Στην αίθουσα αναχωρήσεων

Λένε, για να εκτιμήσεις τη ζωή, πήγαινε σ΄ ένα νοσοκομείο. Δεν χρειάζεται θα σου πω. Πήγαινε σε μια αίθουσα αναχωρήσεων. Να εκτιμήσεις την αγάπη. Όπως έλεγε η πεθερά μου, αξίζει πιο πολλά λεφτά.

Χτες το βράδυ, μια βαλιτσούλα στεκόταν μπροστά στην εξώπορτα. Κάθε που περνούσα μπροστά της, ήθελα να την κλωτσήσω. Τη νύχτα, που ήταν μια σταλιά, το γατί πήγε και κοιμήθηκε μαζί του. Τις υπόλοιπες μέρες, προτιμάει τον μικρό.

Μέχρι πριν λίγο, στο καφέ του αεροδρομίου, καθόταν απέναντι, το αγόρι μου το όμορφο. Ούτε καν 5:30 το πρωί, άνοιξε η πύλη της πτήσης. Βιάζονται οι βλαμμένοι να τηρήσουν τους χρόνους. Σήμερα βρήκαν.

Σηκώθηκε. Νυσταγμένο, λίγο ανυπόμονο για την καινούρια και τελευταία χρονιά στο Πανεπιστήμιο και τις αιτήσεις για δουλειά που θα ζυγίσουν τις ολόφρεσκες γνώσεις, λίγο στενοχωρημένο που μας φεύγει πάλι. 

Πώς το λέει η Λίτσα Διαμάντη; Νύχτα στάσου! 

Γιατί η αγάπη πάει με τα λαϊκά όσο ο ελληνικός με το τσιγάρο. 

Να χαζέψω λίγο ακόμα το μαλλί που θέλει κούρεμα. Πάλι. Να ισιώσω λίγο το τσουλούφι. Να τραβηχτεί, να το ξανασκεφτεί, να κάτσει τελικά να τον αγκαλιάσω. Όταν φεύγει, μ’ αφήνει να τον αγκαλιάζω. Όταν επιστρέφει, μ΄ αγκαλιάζει κι αυτός. Για λίγο. Όσο απομακρύνεται από την εφηβεία, αυτό το λίγο γίνεται μια σταλιά περισσότερο. Να χαζέψω τα μάτια κυρίως.

Ναι, εντάξει, όλες οι μαμάδες θεωρούν τα μάτια των παιδιών τους τα ομορφότερα, αλλά του όμορφου είναι αντικειμενικά ξεχωριστά. 

(η μαμά)

Αυτή η χορογραφία πρέπει να έχει παιχτεί εκατομμύρια φορές στις αίθουσες αναχωρήσεων.

Φεύγει, κατεβαίνει τις σκάλες. Η Ryanair είναι στο κάτω πάτωμα. Γυρνάει και με ψάχνει. Όπως έκανε πιτσιρικάκι. H ικανοποίηση στο βλέμμα του, που είμαι εκεί και τον χαιρετάω, είναι ένα σημαιάκι στο χάρτη του χρόνου. Μια νίκη. Ένα: ήμουν εδώ. Χρόνε, φάε την σκόνη μας.

Χάνεται από τα μάτια μου και παρατηρώ έναν μπαμπά που αποχαιρετά την κόρη. Το κορίτσι είναι λίγο βαριεστημένο απ’ την πολλή φροντίδα, αρκετά μεγάλο ωστόσο, να την απολαμβάνει. Χαμογελάει. Φιλιούνται, αγκαλιάζονται. Αγάπη σπασμένη σε αιωρούμενα κρυσταλλάκια ολούθε. Ο μπαμπάς έχει αυτό το θαμπό βλέμμα. Παζάρεψε με τα δάκρυα να μην κατρακυλήσουν, οπότε στέκονται μέσα στα μάτια κι αλλάζουν τους δείκτες διάθλασης. Πρέπει να τα βλέπει όλα με τη ματιά του δύτη. Κοιταζόμαστε. Καταλαβαινόμαστε. Καταφατικό γνέψιμο. Κι εγώ δύτρια στην ίδια θάλασσα.  Τα ψαράκια μας απογειώνονται.

