Στις κατηγοριοποιήσεις που πιστεύεις

Προσπαθώ να φυτέψω μαργαρίτες του αγρού στη γλάστρα του γραφείου, στη θέση του τελευταία φυτεμένου φυτού, εσωτερικού χώρου, ειδικά αγορασμένο για γραφείο, με ολίγο φυσικό φως και πολύ τεχνητό, με ολίγη φυσική ατμόσφαιρα και πολύ τεχνητή, με σταθερές συνθήκες πίεσης και υγρασίας, σε θερμοκρασία ανάλογη με τα κέφια του ρυθμιστή. Πιάνουν όμως. Αντέχουν. Δεν ξεραίνονται. Περιμένουν κάτι. Την επόμενη άνοιξη;

Ξερίζωσα άγριο θυμάρι και το μεταφύτεψα σε γλάστρα. Όχι μία φορά. Πολλές. Του έβαλα αμμόχωμα, του έβαλα πετρούλες, το’βαλα να κοιτά τη θάλασσα. Προσπαθώ  να αναπαράγω το οικοσύστημά του. Αδιαφορεί. Θα σε φροντίζω μόνο εγώ, θα σε περιποιούμαι, θα’χεις το νερό που χρειάζεσαι, σε τακτά διαστήματα, και όχι όπως τώρα που περιμένεις άνωθεν. Δεν καλοπιάνεται. Αδιαφορεί. Ξεραίνεται. Δεν του αρέσει η σκλαβιά, ο περιορισμός, όσο ιδανικές να είναι οι συνθήκες.

Το μεγάλο πεύκο στο δρόμο καταπιέζει τη μικρή αγριοδαμασκηνιά. Αυτή είναι μικρότερη και ασθενέστερη. Και θηλυκιά. Γέρνει, σκύβει, αντέχει. Η καταπίεσή της βαστάει χρόνια. Κάθε Φλεβάρη που θα ανθίσει, θα βρει το γίγαντα δίπλα της. Κάθε φορά που θα φυσήξει θα πνιγεί πευκοβελόνες και θα γεμίσει με γύρη. Αλλά θα αναπνεύσει, θα συνεχίσει να ζει τους κύκλους της, έστω και άκαρπη.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Τα φυτά, τα ζώα, οι ανθρώποι. Δεν αντιδρούμε το ίδιο, οι σύντροφοι, οι σύντεκνοι, οι λαοί. Ακολουθούμε σχηματοποιήσεις και πρότυπα, αλλά διαφοροποιούμαστε από τις συνθήκες. Επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε, αλλά ελάχιστα μετακινούμαστε από τις αρχικές μας θέσεις. Δεν ξεφεύγουμε από το προδιαγεγραμμένο εντός μας. Κι εκείνοι προσπαθούν να μας εξηγήσουν, να μας αναλύσουν, να μας ψυχολογήσουν. Βλέπουν όμως μόνο το κέλυφος και ξεχνάνε την ψίχα. Μας ταξινομούν σε είδη, γένη, ομάδες, οικογένειες. Μας κατηγοριοποιούν σε δυνατούς κι αδύνατους, ήμερους και άγριους, θύτες και θύματα, ηθικούς κι ανήθικους, αισιόδοξους κι απαισιόδοξους, έγχρωμους, άχρωμους, μονόχρωμους, δίχρωμους και πολύχρωμους, αστούς-μικροαστούς, μεγαλοαστούς και μπουρζουάδες, επαρχιώτες και πρωτευουσιάνους, ετεροφυλόφιλους, ομοφυλόφιλους και ουδετερόφιλους…

Μα πάντα θα υπάρχει ένα κενό. Το κενό που δεν μπορεί να εξηγήσει την εικόνα αυτή.

ή αυτή

 

Φίλιες σχετικές αναρτήσεις: passionflower: Φαρμακείο και Σχολείο "ο Κήπος"