Ζωή*

Τα κείμενα ξεχειλίζουν αναλύσεων, οι ειδήσεις  απειλούν, οι δρόμοι παγώνουν και γυαλίζουν αντανακλώντας χαμένα βλεμμάτα. Ο φόβος κάνει πάρτυ και σολάρει. Τα ουσιαστικά καταπλακώνονται από επίθετα που καταβροχθίζουν την ουσία τους, απομυζούν ενέργεια κι εγώ παραδίνομαι στους βρικόλακες των τρομοκρατών της ενημέρωσης και του σχολιασμού.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που ψιθυρίζουν. Μιλούν για νυχτερινές βόλτες σ’ απόκρημνα βουνά, για τα στοιχειά της φωτιάς  για παραπονιάρικα παιδικά μάτια  και για έρωτες αυτοκαταστροφικούς.

Κι αναρωτιέμαι  ποιοι να ‘χουν δίκιο;

Κι ύστερα το βλέμμα μου πέφτει σε ένα tweet, σ΄ ένα  ποστ , αυτού του πιτσιρικά που δεν  έχω συναντήσει και δεν έχω ανταλλάξει παρά μια-δυο κουβέντες μαζί του στο tweeter.  Και είμαι σίγουρη πως οι βολταδόροι, οι νεραϊδοπαρμένοι, οι χαζομαμάδες κι οι αυτοκαταστροφικοί έχουν δίκιο και δεν χρειάζεται καν να το αναλύσεις.

*Κείμενο γραμμένο για το διαδικτυακό αφιέρωμα με θέμα "ζωή στη γη" και έμπνευση τον @moloch82