Αλαμπουρνέζικα

Γίνονται σημεία και τέρατα. Κυρίως τέρατα. Και είναι τόσο μα τόσο βαρετό και ψυχοφθόρο να γράφεις γι αυτά. Άσε που δεν έχει και πολύ νόημα. Επί των τεράτων, έτσι κι αλλιώς, συμφωνούμε. Επί των φαρμάκων πάλι, τρέχα γύρευε. Με το που πας να ψελλίσεις μια πρόταση, θα σου την πέσουν από χίλιες μεριές. Άλλοι γιατί θεωρούν πως τους στοχοποιείς, άλλοι γιατί όντως τους στοχοποιείς και καλά κάνεις, άλλοι γιατί βλέπουν με σκεπτικισμό την οποιαδήποτε πρόταση, που δεν μπορεί, θα χει τις αδυναμίες της, μια κι ο Θεός έχει αποσυρθεί από το Τμήμα Σχεδίασης Τελείων Λύσεων. 

Μεταξύ μας τώρα, η τελευταία του Τέλεια Λύση, εκείνο το σχέδιο με τον άνθρωπο και την ελεύθερη βούληση που και καλά θα επέλεγε το Καλό και θα επιστρέφαμε όλοι στον Παράδεισο, πάει κατά διαόλου. Ούτε ο διάολος να το είχε σχεδιάσει. 

Έχω δε και κάτι υποψίες πως έχει βρει δουλειά στο εξωτερικό. Κάπου μακριά από δω όπου εκτιμούν τα θεϊκά του ταλέντα. 

Να νοιώθει άραγε πού και πού νοσταλγία για μας; 

Σκέφτεται άραγε να γυρίσει στα γεράματα ή ρίχνοντας μια βιαστική ματιά προς την αποδώ μεριά, γυρνάει από την άλλη και μουντζώνεται;

Τεσπά που λέει κι ο γιος μου. 

Για να διατηρήσω τη στοχοπροσήλωση της δικής μου ελεύθερης βούλησης, κάνω μικρές βουτιές στην ομορφιά. 

Τώρα που κρυώνει η  θάλασσα και τέλειωσαν οι μέρες της άδειας, οι βουτιές γίνονται νοητικές. 

Ελάτε όμως να βουτήξουμε παρέα.

Αυτή λοιπόν, είναι μια ιστορία που την άκουσα από την αγαπημένη μου θεία. Λέει για μια γιαγιά, που κάποτε ήταν μικρό κορίτσι. Τη λέγανε Δέσποινα κι ήτανε η πεθερά της θείας μου.

Το κορίτσι είναι το χαϊδεμένο, το κακομαθημένο του πατέρα της. Η μαμά πέθανε στη γέννα κι αδερφάκια δεν υπάρχουν.  Ο μπαμπάς είναι ζωγράφος. Τόπος του η Χίος. Ζωγραφίζει θεούς κι αγίους, τα πιο πονεμένα μάτια της Παναγιάς, τα πιο αξιαγάπητα θεία βρέφη. Κι όταν τελειώνει τη δουλειά, ο κόσμος ανατέλει στη ματιά της κόρης του. 

Παραμύθια, τραγούδια, βόλτες, παιχνίδια, όλος ο χρόνος του δικός της.

Μόνο, που σκαρφαλωμένος μια μέρα ο μπαμπάς, στο ξύλινο ικρίωμα, κάπου δεν υπολογίζει καλά το βάρος του. Διπλώνει η σκαλωσιά, γκρεμίζεται κι ο αγιογράφος. 

Ευτυχώς δεν υπέφερε. 

Έμεινε στον τόπο. 

Πεντάρφανη η μικρή και κάτι συγγενείς που δεν τους περίσσευαν τα χρήματα (κι η αγάπη κυρίως), τη στέλνουν να δουλέψει σε μια μακρινή θεία, στη μακρινή Αλεξάνδρεια. 

Υπηρέτρια η Δέσποινα. 

Και πέρασε η χαϊδεμένη μεγάλα ζόρια. Δουλειές και ξύλο και χρόνια χωρίς αγκαλιές και γλυκόλογα.

Μα έλα που όταν είναι στραμμένο το είναι σου στην αγάπη και να χάσει τον μπούσουλα η εσωτερική πυξίδα, θα βρει τον τρόπο να δείξει κατά κει όπου είναι μαθημένη.

