Ταξιδεύοντας με την Gigi

Ασθμαίνουσα, όπως πάντα, έφτασα στο αεροδρόμιο. Πηγαίνοντας προς την πύλη τους είδα. Ένα νεαρό ζευγάρι έγχρωμων αλλοδαπών, να χειρονομούν έντονα. “Paris, Paris; ” Έγνεψα θετικά αμήχανα, πώς το κατάλαβαν; “Parakalw, voithisete th filh mou sto aerodromio” μου είπε ο άνδρας. Και πάλι έγνεψα θετικά και αμήχανα. Μέσα στο αεροπλάνο στη θέση μου χαλάρωσα και βυθίστηκα στα δικά μου. Βγαίνοντας στο  αεροδρόμιο στο Παρίσι και περιμένοντας τις αποσκευές, ένοιωσα τα μάτια της πάνω μου. Γύρισα και είδα το πρόσωπό της. Χαμογελούσε. Αχνοχαμογέλασα κι εγώ. Α μάλιστα. Μου έδειξε ένα χαρτί. Chatelêt-Les-Halles. “Moi aussi, j'y vais”. “I speak english and greek”. Και ξεκινήσαμε να μιλάμε λίγα ελληνικά και λίγα αγγλικά. “Eimai apo Ethiopia”. Ήταν χαμογελαστή. Την εξέτασα από πάνω μέχρι κάτω. Φτηνιάρικα χοντρά ρούχα, μια παλιομοδίτικη βαλίτσα, ένα δεύτερο μπουφάν πλεγμένο γύρω από την τσάντα. Σκέφτηκα την αξία των ρούχων μου σε σχέση με τα δικά της, ένοιωσα άβολα. Σε κάθε βήμα μας της εξηγούσα και συμφωνούσε. Χαμογελούσε και με ευχαριστούσε συνεχώς.

4 χρόνια στην Ελλάδα και μόλις τώρα πήρε το πολυπόθητο χαρτί, “no work 4 months”, είδε και αποείδε, βρήκε κάποιους φίλους στο Παρίσι, και έφυγε. Μου είπε πως έφτασε στην Ελλάδα με τα πόδια και με βάρκες-καρυδότσουφλα, illegal, lot of money, Λίβανος, Τουρκία, Κύπρος, ταξίδευε πάνω από έναν χρόνο. Όλα αυτά που διαβάζουμε, που μαθαίνουμε, που αποτελούν πλέον κοινότοπες ιστορίες. Μου έλεγε την ιστορία της και συνέχιζε να είναι χαμογελαστή. Προσπαθούσα να φανταστώ τις ταπεινώσεις που είχε υποστεί, την αγωνία που έζησε, τις ταλαιπωρίες που βίωσε. Δεν ένοιωσα τίποτα. Παγωμάρα. Πόσο μπορεί να έχω σκληρύνει; Λόγω απεργίας στο αεροδρόμιο του Παρισιού, καθυστερήσαμε αρκετά να φτάσουμε στο ποθούμενο Chatelêt-Les-Halles. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Αυτή με το χαμόγελο, πρόσεχε ιδιαίτερα μη με ενοχλήσει, μου ζητούσε συγγνώμη και με ευχαριστούσε. Κάθε τόσο μου έδειχνε το χαρτάκι της. Μην ανησυχείς εκεί θα κατέβω κι εγώ. Της εξηγούσα ότι το Παρίσι είναι μεγάλο, τρεις φορές η Αθήνα, συγκατάνευσε μπορούσε άραγε να το φανταστεί; Ήθελε να πάει στην Δανία. Κάνει κρύο εκεί. Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που γεννήθηκε στην Αφρική να πάει να ζήσει στη Δανία; Σκεφτόμουν, και συνέχιζα να μην αισθάνομαι τίποτε. Αυτή μιλούσε διαρκώς στο τηλέφωνο. Καταλάβαινα ότι οι φίλοι της ανησυχούσαν λόγω της καθυστέρησης. Κάποια στιγμή μου 'δωσε το τηλέφωνό της για να συννενοηθώ με αυτόν που θα την παραλάμβανε. Τελικά, έπρεπε να πάει σε σταθμό στα προάστια. Εκεί θα την έβρισκε. Την έβαλα στο επόμενο τρένο, της έγραψα πού πρέπει να κατέβει. Και τη χαιρέτησα. Μάτια ευγνώμονα και ανήσυχα. Γλυκό χαμόγελο.

Δεν της πλήρωσα το εισιτήριο, όπως θα έκανα άλλες λιγότερο ζόρικες εποχές, έπεισα τον εαυτό μου ότι μπορεί και να με παρεξηγούσε. Ψευτιές. Γιαυτό γράφω τώρα, μήπως και μαλακώσω λίγο. Στάθηκα διεκπεραιωτική, ανθρώπινη, αλλά στεγνή. Δεν ήμουν πάντα έτσι. Συνηθίζει το μάτι στην σκληρή καθημερινότητα των άλλων, των απόκληρων, των απελπισμένων και στεγνώνει η ψυχή. Μπας και φταίει η βαρυχειμωνιά; Ασυναίσθητα ανοιγόκλεισα τα μάτια και πήρα μια βαθιά ανάσα. Βγήκα στον παγωμένο αέρα και τον αισθάνθηκα ζεστό.

Μόνο το χαμόγελό της μου έμεινε. Και το όνομά της. Δεν γνώριζα αν το όνομά της είναι κοινό στην Αιθιοπία. Το γκούγκλαρα και βρήκα μια επιτυχημένη αιθιοπιανή τραγουδίστρια. Συμβαίνει καμιά φορά οι μανάδες συνηθίζουν να δίνουν τυχερά ονόματα αστέρων στα παιδιά τους, μπας κι έχουν την καλοτυχιά τους. Δεν ταίριαζε όμως ηλικιακά. Μάλλον για σύμπτωση πρόκειται, ή για κοινό όνομα.

Της αφιερώνω το τραγούδι της τυχερής συντοπίτισσάς της και της εύχομαι καλή τύχη. Όχι κάποιο από τα ενταγμένα στη μουσική βιομηχανία τραγούδια, αλλά ένα παλιό της που παίζει στην Ethiopean TV.