Σπλουτς αγάπες μου.

Piety Dsilva

Κάθε πρωί

Όταν φεύγω για τη δουλειά κάνει βαθύ σκοτάδι. 

Με εξαίρεση το γατί που ανασηκώνει το κεφάλι από γατίσια ευπρέπεια, οι υπόλοιποι κοιμούνται κι αυτή είναι μια στιγμή που αγαπώ.

Τους κοιτώ έναν-έναν. 

Λέω πως το χέρι μου προεκτείνεται και τους χαϊδεύει τα κεφάλια. 

Κάθε πρωί.

Φαντάζομαι τα κορμιά τους να πλημμυρίζουν αγάπη και δικαιοσύνη. Μου φαίνονται ικανά όπλα να την παλέψουν και σήμερα.

Ξέρω πως υπάρχουν άνθρωποι που χλευάζουν αυτού του είδους τις σκέψεις. Αλλά πάλι τι σημασία έχει; Μπορεί να ήμουν κι εγώ έτσι μια φορά.

Όταν γίνεσαι γονιός εν μέρει ξαναγεννιέσαι μαζί με τα παιδιά σου. Εκείνα που κορόιδευες, τα κοιτάς με μάτια νεογέννητα. Οι νεογέννητοι δεν έχουν πεποιθήσεις. Μόνο περιέργεια. Δοκιμάζουν πράγματα. Ξανακοιτούν τους γονείς τους.

Ο πατέρας μου, κάθε που έβρεχε, αγωνιούσε να μάθει αν είχα βραχεί. «Γιατί μπαμπά; Δεν είμαι από ζάχαρη»,  του έλεγα γελώντας.

Δεν μου απάντησε παρά μια φορά: «Γιατί προσεύχομαι να μην βραχείς».

Η αλήθεια είναι πως δεν βρεχόμουν κι ακόμα και τώρα, πάνε δεκαέξι χρόνια που χει φύγει, η βροχή δεν με πετυχαίνει.

Το bullying και η μαύρη κατσαρόλα

Μεταφυσικό καζάνι και ένας μαθητευόμενος μάγος που δεν ελέγχει τη δύναμή του.

Τι είναι αυτό το Bullying;

Μ΄αρέσουν οι ορισμοί. Είναι σαν τους καλούς λογαριασμούς. Αν δεν ορίσεις ποιος είναι ο λύκος, θα τρέχεις σαν χαζός στις κραυγές του καθενός: λύκος! λύκος! και όταν έρθει ο πραγματικός λύκος, θα έχεις αποδυναμωθεί κι εσύ και η σοβαρότητα αντιμετώπισης της απειλής.

Πάμε λοιπόν:

Για να χαρακτηριστεί μία ενέργεια ως εκφοβισμός θα πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά: 

α) να έχει διάρκεια, 

β) να απευθύνεται από κάποιον ισχυρό σε κάποιο αδύναμο, 

γ) η πρόθεση να βλάψει σωματικά, ψυχολογικά κ.ά.

Πρέπει να ισχύουν και τα τρία ταυτόχρονα. Διάρκεια (όχι η πλάκα μεταξύ φίλων που χόντρυνε μια φορά), σχέση ισχυρού-αδύναμου (ή πολλών-ενός), βλάβη σωματική, ψυχική ή άλλη, π.χ. απώλεια αγαθών.

Ξανακοιτώντας τον ορισμό, δεν μπορώ να μην σκεφτώ ένα δυο πράγματα:

Ο εκφοβισμός δεν περιορίζεται μόνο στο σχολείο αλλά οπουδήποτε υπάρχουν οι παραπάνω προϋποθέσεις. Για παράδειγμα στην περίπτωση κακού εργοδότη-εργαζόμενου που δεν προστατεύεται από σύμβαση εργασίας ή συνδικαλιστικό φορέα. Στην περίπτωση οικονομικά ισχυρών κρατών προς χρεοκοπημένες χώρες.Σε σχέσεις συζύγων μεταξύ τους ή γονέων δυναστών-παιδιών. 

