτά που μέλλει να γίνουν, γι’αυτά που θυμούνται 

Που συλλαμβάνουν κόσμους άνισους και τους μοιράζονται μπας κι ισιώσουν 

Που προσυπογράφουν και σχολιάζουν

Που ευλογούν τα γένια τους εξίσου με αυτά των άλλων

Που ευγνωμονούν

Που ζητάνε συγχώρεση

Που το' χουν σκάσει από την καθημερινότητα ξεκοκκαλίζοντας το χρόνο που τους χαρίζεται

Που πίνουν τρώνε και γλεντοκοπάνε, όσο τους μένει χρόνος

Που αυτοσχεδιάζουν τα γλυκά τους και στήνουν τους ύμνους της παρέας 

Που δεν αποχωρούν αν δεν δώσουν το στίγμα της επόμενης συνάντησης

Που αγκαλιάζονται σαν να μην υπάρχει αύριο

Και στη μέση ένας πράσινος αναπτήρας

Πώς το λέει το τραγούδι; “Μια συντροφιά που ζήσαμε αυτή είναι η ομορφιά”