Μια μέρα, πηγαίνει η μικρή Δέσποινα στο χασάπη να ψωνίσει το κρέας της κακιάς θείας. 

Όμορφη σαν τη χαρά της ζωής. Η Δέσποινα, όχι η θεία, που δεν μας ενδιαφέρει κιόλας.

Το χασαπόπουλο, ένας μαυρομάτης Μαλτέζος, την ερωτεύεται κι επειδή δεν μιλάει τη γλώσσα της κι έχει καταπιεί τη δική του, της προσφέρει ένα τριαντάφυλλο να συνοψίσει το περιεχόμενο της καρδιάς.

Φαντάζεστε τώρα τη σκηνή. Η μικρή μυρίζει το άνθος, κοκκινίζει ως τ’ αυτιά, τρεμοπαίζει βλεφαρίδες, χαμογελάει πιο αινιγματικά, πιο συνθηματικά, πιο ξεκάθαρα κι απ την Τζοκόντα. Ο νεαρός φουντώνει, κοιτάει τα παπούτσια του, κοιτάει τα σφάγια που κρέμονται δεξιά κι αριστερά, κοιτάει τον ξύλινο πάγκο με τα αίματα, αλλά ο δρόμος της αγάπης δεν έχει γλυτωμό κι αργά, σαν σκηνή από ταινία, γυρνάει το βλέμμα σε κείνη. 

Εδώ είμαστε λοιπόν. 

Οι πυξίδες προσανατολίζονται και δεν αλλάζουν ρότα.

Λίγο πριν τις εξετάσεις

Από σήμερα ξεκινάει την προετοιμασία για τις εξετάσεις του Γυμνασίου. Αφού διαβάσει, θέλει, να κάνουμε μαζί ένα «πέρασμα». Το πέρασμα αυτό αποτελεί αφορμή για κάλυψη πολλών  παράπλευρων αναγκών:

Όπως:

• Δικαιολογία για αγκαλιά. Βλέπεις μεγαλώσαμε μεν κι έχουμε και μια εικόνα εφήβου να ταΐσουμε, αλλά η ανάγκη για τρυφερότητα-κι άλλη τρυφερότητα κι ακόμα περισσότερη αγάπη- δεν έχει μικρύνει.
• Μια και θα ‘μαστε δίπλα-δίπλα, θα βρούμε  χρόνο να συζητήσουμε για τόσα θέματα: παιδεία, φιλικές σχέσεις , πολιτική, εκλογές, φασισμό,  ρατσισμό, φόβο και οπωσδήποτε για το σεξ.
• Ε, θα κάνουμε και μια επανάληψη στα μαθήματα.

Και μια πρόγευση από τα quotes του τελευταίου διμήνου:

Οι κύκλοι της αγάπης

Γύρισε τα ξημερώματα από την εκδρομή του σχολείου. Εφτά μέρες έλειπε κι όταν τον είδα να κατεβαίνει απ’ το πούλμαν, πήγα να τον αγκαλιάσω. Μα τα μάτια τα λατρεμένα, μου έριξαν έναν απολύτως εστιασμένο κεραυνό: «Μην τολμήσεις! Μας βλέπουν! Δεν θέλω να λένε ότι αυτόν τον φιλάει η μαμά του μες τον κόσμο.»

Σέρνοντας τη βαλίτσα στο σπίτι, οι απαγορεύσεις λύθηκαν. Κι αφού τελείωσε με τις γονεϊκές αγάπες, ξάπλωσε στο πάτωμα, δίπλα στην τυλιγμένη κουβέρτα. «Μωράκι μου;» είπε στο  κοιμισμένο γατί. «Πόσο μεγάλωσες αυτές τις μέρες! Δεν είσαι πια γατάκι. Σου έλειψα; Εμένα μου έλειψες πολύ!» κάπου εκεί, μια υποψία λυγμού στοίχειωσε τα μάγουλα και κατηφόρισε προς τον τριχωτό αποδέκτη της.

Πλινγκ!