Ο συσχετισμός δυνάμεων όμως, είναι αυτός που με προβληματίζει περισσότερο. Πρόκειται για μια ασταθή συνθήκη. Δεν είσαι πάντα εσύ ο δυνατός. Δεν είσαι μόνιμα ο αδύναμος. Κάποια στιγμή, οι ρόλοι εναλλάσσονται και τότε ο δυνάστης μπορεί να γίνει θύμα. Μπορεί να συμβεί και το αντίστροφο. 

Μου είχαν πει κάποτε πως η ανθρωπότητα θα βρει τον προορισμό της όταν ο δυνατός θα χαρίζει τη δύναμή του στον αδύναμο γιατί θα έχει συνειδητοποιήσει πως η δύναμη αυτή δεν είναι παρά μια παροδική κατάσταση που του παραχωρήθηκε για να εξυπηρετήσει έναν ουμανιστικό σκοπό και όχι το κατώτερο εγώ του.

Εντάξει, η ανθρωπότητα -ζωή να 'χει- έχει πολύ δρόμο μπροστά της.

Παράδειγμα 1ο

 «Μαμά δεν μπορώ να κοιμηθώ. Όλο βλέπω πως με κυνηγάνε.»

«Μαμά, βρήκα τη λύση. Θα κάνω παρέα με το Νίκο που είναι χοντρός και ψηλός για να με προστατεύει από τον Χ. και τους φίλους του.»

Μετά, τις παραπάνω δηλώσεις, επικοινώνησα με το σχολείο του 8χρονου τότε γιου μου. Η δασκάλα έδειξε κατανόηση και με παρέπεμψε στη διευθύντρια, η οποία μου δήλωσε πως θα έχει το νου της. Δεν τον είχε όμως, γιατί λίγο μετά, ο μικρός μεταφέρθηκε στο Παίδων με χτύπημα στο κεφάλι, το οποίο θεωρήθηκε ατυχές συμβάν. Οι δάσκαλοι που εφημέρευαν στα διαλείμματα παρέμειναν ελάχιστοι για εκατοντάδες παιδιά και η συμμορία πιτσιρικάδων  που είχε βάλει στο μάτι τον μικρόσωμο τότε γιο μου, παρέμεινε ανενόχλητη. Στα επίμονα τηλεφωνήματά μου, η διευθύντρια κατέληξε στην αποστομωτική απάντηση: «Δεν μπορούμε να βάλουμε τα παιδιά στη γυάλα. Πρέπει από τώρα να μάθουν να αντιμετωπίζουν τον πραγματικό κόσμο.»

Παράδειγμα 2ο

 Στο καινούριο σχολείο, ο γιος μου συνέχισε να είναι μαζεμένος και μικρόσωμος και έγινε πάλι στόχος μιας παρέας τραμπούκων συμμαθητών. Αυτή τη φορά δεν μου μίλησε. Δεν ήθελε να ξαναλλάξει σχολείο. Έμαθα τι συνέβαινε από τη μητέρα μιας συμμαθήτριας που προερχόταν κι εκείνη από το προηγούμενο σχολείο.

Ο Διευθυντής του καινούριου σχολείου δεν περίμενε στιγμή. Κάλεσε τους "μπούληδες" στο γραφείο του και τους χώρισε άμεσα σε διαφορετικά τμήματα. Εντόπισε στα γρήγορα τον αρχηγό κι είχε μια ενήλικη κουβέντα μαζί του. Του ζήτησε να αισθανθεί σαν καταδιωκόμενος. Ο άνθρωπος είναι και συγγραφέας παιδικών βιβλίων κι είχε τον τρόπο να γίνεται παραστατικός. Μίλησε με σεβασμό στο παιδί, τόνισε όμως και την ευθύνη της δύναμης. Η μητέρα του παιδιού ενημερώθηκε την ίδια μέρα. Κανείς δεν τιμωρήθηκε. Δεν υπήρχε λόγος.

