Οι κύκλοι της αγάπης

Γύρισε τα ξημερώματα από την εκδρομή του σχολείου. Εφτά μέρες έλειπε κι όταν τον είδα να κατεβαίνει απ’ το πούλμαν, πήγα να τον αγκαλιάσω. Μα τα μάτια τα λατρεμένα, μου έριξαν έναν απολύτως εστιασμένο κεραυνό: «Μην τολμήσεις! Μας βλέπουν! Δεν θέλω να λένε ότι αυτόν τον φιλάει η μαμά του μες τον κόσμο.»

Σέρνοντας τη βαλίτσα στο σπίτι, οι απαγορεύσεις λύθηκαν. Κι αφού τελείωσε με τις γονεϊκές αγάπες, ξάπλωσε στο πάτωμα, δίπλα στην τυλιγμένη κουβέρτα. «Μωράκι μου;» είπε στο  κοιμισμένο γατί. «Πόσο μεγάλωσες αυτές τις μέρες! Δεν είσαι πια γατάκι. Σου έλειψα; Εμένα μου έλειψες πολύ!» κάπου εκεί, μια υποψία λυγμού στοίχειωσε τα μάγουλα και κατηφόρισε προς τον τριχωτό αποδέκτη της.

Πλινγκ!

Το αιλουροειδές τεντώθηκε κι έπιασε να του γλύφει τα χέρια, τα δάκρυα. Διαθέτουν τα γατιά, έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο να σου δείχνουν πως η καρδιά τους χτυπάει πιο δυνατά για σένα. Γουργουρίζουν. Σε κυκλώνουν με ουρά- υψωμένη σημαία. Δημιουργούν σχοινιά στον αέρα και σε δένουν.

Σκεφτόμουν μετά, πως κάπως έτσι μεγαλώνει η αγάπη κι απλώνεται. Στην αρχή αγαπάς αυτούς που σε προσέχουν. Τους γονείς, τους παππούδες σου. Μετά η αγάπη αλλάζει κέντρο βάρους. Μεταφέρεται σ’ εκείνους που νοιάζεσαι εσύ. Μέχρι που κάποια στιγμή, αυτοί που νοιάζεσαι κάνουν έναν κύκλο τόσο μεγάλο που χωράνε πάλι κι εκείνους που σε νοιάζονταν από μικρό.  Το νοιάξιμο βγάζει ρίζες, διακλαδώνεται και τους μπερδεύει όλους.

Τη Δευτέρα παίρνει βαθμούς, μα λίγη σημασία έχουν. Αυτό που ήθελα να μάθει καλύτερα, φαίνεται πως το κατακτά.

Ζώα στα σύννεφα*

Ξύπνησα στο φθινόπωρο με την αψιά γεύση του αίματος στο στόμα… Αναπνέοντας χημικά κι ανασαίνοντας μπαρούτι. Με σειρήνες στο μυαλό και στο κεφάλι. Με ταραχή στην καρδιά και στο στομάχι. Τριγύρω πυροβολισμοί· διαρρηγνύουν την επίπλαστη ασφάλειά μου. Φυλλομετρώ πεδία μαχών και αμάχων. Η βία βουτηγμένη σε αίμα αθώων αναπαράγεται ανεξέλεγκτα και πρόστυχα. Πολλαπλασιάζεται ρουφώντας σαν βδέλλα ανεκτικότητα και ανθρωπιά. Νο way out! Γραμμένο σε σκληρές γλώσσες των νικητών, σε γλώσσες-δυνάστες. Νεκρός Θεός. Ο Θεός των πολλών. Που δεν είναι ο δικός μας. Νεκρανάσταση. Θρησκευτικά ή αρχαία; Ποιος είναι ο πιο νεκρός; Αυτός με το μαχαίρι στην καρδιά ή ο παρίας με το στιλέτο ανάμεσα στα μάτια; Ποιοι έχουν δίκιο λοιπόν; Οι γονείς ή οι δάσκαλοι; Οι μαθητές ή οι καθηγητές; Τους ρωτάω. Αντί απάντησης, αυτοί αρχίζουν να μετακινούνται, αποδημητικά.

