Χόκους πόκους

Ας υποθέσουμε ότι για λίγα λεπτά και για λόγους τυχαίους και ανεξήγητους βρίσκεται στο χέρι μου ένα μαγικό ραβδί. Με τις άκρες ν' αστραποβολούν και το κορμό από ξύλο πευκοσφενδαμιάς φυτεμένης στην Μέση Γη και πουθενά αλλού και με όλα τα σχετικά του γκάτζετ.  Ας υποθέσουμε επίσης, ότι μαζί με το ραβδί κατέχω και τις οδηγίες χρήσης. Απ' απέναντι έρχεται κύμα τεράστιο.  Πρόκειται για την υγροποιημένη λογική των αγορών. Τσουνάμι κανονικό. Δεν μας κάνει τη χάρη να πλησιάσει με χολιγουντιανή αργή κίνηση ή με την οικεία αγγελοπουλική ταχύτητα, μόνο ορμάει άγριο, λυσσασμένο, πιθανόν αγοραίο μα καθόλου λογικό. Ας μην γελιόμαστε. Δεν υπάρχει ξόρκι ειπωμένο από έναν μόνο άνθρωπο , ικανό να το εξαερώσει. Κατέχοντας όμως τη μαγική τέχνη και κρατώντας στο χέρι το μαγικό ραβδί, μπορώ να παγώσω για λίγο ότι αξίζει να σωθεί.  Όχι για πολύ. Όσο να πιω ένα ποτήρι νερό, όσο  για ν’ αναλογιστώ μια ζωή βγαλμένη από τις επιλογές του ότι μου κατέβει.

Χόκους πόκους λοιπόν και παγώνουν οι φίλοι που μόλις με καληνύχτισαν και φεύγουν για το σπίτι κοιτάζοντας γελαστοί ο ένας τον άλλον. Γιατί πέρασαν όμορφη βραδιά, γιατί ο καιρός γλύκανε και δεν έχει καλύτερο απ’ το να περπατάς σ’ αυτή την πόλη. Γιατί γουστάρουν ο ένας την άλλη.

Χόκους πόκους και παγώνει η συνμπλόγκερ ξεκαρδισμένη στα γέλια καθώς προσπαθεί να πει στο γκαρσόνι να κρατήσει πουρμπουάρ, αλλά είναι τόσο μεθυσμένη που δεν θυμάται ούτε πόσα έδωσε, ούτε το ποσό του λογαριασμού, ούτε το ύψος του φιλοδωρήματος. Του λέει λοιπόν : «πόσα σκεφτόσουν να κρατήσεις; Ε, κράτα λίγο παραπάνω για σένα.»

Χόκους πόκους στο κουβάρι κουβέρτας –παιδιών που παλεύουν στον καναπέ και πνίγονται στα γέλια γιατί οι προβληματισμοί κι οι αποφάσεις του μέλλοντος δεν είναι θέμα σημερινής σκέψης. Για τα παιδιά, ότι δεν είναι τώρα δεν υπάρχει. Και ποιος θα μπορούσε να το αντικρούσει αυτό; Σημασία αυτή την παγωμένη στιγμή, έχει το μικρό φάντασμα που θα φάει το μεγάλο κάτω απ΄την κουβέρτα που καλύπτει τη θεϊκή τρέλα του παιχνιδιού. Παγώνουν λοιπόν τα γεννήματα της άτακτης πνευματικής αδερφής της σοφίας. Της φαντασίας. Παίζουν στην ακλόνητη πραγματικότητα της αιώνιας στιγμής.

Χόκους πόκους και βρίσκομαι στην κορφή ενός άλλου κύματος καμωμένου από ερασιτέχνες μάγους σαν και την αφεντιά μου. Δεν μας νοιάζει πόσα κομμάτια θα γίνουμε, αρκεί οι απέναντι να χάσουν έστω για λίγο, το υφάκι του γκανιάν.