Το αιλουροειδές τεντώθηκε κι έπιασε να του γλύφει τα χέρια, τα δάκρυα. Διαθέτουν τα γατιά, έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο να σου δείχνουν πως η καρδιά τους χτυπάει πιο δυνατά για σένα. Γουργουρίζουν. Σε κυκλώνουν με ουρά- υψωμένη σημαία. Δημιουργούν σχοινιά στον αέρα και σε δένουν.

Σκεφτόμουν μετά, πως κάπως έτσι μεγαλώνει η αγάπη κι απλώνεται. Στην αρχή αγαπάς αυτούς που σε προσέχουν. Τους γονείς, τους παππούδες σου. Μετά η αγάπη αλλάζει κέντρο βάρους. Μεταφέρεται σ’ εκείνους που νοιάζεσαι εσύ. Μέχρι που κάποια στιγμή, αυτοί που νοιάζεσαι κάνουν έναν κύκλο τόσο μεγάλο που χωράνε πάλι κι εκείνους που σε νοιάζονταν από μικρό.  Το νοιάξιμο βγάζει ρίζες, διακλαδώνεται και τους μπερδεύει όλους.

Τη Δευτέρα παίρνει βαθμούς, μα λίγη σημασία έχουν. Αυτό που ήθελα να μάθει καλύτερα, φαίνεται πως το κατακτά.

Νιαρ

Στο σπίτι μας ήρθε η αγάπη. Έχει τριχωτά αυτιά και μεγάλα μουστάκια. Η αγάπη είναι μάγισσα. Δεν ξέρω πως το πετυχαίνει, μα τα μάτια της γίνονται μεγαλύτερα απ' το πρόσωπό της. Όταν σε παρατηρεί,  ξέρεις πως κάπου έχει βγάλει σημειωματάριο και γράφει-γράφει. Όχι στ' ανθρώπινα. Σε μια γλώσσα μακρόσυρτη και γουργουριστή. Δεν τη φωνάζουμε αγάπη, αλλά όλοι ξέρουμε ότι  αυτή είναι. Απ την αρχή. Το γράφει στο βλέμμα μας όταν την κοιτάμε, όταν τη συζητάμε.

Καταπληκτικό το τι μπορεί να σου δείξει ένα μικρό πλάσμα.
‘Οπως:

Μην στενοχωριέσαι. Για τίποτα και για κανέναν, γιατί θα έρθει στην αγκαλιά σου να ζυμώσει την πίκρα με το χώμα που είσαι φτιαγμένη. Το ζυμάρι θα φουσκώσει, θα μεταμορφωθεί σε ένα σμήνος χρωματιστών σαπουνόφουσκων. Oι φούσκες θα εκραγούν  μοσχοβολώντας. Μπορεί και να μυρίζουν ψαρίλα, μα εντέλει, θα σε γιατρέψουν.

Μην αγχώνεσαι. Όταν η μάγισσα κοιμάται στην αγκαλιά σου, ο ύπνος φιλάει και τα δικά σου βλέφαρα. Παραφιλάει τους εφιάλτες. Τις νύχτες που εμείς βυθιζόμαστε, τα γατιά ξαγρυπνούν, Πλέκουν ονειροπαγίδες. Γι αυτό κάθε πρωί ξύνουν τα νύχια τους. Κρατιούνται σε φόρμα. 

Και κοίτα την! Τι όμορφα που παίζει μ ένα παραπεταμένο χαρτάκι. Το ακριβότερο παιχνίδι - στο λένε τα παιδιά των ανθρώπων και των ζώων- είναι αυτό που αφήνει τη φαντασία να το ντύσει όπως θέλει. Το σκουπίδι γίνεται ποντίκι. Κουνάει την ουρά του. Κρύβεται, απειλεί, πάει να πετάξει γιατί τώρα είναι καναρίνι και σε λίγο θα γίνει σαμιαμίδι.

Υπάρχει πάντα ο πόνος για να σε μάθει τα δυκολότερα, αλλά ένα αναπάντεχο δώρο αγάπης θα στα δείξει μέσα απ τα μονοπάτια της ομορφιάς. Δηλαδή τις λεωφόρους υπερταχείας κυκλοφορίας.

Αγάπες και λουλούδια

Απ’ όλους τους κατοίκους του πλανήτη, οι μόνοι που μπορούν να σε πληγώσουν είναι όσοι αγαπάς. Απ΄ όλες τις χώρες του κόσμου, οι μόνες που μπορούν να σε προδώσουν, είναι αυτές που λογαριάζεις για πατρίδες σου.

