On est arrivé jusque là!

Ξεκίνησε σαν ένα γλυκό αστείο, ένα παιδικό παιχνίδι χωρίς νικητή, ένα λεκτικό τουρνουά. Κι έπετα η προσέγγιση, προσεκτική μα επίμονη, διαλλακτική μα επίφοβη. Προσεκτικό μανουβράρισμα και μετά, για λίγο, εφησυχασμός. Ένας αγώνας αμφίρροπος με τρόπαιο την καρδιά. Εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις, όσα λέχτηκαν και όσα ξεχάστηκαν, με σύμμαχο την συνενοχή. Φαντασιώσεις που άλλοτε ικανοποιούνταν, άλλοτε επικρεμάμενες προσπερνιόνταν, παραχωρώντας τη θέση τους στην ανάγκη. Το ημερολόγιο της φαντασίας δεν έχει ημερομηνίες, μόνο σταγόνες: δάκρυα, αίμα, αρμύρα.

Μιλάγαμε σε μια γλώσσα αλλόκοτη και απαντάγαμε στις ερωτήσεις που προτιμούσαμε:

-Είπε: τα μάτια σου είναι πάντοτε μαύρα

-Είπα: τα δικά σου μου φαίνονται πάντα να χαμογελούν

Τυλιχτήκαμε σε μεταξωτά σεντόνια και αφήσαμε τα ροδοπέταλα στο πάτωμα. Ψάχναμε ο ένας την εικόνα κάποιου άλλου, και φτιάχναμε ιστορίες που θα λέγαμε στα παιδιά μας όταν αυτά θα μας κοιτούσαν με απορία.

Ταξιδεύαμε στην πραγματικότητα με τα μαλλιά να ανεμίζουν και τη βροχή να γλύφει τις πατούσες μας. Κάναμε ταξίδια σαμανικά σε έρημα και άνυδρα τοπία που τα γεμίζαμε με ηδονές. Απολαμβάναμε τον ήλιο στις ξερολιθιές, το φεγγάρι στις παραλίες και τα αγριολούλουδα όπως τα λύγιζε το αεράκι στα λιβάδια. Τη νύχτα το αλκοόλ μας ξέραινε τον ουρανίσκο. Τα μπαχάρια μας έκαιγαν το λαιμό αλλά τα δοκιμάζαμε όλα, ένα προς ένα πάνω σε φέτες τηγανισμένου ψωμιού. Ο χρόνος ποτέ δεν μας έφτανε και ταυτόχρονα μας ξεπερνούσε. Δεν γευόμαστε παρά μόνο στιγμές, θέλαμε τόσα πράγματα να κάνουμε και να αποδείξουμε ο ένας για τον άλλον, ό ένας στον άλλο, που δεν τα χωρούσε μια ζωή ολόκληρη. Τα φιλιά αχόρταγα κάθε στιγμή κλεμμένη. Τα χάδια ανελέητα όπως διψούσαμε. Οι αγκαλιές απύθμενες και τυρρανικές.

Το εξορθολογικεύαμε μα αυτό μας πετούσε χάμω. Και ύστερα σηκωνόμαστε και πιανόμαστε χέρι-χέρι...Και βαδίζαμε σε άγνωστα σοκάκια, συναντούσαμε ξένους ανθρώπους, μορφές που σκανδαλισμένες απομακρύνονταν κοιτάζοντάς μας περίεργα, ανασηκώνοντας τους ώμους.

Κι έπειτα ήρθε ο χειμώνας. Απώλεια οικείων προεκτάσεων. Το κτήνος παραμερίζει και το πρόσωπο επιβάλλει την ανεξιχνίαστη παρουσία του. Σφίγγαμε ο ένας το κορμί του άλλου, ίσα-ίσα για να παρηγορηθούμε και να ξεδώσουμε. Το σώμα ποτέ δεν λέει ψέμματα.

Αντιπαραθέσεις. Με θυσίες και πισωγυρίσματα. Με αιχμηρά αντικείμενα λόγου και πράξεων. Με την αγωνία του χρόνου που κυλά μέσα μας και του χρόνου που ζητά ανταλλάγματα. Κάπου-κάπου η πληγή να ξύνεται και να ματώνει. Την περιποιούμαστε με απαλό βαμβάκι και ροδόσταμο από μέρη μακρινά.

Και μετά πάλι η άνοιξη με προσδοκίες και όνειρα, με ανέφικτα πλάνα και καμπύλες διαδρομές. Παρατεταμένες σιωπές. Κομμάτια αναπόσπαστα. Μυστικά που δεν γνωστοποιήθηκαν. Αλήθειες που δεν πιστοποιήθηκαν. Δεν μπορείς πια να με χαϊδεύεις παρά μόνο με τα μάτια της ψυχής.

Καταλήξαμε σε μια έντονη και επαναλαμβανόμενη συνήθεια. Να δίνουμε προτεραιότητα στον άλλον χωρίς να τον έχουμε. Χτίσαμε ένα καταφύγιο από την αδυσώπητη καθημερινότητα, χάρη στην ανάγκη μας να ανήκουμε. Κερδίσαμε την ικανότητα να αναζωογονούμαστε μέσα από τις δυσκολίες και τα χαλάσματα. Διατηρήσαμε την εσωτερική φλόγα που μας κατάτρωγε και που τώρα σιγοσβήνει. Διανύσαμε ένα σωρό αντιξοότητες και παλέψαμε με ένα σωρό φαντάσματα. 

Και φτάσαμε ως εδώ λοιπόν, μπροστά στην απέραντη γαλάζια λίμνη. Χωρίς να καταφέρνουμε να σηκώσουμε και να ρίξουμε το πετραδάκι που θα την ταράξει. Ακινητοποιημένοι από τη συνήθεια. Παραλύοντας από το φόβο του άλλου. 

Και τώρα τι;

Photo by Leonidas