Το κογιότ κι εγώ

Η συν μπλόγκερ μου, με μάλωσε γιατί δεν γράφω. Αν και –για τους γνωστούς/κοινούς λόγους- δεν έχω καθόλου διάθεση, της υποσχέθηκα πως θα γράψω για τον αγαπημένο μου ήρωα. Αυτόν:

Μ’ αρέσει γιατί δεν το βάζει κάτω. Έχει πάντα έτοιμο ένα plan B. Εξίσου αποτυχημένο με το Α, το C, το D, το E, το F, αλλά αυτό δεν ενοχλεί κανέναν. Τη γνωρίζουμε όλοι την κατάληξη, αλλά κανείς μας δεν χάνει το ενδιαφέρον του. Ούτε εμείς που παρακολουθούμε τις ιδιοφυείς του εμπνεύσεις και την αναμενόμενη και θεαματική τους κατάληξη, ούτε εκείνος που αν και κομματιασμένος, μπαρουτοκαπνισμένος ή και τα δύο, συνεχίζει ακάθεκτος να σχεδιάζει και ν’ αποτυγχάνει. Είναι από τους λίγους «κακούς» ήρωες που δείχνει συμπαθέστερος από το υποτιθέμενο θήραμά του. Ίσως γιατί το μπι-μπιπ τρέχει υπερβολικά και δεν του δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξει το χαρακτήρα του –αν προλαβαίνει να έχει έναν. Ίσως γιατί, ο θεατής και το κογιότ, μένουν πολύ ώρα μαζί να γράφουν και να σβήνουν  πολύπλοκους μαθηματικούς τύπους μέσα στην έρημο, με αναπόφευκτη την ταύτιση (και την ηλίαση). Πώς να μην ανησυχώ για την τύχη του κογιότ; Αυτό είναι που θα συνθλιβεί, στα δικά του χέρια θα σκάσει η βόμβα, αυτό θα πέσει στο γκρεμό, θα τον ισοπεδώσει η μεγαλύτερη νταλίκα των αμερικανικών δρόμων.

Θέλω να το πιάσει μια φορά, το αναθεματισμένο το μπι-μπιπ, θέλω να δω τα πούπουλα να κρέμονται στις άκρες των χειλιών του κογιότ. Λαχταράω να δω τον φιλαράκο μου, έστω και μια φορά, με την κοιλίτσα πρησμένη απ’ το φαί. Θέλω να τον δω –ακόμα και φευγαλέα- νικητή κι ας τον λατρεύω γιατί είναι ο μόνιμα χαμένος. Και θέλω να συνεχίζω να του μοιάζω. Να ξέρω την κατάληξη και να συνεχίζω να ονειρεύομαι πως θα νικήσω.