Άρα κι εσύ, μόνο τους φίλους μπορείς να πληγώσεις, μόνο την πατρίδα σου να προδώσεις.

Από μια άποψη, είναι θετική αυτή μας η αδυναμία. Φαντάσου τι όπλο θανατηφόρο θα κρατούσαμε στα χέρια αν αγαπούσαμε τους πάντες κι αν θεωρούσαμε τον πλανήτη για πατρίδα.


Οι φωτογραφίες είναι του Λεωνίδα

Τα δώρα

*"Hey Dad, Here's That..."

Ο Αηβασίλης ποτέ δεν μου είπε κάτι, από μικρή είχα εύκολο να καταρρίπτω μύθους και να απορρίπτω πράγματα που δεν χωρούσαν στο διάφανο απλοϊκό κόσμο μου. Τα δώρα τα είχα δεδομένα, ήμουν από τα τυχερά παιδιά, ιδιαίτερα μέσα στη χαρμοσύνη των γιορτινών ημερών. Παρόλα αυτά ξεχώριζα αμέσως τα δώρα αγάπης από τα τυπικά, που ακόμη και το περιτύλιγμά τους με απωθούσε. Κατσούφιαζα με τα κοινότυπα, τις εύκολες λύσεις, το φακελάκι που είχε μέσα χρήματα αντί για προσεχτικά κομμένες καρδούλες. Τότε δεν ήξερα ότι κάποιοι άνθρωποι μεγαλώνουν στερημένοι ή πώς στεγνώνουν στην πορεία της ζωής τους και δεν το δικαιολογούσα...τότε πίστευα ότι ο κόσμος είναι, όπως ο δικός μου, δίκαιος και γεμάτος αγάπη...

Love is a circle

Ακροβατείς

Κάνεις Κύκλους

Με τη σκέψη – και χωρίς

Με τα πόδια – και με τα χέρια

Είναι αργά

Μόνο οι νύχτες μετράνε πια

Και τα ξημερώματα

Μεγέθη ισόποσα

Πας κι έρχεσαι

Ούτε θυμάσαι τι πήγες να κάνεις

Θυμάσαι τι είπες, αλλά δεν θυμάσαι τι σου είπε

Θυμάσαι τι είπε, αλλά δεν θυμάσαι τι απάντησες εσύ

Ο τομέας δικός σου. Η ακτίνα σε καθορίζει. Και σε γυρνά. Αναποδογυρίζεις. 

Μερικά στοιχεία μόνο, προσθέτεις και αφαιρείς ταυτόχρονα, ακινησία.

...

Κάνεις ένα βήμα, απλώνεσαι, ζητάς λίγο παραπάνω περιθώριο, βρίσκεις, απλώνεσαι, προσπαθείς να καταλάβεις, αφουγκράζεσαι, κάνεις ένα άλμα, αμφιταλαντεύεσαι, συγκρατιέσαι, μετράς τα δεδομένα, συρρικνώνεσαι, κατασκευάζεις γέφυρες, απλώνεσαι, αποτυγχάνεις να περάσεις, αναδιπλώνεσαι, αναπνέεις, απλώνεσαι, περιμένεις, αμβλύνεσαι, συγκατανεύεις, εγγράφεσαι, φτιάχνεις όνειρα, ξεδιπλώνεσαι, μιλάς με εικόνες, παραμιλάς στα δέντρα, συντονίζεσαι, απλώνεσαι, διασπάσαι, μαζεύεσαι...

Πιάνεις το εαυτό σου σε φάκα που έχεις στήσει για σένα.

Απλώνεις τα χέρια, αλλά να, δεν φτάνεις, ποτέ δεν φτάνει...

Αλάρμ

θα ήθελα να ήσουν εδώ

Το'χεις ακούσει ή αν δεν το έχεις, το έχεις ονειρευτεί

Στη συναυλία, στην παράσταση, στην πορεία, στο δάσος, στο βουνό, στον αγώνα, στο γήπεδο, στη γιορτή, στο νησί, στην παραλία, στη μέση του δρόμου, στην πλατεία, στη βόλτα, μπροστά στο τζάκι, στα πρώτα του γενέθλια, στον πρώτο του αγώνα...