Η μητέρα επικοινώνησε μαζί μου, με δική της πρωτοβουλία και ζήτησε μια συγνώμη που μου φάνηκε ειλικρινής και συγκινητική. Ο μικρός έδωσε μια κάρτα με έναν ντροπιασμένο Ντάφυ που ψέλλιζε ένα ψευδό "Sorry" στον δικό μου. Οι σχέσεις ομαλοποιήθηκαν χωρίς να ξανανοίξει μύτη.  Την επόμενη χρονιά, έκαναν και λίγη παρέα. Η συνταγή βέβαια δεν είναι μαγική. Σε άλλες περιπτώσεις δεν λειτούργησε τόσο καλά. 

Παράδειγμα 3ο

Ο μικρότερος γιος δεν υπήρξε μικρόσωμος ή μαζεμένος. Έμπλεκε πού και πού σε καυγάδες και αρκετές φορές χρειάστηκε να τον συγκρατήσω θυμίζοντας του ξανά και ξανά πως δεν μιλάμε με τα χέρια και δεν πειράζουμε κάποιον που ενοχλείται.Με τα πολλά, φάνηκε να το καταλαβαίνει.

Όταν άλλαξε σχολείο μαζί με σχολική βαθμίδα, βρέθηκε σε καινούριο περιβάλλον με προϋπάρχουσες φιλίες. Ένα πρωτάκι ανάμεσα σε αγνώστους, κέντρισε το ενδιαφέρον και τα πειράγματα των συμμαθητών του. Απευθύνθηκα στο Διευθυντή κι αυτός δεν καθυστέρησε καθόλου να αντιδράσει. Με καλή πρόθεση μεν, με λάθος τρόπο δε. Κάλεσε τα παιδιά που τραμπουκίζανε στο γραφείο, τα πρόσβαλε και τους μοίρασε αποβολές. Η κατάσταση χειροτέρεψε γιατί τώρα προστέθηκε η κατηγορία του καρφιού στον μικρό. Επειδή όμως -όπως είπα- αυτός δεν ήταν μαζεμένος και μικρόσωμος, παράκουσε όλες τις συμβουλές μου, έριξε μια μπουνιά στον συμμαθητή που τον ενοχλούσε περισσότερο ανατρέποντας το συσχετισμό δυνάμεων κι η κατάσταση ήρθε στα ίσα της. Οι συμβουλές των μαμάδων δεν είναι πασπαρτού.

Παράδειγμα 4ο ή το μυστήριο του τίτλου

Χτες, μιλούσα με τους φίλους μου για παιδικές φοβίες.

Σε προνηπιακή ηλικία και όντας περίεργη, χωνόμουν στις κουβέντες των μεγάλων και προφανώς γινόμουν κολλιτσίδα. Η φίλη της γιαγιάς μου, θέλοντας να κερδίσει μερικές στιγμές ήρεμου κουτσομπολιού, σκέφτηκε κάποια στιγμή να ανασύρει μια μαυρισμένη μεγάλη κατσαρόλα από ένα ντουλάπι και να μου πει πως εκεί μέσα θα με μαγείρευαν αν δεν γυρνούσα στο δωμάτιό μου. Το κόλπο έπιασε και αφού πέτυχε μια φορά, το υιοθέτησαν κάθε που μπαστακωνόμουν στις κουβέντες των μεγάλων. 

Η κατσαρόλα εκείνη είχε πάρει διαστάσεις μεταφυσικού κλιβάνου. Σαν τα καζάνια της Κόλασης αν και κανείς δεν μου είχε μιλήσει ακόμα για Διαβόλους και μεταθανάτιες τιμωρίες.

Ελληνική Δημόσια Εκπαίδευση, αυτή η άρρωστη

Νικόλαος Γκύζης

Πήγαινα σε δημόσιο. Περπατούσα κάθε μέρα 20 λεπτά σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας. Άγιος Παντελεήμονας-Πλατεία Βάθης. Συνεργεία, μπουρδέλα, καυσαέρια, καμάκια. Μερικές φορές σκεφτόμουν πως για να φτάσω στο σχολείο, διέσχιζα  ναρκοπέδιο. Το κτίριο έμοιαζε κι αυτό με μεγάλο συνεργείο ή με φυλακή. Όπως μοιάζουν σχεδόν όλα τα δημόσια σχολεία της Πρωτεύουσας ακόμα και σήμερα.

