Ο Μπάμπης

Μέρα πρώτη

Εμφανίστηκες μια μέρα μόνος, βραδύς, καχεκτικός, κατατρεγμένος από τα άλλα του είδους σου, χαμένος μέσα στο βιομηχανικό χώρο. Σε είδαμε κάποια άσχετη στιγμή μέσα στην εργασιακή μέρα. Κάποιος εντόπισε το πρόβλημα. Μια τριχιά σφιχτά δεμένη, που δεν κατάφερε να σε πνίξει, είχε κατορθώσει το προφανές, να δημιουργήσει μια τεράστια πληγή γύρω από το λαιμό σου. Αταβιστικά κρύβεις τον πόνο σου, αφού στη φύση το πληγωμένο ζώο έχει μάθει να κρύβεται. Έχεις βασανιστεί, και τώρα η επιβίωσή σου εξαρτάται από εμάς, το είδος που δημιούργησε τους βασανιστές σου.

Άμεσα και χαμηλόφωνα μια γραμμή επικοινωνίας φιλόζωων άρχισε να ξετυλίγεται. Όλα τα τραυματισμένα ζωντανά έχουν δικαίωμα στην περίθαλψη και στον ανώδυνο θάνατο. Κάποιοι έχουν ακόμη αυτήν την επιλογή, για σένα αποφασίσαμε εμείς.

Μέρα δεύτερη

Προσπαθούμε από το πρωί να σε εντοπίσουμε, κάποιος είπε πως εμφανίζεσαι αφού φύγουν όλα τα άλλα σκυλιά, που περιτριγυρίζουν την καντίνα από το αξημέρωτο, συνηθισμένα να τα ταΐζουν κάποιοι εργαζόμενοι. Τα άλλα σκυλιά σε κυνηγάνε, οι άνθρωποι αποστρέφουν το βλέμμα, μια δυσωδία διαπνέει την ατμόσφαιρα γύρω σου, ανακατεύοντας την αγωνία στο στομάχι. Έχουμε φέρει οξυζενέ και pulvo μπας και καταφέρουμε και ρίξουμε στην πληγή. Κάποιος σε φώναξε Μπάμπη, το δέχτηκες αναντίρρητα. Δεν μπορούμε να σε πλησιάσουμε με τίποτε. Σου πετάμε τροφή από τα 20 μέτρα μακριά. Κοιτάς την πορεία της μπουκιάς και περιμένεις, περιμένεις να απομακρυνθούμε κι άλλο ώσπου να μην αισθάνεσαι απειλή και μετά δειλά-δειλά, με την ουρά πάντα ανάμεσα στα σκέλια, πας και την αρπάζεις. Δεν σου αρέσει να σε κοιτάνε όταν τρως. Αποστρέφουμε το βλέμμα. Μόλις χορτάσεις φεύγεις τρέχοντας προς τα χωράφια. Γυρνάμε στις ζωές μας απογοητευμένοι.

Μέρα τρίτη

Φέραμε κουβέρτα και χάπια ηρεμιστικά από τον κτηνίατρο. Σε ταΐζουμε από μακριά, και περιμένουμε να δράσουν. Τρεκλίζεις, μα δεν το βάζεις κάτω, μας παρακολουθείς, δεν μας αφήνεις να πλησιάσουμε και όταν σιγουρευτείς ότι δεν έχει άλλο φαγητό φεύγεις προς την κρυψώνα σου. Είναι αδύνατον να σε κυνηγήσουμε και να σε βρούμε μέσα στα χωράφια, στα εργοστασιακά λύματα, σε βιομηχανικούς σκουπιδότοπους.

Και μένουμε πίσω με τους φόβους μας ανταλλάσσοντας ο ένας με τον άλλον ερωτηματικά και ιδέες. Γιατί κανείς μας δεν έχει την εμπειρία, το κουράγιο, τη σβελτάδα και τη δύναμη να σε βουτήξει. Δεν υπάρχουν φιλοζωικοί στα μέρη τούτα, και οι 2-3 κτηνίατροι με τους οποίους μιλήσαμε ζητάνε να το περιορίσουμε και να το περισυλλέξουμε για να επέμβουν. Με όποιον ειδικότερο από εμάς μιλήσαμε, όλοι είχαν ένα λόγο να πουν, αλλά κρατήθηκαν αποστασιοποιημένοι. Παραμένουμε μόνοι μας και πρέπει να σε σώσουμε, αλλά πρώτα από όλα πρέπει να σε πιάσουμε. Μόνο που από την πρώτη στιγμή δεν εκτιμήσαμε όλες τις παραμέτρους.

