Το καταφύγι

Η λέξη βουίζει στο μυαλό μου από τότε που την ξεστόμισες. Είναι αυτό που ζητάς από μένα κι ας ζεις ιδανικά προστατευμένος στην μικροζωή σου. Είναι της ψυχής μας το αποκούμπι. Είναι η πεμπτουσία στις αναζητήσεις μας. Μια ανάγκη που τη συνειδητοποιείς στα δύσκολα. Γυρίζω και σε κοιτάζω και εικόνες από μάστερβιου ξετυλίγονται πίσω σου: σπίτια για τους άστεγους, αγκαλιές για τα παιδιά, λιχουδιές για τα αδέσποτα, τροφή για τους πεινασμένους, νερό για τους διψασμένους, καταφυγή για τους κατατρεγμένους. Καταφύγια παντού, για τους ανθρώπους και για τα ζώα. Στις σπηλιές και στα μαντριά, στα αμπρί των πολέμων, στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, στις φωλιές των πουλιών, στα λημέρια των ληστών, στα ιδρύματα των απόκληρων, στις παλιές σοφίτες των παραμυθιών.

Θέλεις κάπου να ακουμπήσεις...

Μια αγκαλιά...

Θέλεις να ξέρεις ότι θα είμαι εκεί, όταν με χρειαστείς, όταν με αναζητήσεις, στο διηνεκές, αδύνατον, μα το πιστεύεις, για να αντέξεις. Θέλεις να'μαι εκεί όταν σιμώνει η καταιγίδα κι όταν ξανοίγει ο καιρός να με αγκαλιάζεις πάνω στα φύλλα, κάτω από υψηλόφρονα δέντρα. Θέλεις να είμαι το λιμάνι, το απάγκιο όταν σηκώνει φουρτούνα.

In girum imus nocte et consumimur igni *

Πού να γείρω το κορμί μου, ο στίχος που τα είπε όλα για όλους μας, όταν ακόμη ξενυχτούσαμε και πονούσαμε. Και την ψάχναμε. Μια αφετηρία και ένα τέρμα. Να ξεκινάς το πρωί και να ξέρεις που θα καταλήξεις το βράδυ. Τό'χεις ανάγκη· όπως όλοι μας. Σε ένα δίκαιο κόσμο όλοι θα βρίσκαμε το καταφύγιό μας.

Η παρουσία για τους απόντες.

Η επανάληψη της καθημερινότητας.

Η παλινόστηση για τους μετανάστες.

Η Παναγία για τους χριστιανούς.

Η επαγρύπνηση της μάνας.

Το κομπόδεμα για τους γέροντες.

Το ξέφωτο μέσα στο δάσος.

Η ξαστεριά μετά την καταχνιά.

Μια ρανίδα φωτός μέσα στη μουντάδα

Ένα ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.

                          Ο ευρών αμειφθήσεται.

*G.DEBORD, Γυρνάμε μέσα στη νύχτα και η φωτιά μας καταβροχθίζει