Άγγελοι

Ξεφύλλιζα ένα παλιό τεύχος του National Geographic  όταν  βλέποντας αυτή την εικόνα βίωσα τη θεϊκή στιγμή όπου ο χρόνος σ’ εκτοξεύει στον μακρινό πλανήτη της νηνεμίας και των ακίνητων ρολογιών. Ίσως επειδή τείνουμε προς την Ινδία περισσότερο από ποτέ. Ίσως επειδή οι εικονιζόμενες είναι φτωχές όπως μας απειλούν συνεχώς ότι θα γίνουμε.

National Geographic, Necessary Angels

Η φωτογραφία είναι μαζί μου στον ακίνητο πλανήτη. Τα πάντα ασάλευτα, αλλά η εικόνα ζωντανή. Το δίχρονο κορίτσι ανασαίνει κοφτά και συνεσταλμένα. Δεν της αρέσει που την παρατηρεί το τεράστιο μάτι του φακού.  Δεν με παρασέρνει το απέραντο βλέμμα του παιδιού. Τη γυναίκα που το αγκαλιάζει κοιτώ. Αυτή μου έχει κόψει την ανάσα.  Η αμόρφωτη θεραπεύτρια, η μαμή, η Sakubai Gite, μέλος της κάστας  των ανέγγιχτων αναπνέει βαθιά. Δεν την απασχολεί ο φωτογράφος, η μάνα του παιδιού, η φτώχεια, τα φαγωμένα απ’ τη φρικτή αρρώστια δάχτυλα. Κάθε σταγόνα εγωισμού έχει αποστραγγιστεί γλιστρώντας μέσα απ’ τις ρυτίδες της. Κλειδώνει το βλέμμα προς τα μέσα. Μόνο το νοιάξιμο για το μικρό κορίτσι κυριεύει τη μορφή της . Να ψάξει αγγίζοντας, μυρίζοντας, βλέποντας, νοιώθοντας αν είναι εντάξει η πιτσιρίκα. Με τα χέρια κεραίες. Τα χέρια του αγγέλου που δεν είναι όμορφος, ψηλός, ξανθός και κατάλευκος. Καμιά εκκλησία δεν θα αγιοποιήσει την Sakubai, δεν θα υπάρξει πλήθος να της αποτίσει τιμές. Α, ναι. Η Sakubai είναι εκτός των αγορών. Οι αγορές είναι εκτός του κλειδωμένου της βλέμματος. Εκείνη όμως, μπορεί να γιατρέψει.