Αισθησιακές ερωτοαπαντήσεις

Μερικά χρόνια πριν.
Η μαμά στην κουζίνα υπαγορεύει την ορθογραφία στο μεγάλο γιο. Εκείνη,  γύρισε απ' τη δουλειά πριν μισή ώρα κι εκείνος αποτέλειωσε τη φακή ανάμεσα σε δεκάδες "μια στιγμή να δω κάτι στο δωμάτιό μου" δικά του και "κάτσε να φας και μετά το βλέπεις" δικά της. Από το βάθος του διαδρόμου ακούγεται ρυθμικό ταπ-ταπ. Οι γκέλες της μπάλας απ' τα χέρια του μικρού. Το πρωτάκι της οικογένειας.
Οι ορθογραφίες της 5ης δημοτικού είναι μεγάλες και δύσκολες. Είναι λογικό σε κάθε τελεία ν' αναπηδούν παρατηρήσεις και σε κάθε αλλαγή παραγράφου, σχόλια για το πώς πέρασαν τη μέρα τους. Οι κουβέντες και τα βλέμματα ενώνουν τις άκρες του αποχωρισμού μάνας και γιου. Είναι οι αγκαλιές που έλειψαν όλη μέρα. Σήμερα όμως, ανάμεσα τους έχει καθίσει κάτι αόρατο. Οι λέξεις θέλουν να βγουν, αλλά ένας νοητικός λώρος τις αποσύρει.
Στο βάθος του διαδρόμου απομακρύνεται το ταπ-ταπ-ταπ της μπάλας συνεχίζοντας τις μονότονες γκέλες.
-Τι έχεις;
-Τίποτα βρε μαμά, αλλά τα παιδιά σήμερα έλεγαν ένα σωρό μπούρδες.
-Ε, καλά. Δεν λένε μόνο τα παιδιά μπούρδες...
-Μαμά! Μιλάμε για μεγάλες μπούρδες!
-Δηλαδή;
-Άσε καλύτερα!
-Μα, έλα για πες!
-Ε, να! Ο Ερνέστο είπε τη μεγαλύτερη χαζομάρα!
-Τι είπε ο Ερνέστο;
-Μιλάγαμε για το σεξ.


-Α, ναι;
-Ναι! Και δεν μπορείς να φανταστείς τι σαχλαμάρα είπε ο Ερνέστο!
-....
-Δεν μπορείς σου λέω....
-Μάλλον δεν μπορώ. Για πες.
-Έλεγε ότι το σεξ γίνεται, όταν ο άντρας βάζει το πουλί του στο στόμα της γυναίκας. Αηδιάσαμε όλοι! Μα πώς του ήρθε; Ε, μαμά;

Αυτό το "ε, μαμά;" είναι η ερώτηση-φωτιστικό. Αναρτάται στο τέλος κάθε παιδικής δήλωσης και πυροδοτεί τη μητρική περηφάνια με την ακτινοβολία χιλίων ήλιων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, δεν υπήρξε πυροδότηση. Μόνο το ταπ-ταπ στο βάθος του διαδρόμου και το συνειδησιακό εκκρεμές "να χαμογελάσω και να συμφωνήσω σιωπηρά ή να πω την αλήθεια, την οποία έτσι κι αλλιώς θα μάθει σύντομα απ' αλλού;" Επικράτησε η δεύτερη επιλογή. Όχι λόγω γενναιότητας, αλλά λόγω λογικής. Η μαμά παίρνει βαθιά ανάσα και το ξεφουρνίζει με όση ηρεμία και αυτοκυριαρχία επιστράτευσε.

- Ξέρεις αγάπη μου, όταν δύο άνθρωποι απολαμβάνουν το σεξ, αγαπούν πολύ ο ένας το σώμα του άλλου και παίζουν. Μέσα σ' αυτό το παιχνίδι δίνουν και πολλά φιλιά. Παντού. Οπότε, όχι. Ο Ερνέστο δεν έλεγε σαχλαμάρες. Μπορεί να γίνει κι έτσι το σεξ.

Τα μεγάλα παιδικά μάτια καταλαμβάνουν όλο το χώρο της κουζίνας. Γύρω σιωπή. Ούτε ψίθυρος. Ούτε καν το μονότονο και επίμονο ταπ-ταπ-ταπ.
Κι εκείνη τη στιγμή που ο κόσμος έχει παγώσει. Οι δείκτες των ρολογιών ακινητοποιήθηκαν και κοιτάζουν μάνα και γιο, ένα εξάχρονο περίεργο κεφάλι τρυπώνει ανάμεσα τους και σπάει τη σιωπή:
- Το έχεις κάνει κι εσύ μαμά αυτό; ρωτάει το πρωτάκι το οποίο κάποιος πλακατζής Σκότι διακτίνισε από το μακρινό πλανήτη των ατελείωτων ταπ-ταπ-ταπ, εν τω μέσω της κουζίνας.
Η μαμά, καταπίνει τον ανατριχιασμένο σκαντζόχοιρο που έχει καταφύγει στο λαιμό της και απαντάει χαμογελώντας, τάχα μου ψύχραιμη και τάχα μου τυχαία αναψοκοκκινισμένη.
-Ε, ναι.
Και ως δια μαγείας, η συνεδρίαση λύεται. Ο μικρός με τη μπάλα απομακρύνεται συνεχίζοντας τις γκέλες από κει που τις είχε αφήσει κι ο μεγάλος λέει ένα "Α" και καθόλου ταραγμένος ελέγχει την ορθογραφία πριν την παραδώσει στη μαμά για διόρθωση.


Αφιερωμένο στο Γιώργο Κατσαμάκη που ζήτησε μια αισθησιακού περιεχομένου παιδική ερωτοαπάντηση, στο μπλογκ αυτό, το οποίο -εννοείται- και δεν είναι κουλτουριάρικο. Εννοείται πως λατρέυει να είναι παιδική χαρά!