Εκεί τέλειωσα Γυμνάσιο και Λύκειο. Υπήρχαν καθηγητές φασίστες και καθηγητές δημοκράτες. Κάποιοι απ’ αυτούς δίδασκαν σε φροντιστήρια, άλλοι ήταν χωρισμένοι  κι εγκαταλειμμένοι και πάλευαν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους σέρνοντας και μεταφέροντας απόρριψη, άλλοι ήταν μοναχικοί και παράξενοι, άλλοι ήταν διαβαστεροί κι εμπνευστικοί άνθρωποι. Είχαμε απ΄ όλα τα είδη. Όλα όμως αυτά τα περίεργα πουλιά που ήταν οι δάσκαλοι μας, είχαν έναν κοινό στόχο. Να μην χάνουν μαθητές. Να μην απομονώνουν κανέναν. Να μην κυνηγούν ιδιαίτερα.  Να μην αφήνουν κανέναν πίσω. Με τα στραβά και τα καλά τους, το ψιλοκατάφερναν. Δεν ξέρω αν ήταν αποτέλεσμα τύχης ή σωστής επιλογής φροντιστήριων, αλλά το ποσοστό επιτυχίας στα ΑΕΙ –αν αυτό κάτι σημαίνει- του υποβαθμισμένου εκείνου σχολείου –συνεργείου-φυλακής ήταν πολύ ψηλό. Υπήρχε επίσης κι ένα διάχυτο αίσθημα αγάπης και νοιαξίματος μεταξύ δασκάλων- μαθητών αλλά και μεταξύ συμμαθητών. Ότι βλέπαμε, αναπαράγαμε.

Φαντάζομαι πως το σχολείο μου δεν αποτελούσε εξαίρεση στο σύνολο των δημόσιων μεταπολιτευτικών σχολείων.

Αναπόφευκτα το συγκρίνω με τα σχολεία των παιδιών μου. Κυρίως με το δημόσιο γυμνάσιο όπου φοιτά ο μικρότερος γιος μου. Δεν ξέρω πόσο ταπεινωμένοι αισθάνονται οι δάσκαλοί του. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν έχουν απεργήσει στα τρία χρόνια που τους ξέρω, οπότε μάλλον ευχαριστημένοι θα είναι με τα όσα συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην εκπαίδευση. Αν δεν είναι ευχαριστημένοι είναι σιωπηρά συνένοχοι και δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο. Το σίγουρο είναι πως δεν αμείβονται χειρότερα από τους δικούς μου δασκάλους.

Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο αδιάφορους απέναντι στους μαθητές τους; Με μια-δυο εξαιρέσεις, θα έλεγα πως οι δημόσιοι αυτοί δάσκαλοι είναι σχεδόν εχθρικοί προς τα παιδιά. Είναι αυτή η εικόνα της σημερινής μας κοινωνίας γενικότερα; Διόλου απίθανο.

Θα αναφέρω ένα τυπικό περιστατικό του συγκεκριμένου σχολείου:

Η λάσπη στο νερό

Ζούσε σε μια παιδική ζωγραφιά. Λουλούδια στο μπόι του σπιτιού με την κόκκινη στέγη και την αιώνια καπνισμένη καμινάδα. Δίπλα, ένα κομμάτι μπλε που ήταν λέει ρυάκι. Ουρανός βαμμένος με χοντρό γαλάζιο μολύβι κι ένας γελαστός ήλιος, λίγο φαφούτης. Τα δέντρα δεν άλλαζαν με τις εποχές. Αντί για φύλλα, τα τύλιγε ένα επίμονο πράσινο σύννεφο.

Δεν ήταν πια παιδί. Παρέμενε ωστόσο αρυτίδιαστος. 

Τα χαμόγελα δεν άφηναν σημάδια στο πρόσωπό του. 

Συνέχιζε να φορά σορτσάκι με τιράντες και τα καρφωτά μαλλιά του δεν θα ασπρίζανε, δεν θα πέφτανε ποτέ. 

Στον κόσμο της ζωγραφιάς, όλοι τον αγαπούσαν. Κι αυτοί οι όλοι ήταν πάνω κάτω αστείες εκδοχές του ίδιου. Σε αγόρι, σε κορίτσι, σε άλλα μεγέθη και χρώματα, μα πάντα αγέραστοι και καλόκαρδοι.

