Jeux sociaux*

Καμιά φορά συναντιόμαστε κι εκτός του φατσοβιβλίου. Κάποια Παρασκευή, κάποιο Σαββατόβραδο, γιορτάζουμε, πανηγυρίζουμε και ξαναγινόμαστε παιδιά. Είναι από εκείνες τις φορές που το καλό φαγί και το ποτί μας συντρέχουν.

Ας παίξουμε ένα παιχνίδι. Όλοι μαζί. Ας αφήσουμε όλα αυτά τα ψεύτικα που χτίζουν οι άλλοι γύρω μας και ας γίνουμε ειλικρινείς. Το παιχνίδι συναινεί, αλήθεια ή ψέματα. Ένας βγαίνει έξω κι οι υπόλοιποι επινοούμε μια ιστορία. Στόχος σου να την εκμαιεύσεις υποβάλλοντας ερωτήσεις και δεχόμενος μονολεκτικές απαντήσεις: ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Στην αναπαραγωγή της, η τελική ιστορία έχει πλάκα. Στη διαδικασία το παιχνίδι γίνεται αστείο. Κι εμείς έχουμε ανάγκη το γέλιο. Σε οποιαδήποτε μορφή-με οποιοδήποτε κόστος.

Συμφωνούμε να απαντάμε ΝΑΙ ανάλογα με τον τρόπο που τίθεται η ερώτηση, ασχέτως ερωτήσεως. Φορμαλιστικό, αλλά οπωσδήποτε αστείο. Αν δεν το ξέρεις, μπερδεύεσαι, τα χάνεις, όλοι το ξέρουν εκτός από εσένα. Όσο πιο αφελής τόσο πιο πειστικά ανταποκρίνεσαι. Όσο πιο εύπιστος είσαι τόσο πιο εύκολα να πέσεις στην πλεκτάνη. Επιστρέφεις. Υποβάλλεις τις πρώτες ερωτήσεις που σού’ρχονται στο μυαλό και δέχεσαι ομόφωνα τις απαντήσεις: ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Αλήθεια ή ψέματα. Είσαι μόνος και εναντίον όλων και αναζητάς την αλήθεια. Κάτι σαν τον ανεξάρτητο, αμερόληπτο δημοσιογράφο, που δεν υπάρχει. Προσπαθείς να συνθέσεις κάτι λογικό που νά’χει ειρμό μέσα από τις αποκρίσεις τους, δεν υπάρχει. Στην αρχή εκνευρίζεσαι, μετά θυμώνεις. Οι άλλοι γελάνε.

Αντεπιτίθεσαι κάνοντας προσωπικές ερωτήσεις. Προσπαθείς να εισχωρήσεις στις ζωές των άλλων. Βγαίνουν στη φόρα πράγματα που ψυχανεμιζόσουν, αλλά δεν πίστευες ποτέ ότι ήταν αλήθεια, ή έστω αλήθεια που ονομάζεται. Κι όσο μαθαίνεις τα προσωπικά του άλλου τόσο εθίζεσαι και ερεθίζεσαι.

Θυμάσαι να καρφώνεις το βλέμμα στα κουτσομπολίστικα περιοδικά που κρέμονται στα περίπτερα. Ποιος τα διαβάζει όλα αυτά; Ποιον ενδιαφέρει ποιος, τι που, γιατί;

Η ηδονή της κλειδαρότρυπας. Με σαφώς επικριτική διάθεση. Μεγαλοαστική συμφορά- μικροαστική χαρά. Την πλάκωσε στο ξύλο - Όλα τα΄χε αυτή, τι ήθελε και γκόμενο κι από πάνω; Πλούσιοι διάσημοι και δυστυχισμένοι. Κι όχι σαν εμάς του φτωχούς πλην τιμίους. Η εντιμότητα των φίλων του κομμωτηρίου και των οπαδών του γυμναστηρίου. Βαριανασαίνεις. Αποζητάς το εύσημο, από την ομάδα. Πώς τα ξέρεις όλα εσύ; Κοινωνική κουτσομπόλα. Ξαναμμένη. Απογοητευμένη κάπως. Πώς γίνεται να έχεις δυο παιδιά εσύ; Εγώ γνωρίζω μόνο ένα. Κι αυτός, με ποια τα έχει κάνει τα παιδιά που σέρνει από δω κι αποκεί; Γιατί δεν μου τα λέτε κι εμένα αυτά; Κάντε με συνένοχη στη γνώση της παρέας, της ομάδας, της γειτονιάς. Πρέπει να γνωρίζω τι συμβαίνει. Ποιος πηδάει ποιαν. Έχει εραστή; ΝΑΙ. Και το ξέρει κι η γυναίκα του; ΟΧΙ. (Σημεία και τέρατα μαθαίνω). Κι αυτός ομοφυλόφιλος; ΝΑΙΙΙΙ, Δηλαδή γκέυ; ΟΧΙΙΙ.

Αποδιοργανώνεσαι και προς στιγμήν αναδιπλώνεσαι, μόνο που η δίψα σου να ανακαλύψεις κι άλλα πικάντικα, ελαφρώς επιλήψιμα, δεν σε αφήνει να επιλέξεις τη φωνή της λογικής. Αφήνεσαι να παρασυρθείς από τη γοητεία της εύκολης πληροφόρησης, της ανούσιας πληροφορίας που είναι αρκετή για να κακοφορμίσει στο μικρόκοσμό της. Μεθάς, όχι μόνο από το κρασί που επίτηδες σε ποτίζουν, αλλά από το αχόρταγο συναίσθημα να μάθεις κι άλλα, αυτά που κρύβονται πίσω από βαριές κουρτίνες και κλειστά παντζούρια και που συχνά αποκαλύπτονται μετά τα μεσάνυχτα ή στο βαθύ αχάραγο. Μεθύστε με, αλλά εγώ θα γίνω μέρος της παρέας. Θα γνωρίζω τα πάντα σαν κι εσάς. Μεταμορφώνεσαι σε σχολαστικό ανακριτή.

Σε κάθε στροφή παραλογισμού μια νέα αποκάλυψη κραδαίνει το ποτήρι του Γκράαλ. Σε κάθε στρίψιμο της βίδας και μια επίφαση της νίκης τους. Είναι δύσκολο να βρεις το δρόμο. Τον χαράζουν άλλοι με πορείες κυκλωτικές, αυτοί που θέλουν απλώς να περνάνε καλά, σε βάρος σου ή σε βάρος όλων των θυμάτων. Αυτοί γελάνε μόνο· και χαράζουν πορείες. Κινούν τα νήματα και προβάλλουν τα εγώ τους. Δεν αναγνωρίζουν τη διάθεσή σου. Σου δίνουν μια ένδειξη και μετά στην παίρνουν πίσω. Όταν πλησιάσεις σου ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Σου κουρσεύουν το μυαλό. Κι αντί για το  δάσος, βλέπεις θολά, αόρατα εμπόδια. Έχουν τη δύναμη να σε κάνουν να πιστέψεις ό,τι θέλουν. Είναι πολλοί κι έχουν συμφέρον: να σε κρατάνε κοινωνικά μισερό. Κρατάνε το καλάμι και το δόλωμα. Όταν μπορούν αφήνουν το δόλωμα στα ψάρια του, καβαλάνε το καλάμι και αποχωρούν. Για τη διπλανή παρέα. Για την επόμενη γιορτή.

*Παιχνίδια κοινωνικά