Το έχεις πει

Σε μια στιγμή σε μια ανάσα σε μια εικόνα

Το έχεις αισθανθεί, αλλά δεν θέλησες ποτέ να το πεις

Το διάβασες σε ένα γράμμα

Τοπόσταρες

Το έγραψες

Το ένιωσες

στη χειρότερη ή στην ευτυχέστερη στιγμή της ζωής σου

Το πληκτρολόγησες

στο μήνυμα που δεν έφυγε ποτέ από το κινητό σου

Με αφορμή το θάνατο

Γιατί όταν κάποιος πεθαίνει, λέμε έφυγε, πέταξε, κοιμήθηκε; Λες και περιμένουμε να γυρίσει, να προσγειωθεί, να ξυπνήσει; Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε τον αποχωρισμό. Δεν αντέχουν τα χείλη να σχηματίσουν τη λέξη. Τους αγαπημένους τους θέλουμε εδώ. Αν οι ψυχές φορούσαν πέπλα, θα τα είχαμε κουρελιάσει απ' το γάντζωμα.
Το σκεφτόμουν με αφορμή δυο πρόσφατες απώλειες. Και δεν σχηματιζόταν το άτιμο το ρήμα. Το οριστικό, που δεν παίρνει από λόγια, από παρακάλια, από ευχές, από προετοιμασία.
Πέθανε.
Και είναι πάντα ξαφνικό. Κι είμαστε μονίμως απροετοίμαστοι. Όσο και να χαζολογούμε, όσο και να φιλοσοφούμε, ο θάνατος μας τρακάρει μετωπικά και χωρίς ζώνη ασφαλείας. Θάνατος, ο απογυμνωτής (υπάρχει τέτοια λέξη;). Δεν σου αφήνει τίποτα. Ίσως μόνο την αγάπη. Ίσως τη μόνη μας άμυνα.
Τουλάχιστον ο Αποστόλης αγάπησε τη Μαρία. Φαντάσου όμως, πόσο αγάπησε η Μαρία τον Αποστόλη. Φαντάσου εκεί άμυνα.

Ηλιοφως ηταν πανω

Ηλιοφως ηταν πανω

στα στοματα φοβους καρδιες πνευμονια μπρατσα ελπιδες ποδια χερια μας

κατω μας η αμιλητη Μεσογειος πιο γαλανη

απ οσο ειχαμε φανταστει

λιγες κραυγες πλανωμενες μεσα

στον ψηλον αερα

ενα πανακι μια ψαροβαρκα καποιος αορατος θεατης

μπορει καποιοι κανενες γελωντας σβησμενα

παιζοντας κινουμενοι περα μακρια απο κατω μας

ισως μια βιλλα αιχμαλωτισμενη σαν κομματια

χαρταετου μεσα στα δεντρα, εδω

κι εδω αντανακλώμενο

ηλιοφως

(παντού ηλιοφως οξυ ολοκληρωμενο

σιωπηλο

και παντου εσυ τα φιλια σου η σαρκα ο νους η ανασα σου

διπλα απο κάτω γυρο απο τον εαυτο μου)

λιγο λιγο

ενα παχυ στρωμα υψωθηκε προς τον ουρανο και προς τη θαλασσα

...τελος τα ματια σου εγνωρισαν

εμενα, χαμογελαστηκαμε, λυνοντας απλώσαμε, κοιτώντας

(ξαπλωνοντας μες

στο χορταρι πανω σ ενα

γκρεμο) αυτο που ειχε υπαρξει κατι

αλλο προσεκτικα αργα μοιραια να γινεται οι εαυτοι μας...

ενω στη μεση της φωτιας ολοκληρος

ο κοσμος γινομενος λαμπρος και λιγος ελειωνε

[three – VII] 


E.E. Cummings, makes 5 

50 χρυσά χρόνια

Τις προάλλες οι γονείς μου γιόρτασαν τα 50 χρόνια γάμου. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι φίλοι τους έχουν φύγει ή βρίσκονται για λόγους υγείας περιορισμένοι κατ'οίκον, αποφασίσαμε να το γιορτάσουμε με ένα τραπέζι-έκπληξη, όσο μπορεί κάτι τέτοιο να αφομοιωθεί από ανθρώπους της ηλικίας τους. Καθώς λοιπόν από την οικογένεια δεν ξεφεύγεις ποτέ, μείναμε εντός της ευρύτερης οικογένειας: λίγοι συγγενείς, πιο πολλά ξαδέρφια, εξαιρουμένων αυτών που για λόγους κληρονομικών, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν μιλιόμαστε. Ήταν μια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί ξανά, αφού οι συνήθεις κοινωνικές συνευρέσεις, γάμοι, βαφτίσεις μας είχαν τελειώσει, και οι γιορτές είχαν πλέον τυποποιηθεί.

