Τα δώρα του τώρα

Η εικόνα από δω.

Μισοσκόταδο ακόμα. Ρίξτε μια ματιά σ’ αυτό το υπόγειο που υποκρίνεται το σπίτι. Πίσω απ’ τα καγκελόφραχτα παράθυρα, πίσω κι απ' τα σκοροφαγωμένα παντζούρια κοιμάται μια ευτυχισμένη –νέα ακόμα- γυναίκα. Σε 5, 4, 3, 2, 1 δευτερόλεπτα θα πεταχτεί. Λίγο πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι. Θα το κοπανήσει μην σηκώσει τον κόσμο στο πόδι. Όπου κόσμος, οι σερνάμενοι μπόγοι βρωμόρουχων. Τους μυρίζεις πριν τους δεις. Στο δρόμο, στους διαδρόμους  των παρατημένων κτιρίων, στα διαρρηγμένα διαμερίσματα. Η ευτυχισμένη Τ. τινάζει από τα μέλη της τη νύστα κι αθόρυβα, με τη σοφία του φιδιού ενσωματωμένη στις κινήσεις, φοράει τα ρούχα της Δουλειάς. Άσπρο πουκάμισο, γκρι σακάκι, γκρι παντελόνι κι από πάνω ρίχνει μια λερή κουβέρτα. Πριν ξεκλειδώσει απαλά, καμπουριάζει. Κανείς που έχει τα λογικά του δεν βγαίνει στο δρόμο ευθυτενής. Μόνο αν βαρέθηκες τη ζωή σου, τραβάς την προσοχή. Σιγά μην μολογήσουμε πως έχουμε ακόμα Δουλειά. Σιγά μην επιδείξουμε πως επιβιώνουμε. Με προσοχή, η Τ. γίνεται αόρατη. Ένα με τους έρποντες νεκροζώντανους. Ξέρει πώς να προστατέψει τον εαυτό της. Υποκρίνεται πως είναι μία απ’ αυτούς. Άνεργη, άστεγη, ατάιστη, απόκληρη, ένα βήμα ή και μισό πριν το θάνατο. Ενώ δεν είναι παρά μια έμπειρη πλανεύτρα, μια προνομιούχα. Μια γυναίκα με Δουλειά. Θαυμάστε την καθώς ελίσσεται  μεταξύ νεκρών και ημιθανών, σκουπιδιών κι εγκαταλελειμμένων αυτοκινήτων.  Προσέξτε με πόση σβελτάδα θα φτάσει στην περιοχή έξω απ’ την πόλη. Ούτε μισή ώρα δεν θα της πάρει. Ξεκλειδώνει την κλειδαριά της παλιάς αγροτικής αποθήκης ρίχνοντας ματιές πίσω απ’ την πλάτη. Ευτυχία είναι το εκκωφαντικό της καρδιοχτύπι. Ποιος έχει ανάγκη τον έρωτα όταν κυλάει τόση αδρεναλίνη στο κορμί του;
Έρωτας.
Από πού ξετρύπωσε αυτή η λέξη; Η ευτυχισμένη Τ. τινάζει την κουβέρτα από πάνω της και τη χτυπάει στη γη να σκοτώσει τα «ε» και τα «ρω» και τα «τα». Συλλαβές-κατσαρίδες. Έρωτας κι αηδίες. Θυμήσου όλα τα εξαθλιωμένα τέρατα, τα ζόμπι που μολύνουν την πόλη. Δώσε τους έρωτα, να δεις αν κλείνουν οι πληγές τους. Τάισε τους φιλιά να χορτάσουν μπας και γλιτώσεις το δάγκωμα όταν σε βρουν αδύναμη. Χα! Δεν τον χρειάζεται η Τ. τον έρωτα (λες και δεν είδε τα χαΐρια του, αλλά σσσς τώρα…) Κρεμάει τη βρωμοκουβέρτα στη σιδερένια ντουλάπα της αποθήκης. Χριτς-χριτς κάνει κάθε φορά το φλούδι της σκουριάς. Εδώ τ’ αγγίγματα μόνο γρατζουνάνε. Βουτάει τη σκούπα (κάποιος την έλεγε κάποτε μαγική, αλλά σσσσς...) και σπρώχνει τις σκονούλες. Σχολαστικά γιατί στις γωνιές λουφάζουν παιδικά γελάκια. Πρέπει να σωπάσουν. Να βγουν απ’ την αποθήκη, απ’ τη ζωή, κυρίως όμως απ’ το κεφάλι της. Στην εσωτερική μεριά της πόρτας ένας ξεφτισμένος καθρέφτης αντιγυρίζει ένα όλο και λιγότερο αναγνωρίσιμο είδωλο. Είναι μάθημα κι αυτό κι η ευτυχισμένη Τ. είναι δεκτική στα μηνύματα. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Η ομορφιά υποκρίνεται πως είναι μόνιμη, αλλά λέει ψέματα. Γι αυτό πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με την τωρινή μας εικόνα. Αύριο όλα θα είναι χειρότερα. Με τα δάχτυλα στρώνει τα μαλλιά της. Η Τ. έχει τα δώρα του τώρα. Τ’ αναγνωρίζει και ξέρει να ευτυχεί μ’ αυτά. Το αύριο δεν υπάρχει. Είναι μια θολή πιθανότητα. Ποιος ο λόγος ν' ασχολείσαι μαζί του; Το χτες… Έφυγε. Κι αυτός μαζί του. Φιλόδοξος. Αμαρτωλός. Ήθελε λέει καλύτερες προοπτικές. Σε ξένες χώρες. Ήθελε λέει να είναι δημιουργικός. Μακριά από δω. «Να πας!» φωνάζει η Τ. στον τοίχο της αποθήκης. Κι εκείνος ακούνητος αδιαφορεί. Ποια η διαφορά του τοίχου από κείνον; Η Τ. καβαλάει το μηχανάκι της. Σε άλλη μισή ώρα θα είναι στη Δουλειά. Στην ευτυχία του τώρα, στο δώρο που την ξεχονδρίζει απ’ τους νεκρούς. Για την ώρα. Αναπόφευκτα, σε λίγο ξημερώνει.