Σκόρπια ψέματα

Photo από ecoview.gr

Συνάδερφος έδωσε 2 ευρώ για να ψηφίσει Βενιζέλο. Δεν είναι λαμόγιο. Δεν έχει ωφεληθεί προσωπικά από το ΠΑΣΟΚ. Λέει πως έτσι θα εμποδίσει την άνοδο της  Νέας Δημοκρατίας. «Είσαι φανατική» μου λέει. «Είσαι μ’ αυτούς που πετάνε γιαούρτια. Είναι ωραίο πράγμα αυτό; Έτσι θα σωθούμε; Με τις διαδηλώσεις;» Δεν έχει σύντροφο, δεν έχει παιδιά να υπερασπίσει ούτε αγαπημένους, μόνο μια τηλεόραση μόνιμα ανοιχτή και μια πολύ κακή σχέση με τα βιβλία.  
Χθες, περπατήσαμε με το γιο μου στον Εθνικό Κήπο. Διασχίσαμε το μονοπάτι με τις πέργκολες, προσπάθησε ν’ αγγίξει το βλέμμα την άκρη των γιγάντιων φοινίκων, χαμογελάσαμε στα ξαφνιασμένα σκυλιά που βρέθηκαν απ’ το διαμέρισμα του κέντρου στον κήπο.  Επιτέλους λίγος χώρος διαθέσιμος για σκανδαλιές και ερωτοτροπίες. Χαζέψαμε τα μωρά που φορώντας γυαλιά ηλίου, κουνούσαν χαρούμενα τα πόδια τα κρεμάμενα απ’ το παγκάκι, με γλειφιτζούρι στο χέρι και ύφος «αυτή είναι ζωή». Καταλήξαμε στο Ζάππειο. Έκθεση Βρετανικών Πανεπιστημίων. Ξέρει καλά αγγλικά. Πολύ καλύτερα από μένα, αλλά δεν τολμά να μιλήσει. Μ’ άφησε να συζητάω με τους καθηγητές γι αυτόν σε τρίτο πρόσωπο. Σαν ντροπαλό φάντασμα. Ο μελλοντικός μετανάστης. Έχει τρία χρόνια μπροστά για να τελειώσει το λύκειο, μα κι αυτός κι εμείς ξεκινήσαμε να προσαρμοζόμαστε στην ιδέα. Ήρθατε νωρίς μας είπαν. Τα πράγματα θ’ αλλάξουν ως την ώρα των σπουδών. Κανείς δεν ξέρει πόσο. Πόσο χειρότερα. Αλλά πάλι, ποτέ δεν είναι νωρίς για να μαθαίνεις. Αστραφτερά χαμόγελα. Χαμόγελα ξένων. Οι ντόπιοι ντρέπονται να χαμογελάσουν μην και κατηγορηθούν στη χώρα τη γεννήτρια ενοχών.
Είδα κι άλλα χαμόγελα. Πρόσωπα ευτυχισμένα. Ξένα πρόσωπα. Βόλτα στο Etoile. Νύχτωσε ώσπου να τελειώσω με τη δουλειά, μα η Champs-Élysées  είναι γεμάτη κόσμο κι ας κοντεύουν μεσάνυχτα. Η πόλη του φωτός αστράφτει στα μάτια των τουριστών. Την ονειρεύτηκαν, τη βρήκαν. Στις διπλανές λεωφόρους, τα μάτια των ανθρώπων δεν είναι τόσο φωτεινά. Σφίγγω την τσάντα καθώς περπατάω. Σηματοδότηση αναπνοών. Στην άνοδο χαμογελάτε κι ανασαίνετε βαθιά, στην κάθοδο σκοτεινιάζετε και κοιτάτε το πεζοδρόμιο.
Ένας κόσμος μαυρόασπρος περπατάει πλάι-πλάι. Σήμερα είμαστε ντυμένοι στα μαύρα. Άλλο χρώμα δεν πουλιέται στη χώρα Εκτός κι αν είσαι αλαφροΐσκιωτος.  Οι λευκοντυμένοι νοιώθουν τυχεροί. Μας κοιτούν με διακριτικότητα. Δεν είναι πρέπον να χαζεύεις τους ανάπηρους και τους χρεωκοπημένους. Κάποιοι απ’ αυτούς υποψιάζονται  πως απλώς παίρνουν σειρά. Κι εμείς στρέφουμε τη ματιά αλλού. Ας δούμε τους μετανάστες. Αυτοί είναι πιο άθλιοι από εμάς. Βρίσκονται ήδη ένα βήμα μπροστά μας.