Χρονοκάψουλα

Δεν  φιλοσοφώ. Μόνο παρατηρώ.
Μου φαίνεται πιο άσπρη σήμερα. Αν και τα μαλλιά της είναι χρόνια έτσι, το δέρμα της δείχνει κι αυτό πάλλευκο. Μέχρι κι οι πανάδες ξεθωριάσανε. Τα γαλάζια μάτια σχεδόν δεν ξεχωρίζουν πια απ’ τα’ ασπράδι. Κι έτσι ολόλευκη κι ομοιόμορφη, τόσο διαφορετική απ’ την πολύχρωμη μητέρα που θυμάμαι, μοιάζει για λίγο, για μια στιγμούλα, πανέμορφη κι αερική. Λεία κι αγγελική.
Με κοιτάει κι εκείνη όπως κι εγώ; Με συγκίνηση; Για ένα τόσο δα κομματάκι χρόνου έτσι νομίζω κι ύστερα με απορία νηπίου ρωτάει:

-Είσαι λίγο μικρότερη από μένα εσύ, ε; 6 μήνες; 7; Τι; Περισσότερο;

-Περισσότερο.
-Δηλαδή πόσο;
-Πόσο λες;
-8 μήνες;

Κοίτα τώρα κάτι χρονοταξίδια που κάνει ο νους. Scotty, beam me up!

 Ο γιος μου είναι πρωτάκι κι έχει καρφώσει αυτά τα τεράστια μάτια στο πρόσωπο και ψάχνει.

-Μαμά, πόσο χρονών είσαι;

-Πόσο με κάνεις;
-Ε, είσαι μεγάλη εσύ...
-Πόσο μεγάλη;
-Ε, είσαι ….πάνω από 12;
- Ναι.
-13;
-Παραπάνω.
-14!
-Ανέβαινε.
-15; Είσαι 15!
-Πιο πολύ.
-Πιο πολύ;; 16;
Μετράγαμε έτσι ένα-ένα τα χρόνια και στα 19 βαρέθηκα. Του είπα ναι. Στο επόμενο πάρτυ οι μαμάδες των συμμαθητών με ρωτούσαν γιατί είπα στο παιδί ότι είμαι μόνο 19, με αποτέλεσμα οι γιοι τους να τις λένε γριές.

Κι άμα το καλοσκεφτείς, οι δυο κουβέντες είναι ολόιδιες. Μόνο που τη μια την κοιτάς καθώς φεύγεις και την άλλη καθώς έρχεσαι, αλλά στη συνάντησή τους δεν υπάρχει παρά ένα χαμόγελο. Τώρα αν είναι κεράσι ή πικραμύγδαλο, μικρή διαφορά έχει. Και τα δυο μια κοινή γλύκα την έχουνε.

Ξεχάστηκα, ενώ είπα να μην φιλοσοφήσω, αλλά ξέρετε τι λένε για το χούι.