On est arrivé jusque là!

Ξεκίνησε σαν ένα γλυκό αστείο, ένα παιδικό παιχνίδι χωρίς νικητή, ένα λεκτικό τουρνουά. Κι έπετα η προσέγγιση, προσεκτική μα επίμονη, διαλλακτική μα επίφοβη. Προσεκτικό μανουβράρισμα και μετά, για λίγο, εφησυχασμός. Ένας αγώνας αμφίρροπος με τρόπαιο την καρδιά. Εκ βαθέων εκμυστηρεύσεις, όσα λέχτηκαν και όσα ξεχάστηκαν, με σύμμαχο την συνενοχή. Φαντασιώσεις που άλλοτε ικανοποιούνταν, άλλοτε επικρεμάμενες προσπερνιόνταν, παραχωρώντας τη θέση τους στην ανάγκη. Το ημερολόγιο της φαντασίας δεν έχει ημερομηνίες, μόνο σταγόνες: δάκρυα, αίμα, αρμύρα.

Μιλάγαμε σε μια γλώσσα αλλόκοτη και απαντάγαμε στις ερωτήσεις που προτιμούσαμε:

-Είπε: τα μάτια σου είναι πάντοτε μαύρα

-Είπα: τα δικά σου μου φαίνονται πάντα να χαμογελούν

Κοίτα αλλού!

Κοίταξε αλλού!

Δες τα πρόσωπα των παιδιών, μύρισε τα κεφάλια τους, κοίτα τον αγαπημένο σου, εστιάσου στα χέρια του, θυμήσου τα ταξίδια τους. Γέλα με τους φίλους σου. Μην μιλάτε γι αυτά που λένε οι ειδήσεις. Ετοίμασε κάτι όμορφο να φάτε. Όχι ακριβό και σου χαλάσει τη διάθεση. Κάτι μοσχοβολιστό, να κάθεται πάνω στη δυσοσμία του δρόμου. Κρεμμύδι και σκόρδο και μπαχαρικά και μια πρέζα αλάτι, να διώχνει το κακό το μάτι και ζάχαρη στη μύτη του κουταλιού, ν’ αναρωτιούνται όλοι πού τη βρήκε τόση γλύκα το κοκκινιστό. Να οσφραίνονται οι γείτονες και να λένε μπράβο στη χρυσοχέρα.

Καλύψου! Κρύψου! Αν δεν δεις το τέρας, παίζει και να τη γλυτώσεις. Θα στραφεί στους άλλους που του φωνάζουν, στους ηλίθιους. Αυτούς που ποτέ δεν καταφέρνουν τίποτα, γιατί είναι λίγοι, λίγο κι αυτό που κάνουν, λίγος ο σκοπός τους. Άντε να φάνε καμιά ανάποδη και να το κάνουν μεγάλο θέμα.

Κοιμήσου! Αφαιρέσου! Άσε τους άλλους να σκεφτούν για σένα! Ποιος ή ποια είσαι εσύ που θα λύσεις τα άλυτα; Ένα ασήμαντο τίποτα. Εσένα περιμένανε όλοι αυτοί οι σοφοί και ακριβοπληρωμένοι, όλοι αυτοί που σου εξηγούν πόσο έφταιξες; Εντάξει, έφταιξες! Δεν παρκάρεις παράνομα και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση; Δεν δέχτηκες να νομιμοποιήσεις το υπόγειο στο χωριό; Δεν πήρες δάνειο να πας διακοπές σε κείνο το νησί που αναβόσβηνε χρόνια σε τηλεοράσεις και περιοδικά; Φταις και το έχεις αποδεχθεί πως πρέπει να πληρώσεις.

