Τελευταία φορά

Έργα τέχνης στο κουκούλι τους

Βγαίνουμε για ρακές, χαιρετάμε φίλους που μεταναστεύουν, μετανάστες που έγιναν φίλοι κι επιστρέφουν στη χώρα τους, γεμίσαμε αποχαιρετισμούς, στερεύουν οι αγκαλιές μας, πάμε εκδρομή, σινεμά, αγοράζουμε ένα δώρο, ένα ρούχο, μια λιχουδιά στο σούπερ μάρκετ, εκείνο το μυρωδάτο φρούτο στη λαϊκή –όλο και σπανιότερα- και λέμε χαλάλι, γιατί είναι η τελευταία φορά. Κι ας αδειάζει όλο και πιο γρήγορα το πορτοφόλι κι ας αδειάζει μαζί του κι εκείνο το μέρος στο στομάχι όπου άλλοτε φτεροκοπούσαν πεταλούδες. Χαζές μεν. Πεταλούδες δε. Κάθε φορά, τελευταία φορά. Σαν τα τελευταία πέντε λεπτά των παιδικών υποσχέσεων τα τελευταία χρόνια (Άλλα πέντε λεπτά μαμά!). Μια παράταση αναπνοών.

Τελευταία Παρασκευή στη δουλειά. Τη Δευτέρα, κανείς δεν ξέρει τι θα συμβεί (αν και ποτέ δεν ήξερε, αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα). Τελευταίο τραπέζι στους φίλους και πρέπει να ‘ναι ξεχωριστό.  

Όλο και πιο πέρα σπρώχνουμε τα τελευταία μας. Γίναμε οι Πυξ Λαξ των ελαστικών κόκκινων γραμμών. Γεμίσαμε τελευταίες φορές τα τελευταία χρόνια, μετατρέποντας τους εαυτούς μας σε τελευταίους της ελπίδας και των προσδοκιών. Προετοιμαζόμαστε για το σοκ του ξαφνικού θανάτου κι αφομοιώσαμε το ύφους του νεκρού. Όταν στ’ αλήθεια θα γράψει στην οθόνη τέλος –για όσους δεν έχει φανεί ακόμα- δεν θα μας βρει εδώ κανείς για ν’ αντιδράσουμε. Θα έχουν παραλύσει οι απολήξεις, θα έχουμε κλινικά χαρακτηριστικά αποθανόντος. Ακόμα κι εμείς που νομίζουμε ότι στοιχειωδώς αγωνιζόμαστε.

Τον βαρέθηκα αυτόν τον επικήδειο του παραδομένου.

Τελευταία φορά που τον αναμασάω αυτήν την τελευταία Παρασκευή.

Σε κάθε περίπτωση, αν είναι να μας εκτελέσουν, να τελειώνουν γρήγορα, μήπως μπορέσουμε να συναντηθούμε σε μια συντονισμένη ανάσταση. Για πρώτη φορά.

Οι φωτογραφίες του Λεωνίδα