Δεν τη βαριόταν την ευτυχία, μήτε κι αναζητούσε περιπέτειες. Μόνο, που να, ήταν λίγο περίεργος. Μερικές φορές σκαρφάλωνε στο καφέ βουνό, αυτό που φαινόταν πίσω από το σπίτι κι αναρωτιόνταν τι να υπήρχε πιο κει. Μα δεν μπορούσε να δει. Κανείς δεν είχε ζωγραφίσει παραπέρα.

Άρχισε λοιπόν να φαντάζεται.

Αυτό που πρωτοσκέφτηκε ήταν μια επανάληψη του καθημερινού τοπίου. Αλλά όχι. Δεν θα ήταν σωστό, αλλά βαρετό κι ανεπίτρεπτο στον τέλειο κόσμο του.

Σκεφτόταν, σκεφτόταν, αλλά τίποτα δεν ερχόταν στο μυαλό μου.

Στο τέλος αποκοιμήθηκε.

Συζητώντας για τις καταλήψεις

O σχολικός εκφοβισμός ορίζεται ως η επαναλαμβανόμενη ψυχολογική ή σωματική βία από ένα παιδί ή ομάδα παιδιών σε ένα άλλο παιδί.

Για το θέμα έχουν ανοίξει πολλές συζητήσεις , έχουν ασχοληθεί ειδικοί κι έχουν δοθεί συμβουλές αντιμετώπισης. Όχι, πως λύθηκαν έτσι τα προβλήματα, αλλά τουλάχιστον αναγνωρίσαμε το πρόβλημα και ψάχνουμε για λύσεις. Οι πιο πολλοί συμφωνούν πως το παιδί πρέπει να μιλήσει στους γονείς και στους εκπαιδευτικούς. Κυρίως το σχολείο είναι αυτό που θα αντιμετωπίσει το θέμα κι αν δεν μπορεί ή αρνείται να παραδεχθεί την ύπαρξή του, τότε, όπως λένε οι ειδικοί, το θύμα του εκφοβισμού θα πρέπει να αλλάξει σχολείο.

Τι γίνεται όμως όταν ο σχολικός εκφοβισμός ασκείται από τους ίδιους τους εκπροσώπους του σχολείου;

Πρόσφατα μάθαμε γι αυτόν τον λαμπρό εκπαιδευτικό του 4ου Γυμνασίου Δάφνης. Έδωσε τα ονόματα ανήλικων μαθητών στην αστυνομία για να αποτρέψει την κατάληψη του σχολείου. Προφανώς, πέτυχε το στόχο του. Όπως έμαθα, ο σύλλογος γονέων του σχολείου, συμφώνησε με τις ενέργειες του εκπαιδευτικού. Εξάλλου, τι άλλο έκανε ο ανθρωπάκος, από το να εφαρμόσει το στυλ και τις πρακτικές της εκλεγμένης κυβέρνησης και των Υπουργών Παιδείας;

Όπως φαίνεται, η κίνηση του παραπάνω κυρίου, αποτέλεσε παράδειγμα μίμησης και για άλλους σχολικούς διευθυντές.

Ο νεαρός μου εκλέχτηκε στο 15μελές. Πολύ το χάρηκε. Κάθε τόσο έρχεται και μου λέει τις ιδέες και τους προβληματισμούς του. Η εκλογή του τον σπρώχνει να παρατηρεί, να σκέφτεται, να προτείνει, να παρεμβαίνει. Επίσης, το Γυμνάσιο, στην επίσημη ιστοσελίδα του, συνεχάρη τους μαθητές που εξελέγησαν.

Επίσημα λοιπόν, φαίνεται πως το σχολείο επικροτεί την ύπαρξη συλλογικοτήτων των μαθητών.