Και να’μαστε πάλι μονάχοι, ανάλλαχτοι, παγωμένοι μπροστά στο κενό που δημιούργησε ένας καταρράχτης από καταναλωτικά αγαθά που πάψανε να στραφταλίζουν μπροστά στα μάτια μας. Κρεμώντας σακούλες με τρόφιμα δίπλα στα σκουπίδια, ολοένα και αραιότερα, ολοένα και λιγότερα. Λιγοστή η τροφή. Μόνο κάτι ψίχουλα περισσεύουν που μαζεύω με περισσή φροντίδα για τα στρουθία και τα άλλα, τα πετούμενα της πόλης. Όσα γλύτωσαν από τους γρήγορους οδηγούς της άδειας πόλης, της θερινής. Τριγυρίζουμε σε κηδείες και μνημόσυνα, ενώ έχουμε στερέψει από παρηγόριες κι από λόγια. Βρυκολακιάζουμε σε στάσεις εργασίας κι απεργίες κουφάρια, και το χαμένο συλλογικό μας κοιτάει από τον πάτο. Ανακυκλώνουμε συνειδήσεις και τραγούδια. Για να προσπεράσουμε ή ν’ αντέξουμε. Έχει καταλάβει κανείς άλλος; Έχει προλάβει να καταλάβει κανείς άλλος;

Έξω από την πόρτα μας ο καιρός στέκει αναποφάσιστος. Παρακαλάμε να βρέξει μπας και ξεπλυθούν οι αδικίες μας. Προς το παρόν μόνο οι αυτοκτονίες πέφτουν βροχηδόν· και κάποιοι οι άνθρωποι μέσα από τα σύννεφα. Κι η μάνα-γάτα σπεύδει να φάει παραμερίζοντας το αδύναμο παιδί της. Άσπλαχνος ο Σεπτέμβρης, μάτια μου. Κι άκαρδος.

 Όταν καμιά φορά η ύαινα βαρεθεί

ακούγονται οι σειρήνες της

και τότε αγέρωχη με το σπαθί της παίρνει

πάλι και πάλι τη νεκρή παρτίδα

Γελάει χαριτωμένα και σε λίγο

ξαναμοιράζει σε όσους ζωντανούς

την ίδια τράπουλα*

 Εσύ, το ξέρεις ότι η ύαινα δεν έχει θηρευτή;

*Από την ομώνυμη τελευταία συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη (εκδ. Κέδρος) «που βρέθηκε στα κατάλοιπά του έτοιμη προς έκδοση» και μου τη χάρισε ο ανώνυμος φίλος

**Η ελευθερία μου συνίσταται στο να είμαι αυτό που δεν θέλουν να είμαι

Mahmoud Darwish

Στις κατηγοριοποιήσεις που πιστεύεις

Προσπαθώ να φυτέψω μαργαρίτες του αγρού στη γλάστρα του γραφείου, στη θέση του τελευταία φυτεμένου φυτού, εσωτερικού χώρου, ειδικά αγορασμένο για γραφείο, με ολίγο φυσικό φως και πολύ τεχνητό, με ολίγη φυσική ατμόσφαιρα και πολύ τεχνητή, με σταθερές συνθήκες πίεσης και υγρασίας, σε θερμοκρασία ανάλογη με τα κέφια του ρυθμιστή. Πιάνουν όμως. Αντέχουν. Δεν ξεραίνονται. Περιμένουν κάτι. Την επόμενη άνοιξη;

Teremok, η μικρή καλύβα (ένα παραμύθι)

Μια φορά κι έναν καιρό, μια μικρή μύγα έχτισε μία μικρή καλύβα μέσα στο δάσος.

Ο ψύλλος πήδησε, είδε την καλύβα και χτύπησε την πόρτα της:

-Ποιος μένει σε αυτήν την καλύβα;

-Εγώ είπε η μικρή μύγα, και ποιος είσαι συ;

-Είμαι ο ψύλλος που πηδάει.

-Έλα να μείνεις μαζί μου.

Και ο μικρός αρουραίος έτρεξε, είδε την καλύβα και χτύπησε την πόρτα της:

-Ποιος μένει σε αυτήν την καλύβα;

-Εγώ, είπε η μύγα.

-Κι εγώ, ο πηδηχτός ψύλλος, και ποιος είσαι συ;

-Είμαι ο αρουραίος των αγρών.

-Έλα να μείνεις μαζί μας.