Γι αυτό κοίτα αλλού! Κοίτα το μεροκάματο. Είναι πολύτιμο όσο και να 'χει μείνει. Σφίξε το στην αγκαλιά σου.

Κοίτα τα παιδιά σου. Δεν είναι περιφρόνηση αυτή στα μάτια τους. Δες τον αγαπημένο σου. Μοιάζει, αλλά δεν είναι ταπείνωση αυτή στον τρόπο που καμπουριάζει. Γέλα με τους φίλους σου, ακόμα κι όταν δείχνουν πολύ σοβαροί. Μαγείρεψε κοκκινιστό. Ρίξε ότι βρεις στο ψυγείο και στο ντουλάπι. Σημασία έχει να μυρίζει όμορφα. Σφίξε το πορτοφόλι στην τσέπη μην στο βουτήξει ο ..."λωποδύτης αλλοδαπός".

Κοίτα αλλού...

Μην κοιτάζεσαι στον καθρέφτη! 

Μια αγάπη για το καλοκαίρι

Κάθε χρόνο πριν τις διακοπές ανασύρω τη λίστα μου με τα βιβλία, λίστα που έχει ξεκινήσει από παλιά και ενημερώνεται δις ετησίως. Φέτος δίσταζα. Τον τελευταίο καιρό ελάχιστα βιβλία διαβάζω. Εκ των πραγμάτων μένω στα ηλεκτρονικά. Αποκοιμιέμαι μέσα στο twitter με το τηλέφωνο στην αγκαλιά. Ενημερώνομαι από τα blogs και εντρυφώ σε κείμενα που ανεβάζουν μπλόγκερς. Τα πάντα ταιριάζουν με την τρεχούμενη ζωή μου: το χρόνο που κυνηγάω, τις εξελίξεις που δεν τις προλαβάνω, τη φαστ-φουντ πνευματική τροφή. Κι ενώ σκεφτόμουν “ας αγοράσω μερικά βιβλία, πριν ενταχτούν στην υψηλότερη κλίμακα φόρου”, κοιτώντας όλα όσα έχουν στοιβαχτεί στη βιβλιοθήκη σε αναμονή της κατάλληλης διάθεσης, του απερίσπαστου χρόνου περιμένοντας να τα επιλέξω για να διαβαστούν είχα κάνει επίσης λίγο πίσω. Προς στιγμήν. Γιατί όταν έχεις φτάσει στο καλοκαίρι της ζωής σου, τα κοιτάς και με κάποια ειρωνία, ενώ αναρωτιέσαι αν θα προλάβεις να τα διαβάσεις όλα πριν το φθινόπωρό σου.

Σε πιστεύω - δεν σε πιστεύω

Εξηγούσα στο γιο μου πόσο δυσάρεστη μπορεί να είναι η επαφή του ανθρώπινου σώματος με τα 220 αγριεμένα βόλτ του ρεύματος. Ήταν τότε μόλις δύο χρονών και οπλισμένος με περιέργεια ικανή  ν’ ανακαλύψει νέες ηπείρους, πλανήτες, εξωγήινες μορφές ζωής, νέα υποατομικά σωματίδια.

Με παρακολουθούσε με μάτια τεράστια και ήδη πνιγόμουν στις τύψεις γι αυτά τα ορθάνοιχτα παράθυρα. Μόνο ένα μικρό παιδί μπορεί να σε κοιτάξει με τόση εμπιστοσύνη. Οι υπόλοιποι δεν εκθέτουμε έτσι αλόγιστα το βλέμμα μας ούτε όσα καθρεφτίζει το βάθος του. Παριστάνουμε τους κουλ τύπους με βλεφαρόπτωση.  Μισοκλείνουμε τα μάτια, κοιτάμε πλάγια, αμφιβάλλουμε, αμφισβητούμε.

-        Μ’ εμπιστεύεσαι αγοράκι μου; τον ρώτησα.

-        Ναι.

Ούτε που το σκέφτηκε καθόλου. Ένιωθε τι τον ρωτούσα παρά καταλάβαινε. Ήμουν σίγουρη όμως , πως δεν μπορούσε να γνωρίζει σε τι ακριβώς απαντάει.

-        Ξέρεις τι θα πει εμπιστεύομαι;

-        Αγαπάω.

Απάντησε χωρίς να διστάσει και πάλι.