Κι εσύ παραμένεις στωικός...σιωπηλός...πονεμένος...ακίνητος...χαμένος...

Μέρα τέταρτη

Έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη σου με το φαγητό. Παρόλα αυτά δεν μας εμπιστεύεσαι όλους το ίδιο. Αισθάνομαι να με έχεις διαλέξει, με παρακολουθείς και σε παρακολουθώ, παρόλα αυτά δεν με αφήνεις να πλησιάσω πέρα από το μισό μέτρο, μισό μέτρο, μια ανθρώπινη δρασκελιά που θα σ'αρπάξει. Βήμα-βήμα και με μπουκίτσες σε οδηγώ προς το κλουβί όπου έχουμε βάλει την πιο γευστική τροφή. Κάποια στιγμή σταματάμε να σου δίνουμε άλλες μπουκιές ώστε να ενισχυθεί η ανάγκη για την τροφή-τρόπαιο μέσα στο κλουβί. Αράζεις απέναντι και μας κοιτάς, μια το κλουβί, μια εμάς, μια κάτω. Θαρρείς πως έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου, ενώ εμείς, “οι λογικοί”, ανησυχούμε για τις δυνατότητές μας και την πληγή σου. Έχουμε καθίσει όλοι κάτω, και σε παρακολουθούμε, επικοινωνώντας με τα μάτια. Βρίσκομαι πιο κοντά στο κλουβί και κοιτάω αλλού. Πλησιάζεις, βαθιά ανάσα. Σε βλέπω με την άκρη του ματιού. Πλησιάζεις κι άλλο και μυρίζεις. Προσπαθείς να αναγνωρίσεις τις οσμές των άλλων σκυλιών από το κλουβί. Μπαίνεις σχεδόν μέχρι τη μέση και πετάγομαι να σε σπρώξω κι άλλο. Τρομάζεις, γυρίζεις και με αρπάζεις. Ενστικτωδώς τινάζομαι προς τα πίσω και σε αφήνω, φεύγεις τρέχοντας, απομακρύνεσαι, και μόλις αισθανθείς ασφαλής γυρίζεις και με κοιτάζεις με μάτια γεμάτα απορία και φόβο. Δεν το ήθελες, κανείς δεν δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει-εκτός από κάποιους αλαφροΐσκιωτους. Δεν το ήθελες, άλλωστε επέφερες τη μικρότερη δυνατή βλάβη, ούτε που με δάγκωσες, γύρισες και επιτέθηκες άγαρμπα, αλλά ανώδυνα. Οι άλλοι που κοίταγαν τριγύρω τρόμαξαν. Εσύ απλώς αμύνθηκες, και ούτε καν μια γραμμή υπεράσπισης.

Μέρα πέμπτη

Αναποτελεσματικοί και ανήμποροι σε ξαναβρίσκουμε την επομένη, έχοντας χάσει την ευκαιρία να σε μαντρώσουμε για να σε σώσουμε. Χρειάζεται υπομονή και εμείς, μέσα στην εμπλοκή και την αγωνία, δεν τη διαθέτουμε. Εμφανίζεσαι πλέον μαζί με τα άλλα σκυλιά, σαν να απέκτησες κι εσύ υπόσταση, σαν να μη φοβάσαι πια, αφού κι εσένα σε ταΐζουν. Νέα απόπειρα με φουρνιά ηρεμιστικών που δρουν προσθετικά. Το κλουβί δεν το πλησιάζεις καθόλου, έχεις χάσει την εμπιστοσύνη, και η εμπιστοσύνη είναι κάτι που δύσκολα κερδίζεται αλλά εύκολα χάνεται.

