Όμορφο έντεκα

Δεν αναφέρομαι στον αθλητή με τη φανέλα 11. Ναι, για το χρόνο μιλάω και ομολογώ πως σε μερικούς από σας ταιριάζουν τα ανασηκωμένα φρύδια. Τις γνωρίζω τις ενστάσεις. Πώς όμορφο το 2011; Το 2011 μας βρήκαν τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων. Τα έχω πει/ακούσει/διαβάσει όλο το χρόνο και δεν ξέρω για σας, αλλά βαρέθηκα. Το ’11 δεν είναι όμορφο μόνο και μόνο γιατί θα είναι καλύτερο από το 12 και το 13.

Είναι κι άλλα το 11.

Είναι τα όμορφα μάτια των παιδιών. Και των φίλων των παιδιών. Είναι που ξεχώρισαν οι κολλητοί  απ΄ τους φίλους. Είναι που πυκνώσανε οι συναντήσεις στα σπίτια μας. Είναι που όλες οι βόλτες κι οι εκδρομές σφραγίστηκαν με την απόλαυση του «τώρα το ζω για τελευταία φορά αυτό». Είναι που αρχίσαμε να ζούμε σαν ετοιμοθάνατοι. Εκτιμώντας. Είναι που στο Σύνταγμα είδα κόσμο να ελπίζει στη δύναμή του. Όχι στο σωτήρα, ούτε στη μεγάλη ξένη χώρα, ούτε στις προτάσεις των ειδικών. Είναι οι φίλοι που με τράβηξαν μακριά απ’ τα δακρυγόνα, που έμειναν πίσω μαζί μου. Είναι οι άλλοι φίλοι που έφυγαν στην άκρη του κόσμου και με έκαναν  να ξανασκεφτώ πως το «να τα πούμε μωρέ μια μέρα», όταν το λες χωρίς να το βουτήξεις στην ψυχή σου, είναι χειρότερο απ’ το «άει στο διάολο». Είναι οι αρρώστιες-δώρα που ξεχονδρίζουν τις βλακείες απ’ τα σημαντικά. Είναι η μητέρα μου που ακόμα είναι κοντά μας έστω και ως στραπατσαρισμένη ανάμνηση του παλιού της εαυτού. Είναι οι τελευταίες μέρες στη δουλειά. Όμορφες μέρες, μια και όλες με τελευταίες μοιάζουν. Είναι οι καινούριοι φίλοι, οι φίλοι εδώ στο μπλογκ και στο twitter. Οι νέοι συγγενείς με την έννοια της  niemandrose που είπε πως συγγενείς είναι όσοι μας συγκινούν. Ήμουν πολύ τυχερή φέτος, γιατί βρήκα ένα σωρό καινούρια ξαδέρφια:. Kidscloud, Theorema, Renata, Silentcrossing, Soduck, Γιώργο, Χρήστο, Λένα κι όλοι εσείς που ξέχασα, να είστε καλά. Μου φτιάξατε το χρόνο.

Χρόνια πολλά και να μην φοβάστε τους μπαμπούλες.