Η Τουρκία, τα τραίνα και οι άλλοι

Η πλατεία Ταχρίρ, η πλατεία Ταξίμ, η πλατεία Συντάγματος. Διαφορετικοί λόγοι; Διαφορετικοί. Διαφορετικοί άνθρωποι; Ίσως. Δεν μπορώ να πω τίποτα για τις ειδικές συνθήκες που αγνοώ. Μπορώ όμως να κάνω κάποιες παρατηρήσεις στις ομοιότητες. 
Η αντιμετώπιση, η καταστολή-η αστυνομική βία- τ' απαξιωτικά σχόλια των κυβερνώντων, δείχνουν πως υπάρχουν κοινοί τόποι στα γεγονότα των γειτονικών χωρών.
Πέρα όμως απ’ τους εκάστοτε κυβερνώντες, υπάρχουν κι άλλα κοινά στις πλατείες που γεμίζουν μ΄ ελπίδα κι αδειάζουν απ’ τα χημικά.
Οι Έλληνες που έχουν πάρει μέρος στις -κατά βάση- ειρηνικές διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, βλέπουν τον Τούρκο που εκτελείται από ένα κανόνι νερού και βαραίνει η καρδιά τους. Παρατηρούν την ομίχλη των δακρυγόνων στην Πόλη και τους πιάνει δύσπνοια.
Εκείνοι πάλι, που θεωρούν αυτού του τύπου τις αντιδράσεις εξαρχής άσκοπες κι αναποτελεσματικές, ανασηκώνουν τους ώμους και -κρυφά ή φανερά-προσδοκούν στην αποτυχία των εξεγερμένων. Ακόμα κι εκείνοι που απεχθάνονται τις θεωρίες συνωμοσίας, ακουμπούν για παρηγοριά στους συνωμοσιολόγους προκειμένου να εφεύρουν υποκινητές. Ελπίζουν πως οι εξεγέρσεις, όλες οι εξεγέρσεις θα πνιγούν σε πηχτό, ταπεινωτικό αίμα. Πως θα αποκαλυφθούν τα ταπεινά κίνητρα των "δήθεν" επαναστατών. Όσο ηχηρότερη η πτώση των αιθεροβαμόνων, όσο πιο εφετζίδικη, τόσο πιο νανουριστική θα είναι για τις συνειδήσεις τους. Τόσο πιο καθησυχαστική για τη μεριά εκείνη του μυαλού, που μετράει τις μέρες με βλέμματα που χάνονται στο κενό. Με ώρες που ποτέ δεν σε κοιτούν στα μάτια, με την κυρίαρχη σκέψη του –Δεν Υπάρχει Εναλλακτική- να στρογγυλοκάθεται σε κάθε όραμα που δεν αφορά τις μικρές ζωές τους και μόνο. Αν η τούρκικη εξέγερση πετύχει, θα πουν πως αυτό οφείλεται στη διαφορετικότητα των συνθηκών. Αν αποτύχει, θα πρέπει να παραδειγματίσει όλους, γιατί οι επαναστάσεις ίδιες είναι. Κυρίως οι αποτυχημένες. Κάτι σαν τους πρωινούς σεισμούς που σε ξυπνούν στο καλύτερο κομμάτι του ονείρου. Ενοχλητικές, κομματάκι τρομακτικές κι ας γνώριζες για τα χάσκοντα ρήγματα κι ας είχες ειδοποιηθεί για τα γλιστρήματα των λιθοσφαιρικών πλακών. Win-win θα χαρακτηρίσουν τη θέση τους, οι αυτοαποκαλούμενοι συνετοί, αν και κανείς δεν ξέρει γιατί νιώθουν κερδισμένοι. Πιστεύουν για τους εαυτούς τους, πως είναι εξαίρετοι δάσκαλοι. Πώς πρέπει να τους προσέχεις την ώρα που σου κουνούν το δάχτυλο. Όλοι δάσκαλοι λοιπόν. Κι οι μαθητές;

Ένα κοινό πρόβλημα  είναι πως αρνούμαστε να παραδεχτούμε ότι στην πλειοψηφία μας, μαθητές είμαστε . Ένα άλλο κοινό πρόβλημα είναι που δεν μαθαίνουμε με τους ίδιους ρυθμούς. Άλλοι βλέπουν το τραίνο να έρχεται από μακριά κι άλλοι περιμένουν να αστοχήσει τη στιγμή που τους πατάει.

Αγάπη μου, πρέπει να σου πω πως δεν είναι συμπονετικά τα τραίνα.
(Τα τραίνα όμως, είναι οι δάσκαλοι.)