Σε ποτίζουμε ξανά χάπια υπνωτικά, εσύ απλώς ζαλίζεσαι, η αδρεναλίνη στο αποκορύφωμα και ο φόβος αρχηγός. Φέρεσαι πιο αλλόκοτα παρά ποτέ. Πόσος τρόμος, πόσος πόνος, σε αναγκάζει να μην μπορείς να κοιμηθείς, να τρεκλίζεις, να ζαλίζεσαι, να ξαποσταίνεις για λίγο, αλλά μετά να σηκώνεσαι και να φεύγεις. Σε ακολουθούμε προσπαθώντας να εντοπίσουμε τη φωλιά σου, σε εντοπίζουμε κουλουριασμένο, μα μόλις μας αντιλαμβάνεσαι αναδιπλώνεσαι και ξεφεύγεις πίσω από την τάφρο και την περίφραξη του χώρου.

Δυσκολευόμαστε πια να κοιμηθούμε το βράδυ, σαν να μην μπορούμε να σηκώσουμε το φορτίο, που με τη θέλησή μας αναλάβαμε, και νοιώθουμε ανίκανοι και η τριχιά να σε σκοτώνει σιγά-σιγά, στήνοντας αποικίες από μικρόβια που σφύζουν γύρω από το λαιμό σου.

Μέρα έκτη

Έχουμε γίνει θέαμα. Συνεχίζεις να έρχεσαι κάθε πρωί στην ώρα σου, ξέρεις πια ότι κάποιος θα σε ταΐσει. Με δέλεαρ πάντα το φαγητό, προσπαθούμε να σε στριμώξουμε σε αδιέξοδα και γωνίες, αλλά εντέχνως τα αποφεύγεις. Για να φας θέλεις να μη σε κοιτάνε, απομακρυνόμαστε από το οπτικό πεδίο σου, κι εσύ τσεκάρεις και ξανατσεκάρεις πριν προχωρήσεις προς την τροφή, έχεις όλο το χρόνο, εμείς, τον έχουμε χάσει, και νιώθεις ίσως το άγχος μας, ξέρεις να μας διαβάζεις, όπως οι σύντροφοι με τα χρόνια έχουν μάθει να διαβάζουν ο ένας τον άλλο.

Χορταίνεις και μέχρι να γυρίσω το κεφάλι ξαναφεύγεις. Σε παρακολουθώ να απομακρύνεσαι και μόνο τότε, όταν έχεις απομακρυνθεί για τα καλά, όταν έχεις χωθεί μέσα στα ξερόχορτα, ξαφνικά βλέπω επιτέλους ξανά ψηλά την ουρά σου.

Μέρα έβδομη

Μόλις έγινες διάσημος, η περίπτωσή σου κάποιους ενδιέφερε εκεί στα μίντια και τώρα απέκτησες ενδιαφέρον. Δεκάδες εργαζόμενοι σταματούν, δείχνουν να ενδιαφέρονται και προσπαθούν να σε προσεγγίσουν επί ματαίω. Έχεις γίνει κοινωνικότερος, κρατώντας πάντα την απόσταση ασφαλείας σου στο μισό μέτρο.

Βρήκαμε πλέον βοήθεια από ειδικό, φίλη ζωώφιλη με σχετική εμπειρία. Η θέληση και η επιμονή μας ενίσχυσε την επαγγελματικότητά της και ύστερα από επίμονο καρτέρι, κερδίσαμε τη μάχη, και το ζωντανό. Η αμέριστη χαρά μας έδωσε τη θέση της σε νέα αγωνία. Αφού γιατρευτείς, τι θα απογίνεις; Ποιος θα φροντίσει ένα κακοποιημένο σκυλί που φοβάται και τη σκιά του, που δεν θα αποβάλλει ποτέ το φόβο του; Και αν τύχει και επιστρέψεις στην αγέλη πόσος χρόνος ζωής θα σου αναλογεί; Ο πόνος τώρα έχει πάρει άλλο χρώμα.

Υ.Γ. Στο γιατρό μόνο προσέξαμε ότι το σκυλί είναι θηλυκό!!!