Χτες όμως, ο μικρός ήταν ιδιαίτερα σφιγμένος. Μου εκμυστηρεύτηκε πως τους κάλεσε ο γυμνασιάρχης και πριν καν αναρωτηθούν οι ίδιοι, τους είπε να μην περάσει απ το μυαλό τους καμιά ιδέα για κατάληψη, γιατί θα καλέσει την αστυνομία. Θα δώσει και τις διευθύνσεις των σπιτιών τους, για να ‘ρθουν να συλλάβουν τους γονείς οι αστυνόμοι. Τους κούνησε το δάχτυλο και πρόσθεσε:

«Ξέρω καλά που μένετε. Όλοι σας! Γι αυτό προσέξτε καλά! »

«Πώς αντιδράσατε;»,  τον ρώτησα.

«Ε, ο πρόεδρος είπε ότι δεν είναι δικό μας θέμα η Τράπεζα Θεμάτων, γιατί εμείς δεν είμαστε στο Λύκειο αλλά στο Γυμνάσιο. Εξάλλου, δεν είχαμε -καν- σκεφτεί να κάνουμε Κατάληψη. Μας είπαν κιόλας, πως τα μαθήματα που θα χάναμε, θα τα κάναμε στις διακοπές των Χριστουγέννων και δεν θέλουμε να χάσουμε τις διακοπές μας.»

Έχετε παρατηρήσει τα έντομα που τα ψεκάζεις με εντομοκτόνο; Πώς κουλουριάζονται και μικραίνουν πριν παραδώσουν το πνεύμα; Ε, αυτή την εικόνα έφτιαξε το μυαλό μου για τα 14χρονα του 15μελούς.

Ξεκίνησα λοιπόν μια μακριά κουβέντα με τον συρρικνωμένο εκπρόσωπο. Του είπα πως σε 6 μήνες που θα τελειώσει την 3^η Γυμνασίου, η Τράπεζα Θεμάτων θα γίνει δικό του θέμα. Το αν συμφωνεί ή όχι, το αν θέλει να αγωνιστεί ή όχι γι αυτό, είναι δική του απόφαση κι επομένως δική του ευθύνη. Για να αποφασίσει όμως, θα πρέπει να ενδιαφερθεί και να μάθει τα αρνητικά και τα θετικά. Του είπα ότι τις Καταλήψεις δεν τις κάνουν οι μαθητές για να χάσουν το μάθημα. Αν το βλέπουν έτσι, κάτι δεν πάει καλά. Η απώλεια διδακτικών ωρών, έστω κι αυτών των βαρετών με τις οποίες ταλαιπωρεί τους μαθητές, το -αποτυχημένο σε όλες τις αξιολογήσεις- εκπαιδευτικό μας σύστημα, είναι απώλεια μιας ευκαιρίας γνώσης -της μόνης που τους παρέχει η δημόσια εκπαίδευση- άρα είναι η προσωπική θυσία των μαθητών στους όποιους αγώνες αποφασίζουν να δώσουν. Όπως, όταν απεργεί ένας εργαζόμενος, χάνει το μεροκάματο και διακινδυνεύει τη δουλειά του. Έχει όμως ζυγίσει στο μυαλό του πως ότι διεκδικεί, αξίζει παραπάνω από αυτή την απώλεια. Τουλάχιστον, έτσι θα έπρεπε να κάνει. Διαφορετικά δεν κάνει αγώνα, μας κοροϊδεύει.

Θα πρέπει λοιπόν κι οι μαθητές να ξέρουν τι διεκδικούν και τι θυσιάζουν. Διαφορετικά δεν έχει νόημα να αγωνίζονται. Του είπα επίσης, να αγνοήσει κι αυτός κι οι συμμαθητές του, τις απειλές του Δ/ντή. Του εξήγησα πως στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο άνθρωπος αυτός ενήργησε άστοχα και πως ο τρόπος για να προστατευθείς από κάποιον εκβιασμό είναι να ζητήσεις βοήθεια και να κοινοποιήσεις την απειλή σε όσο μπορείς περισσότερο κόσμο. Και φυσικά του είπα ότι θα είμαι δίπλα του σε ότι αποφασίσει. Αρκεί ν’ αποφασίσει ξέροντας τι θέλει, τι θυσιάζει και χωρίς φόβο.

Συζητήσαμε και για το εκπαιδευτικό σύστημα γενικότερα. Ότι καλό θα ήταν να υπάρχουν πολλοί καθηγητές, να έχουν μικρότερα τμήματα, πολλές διδακτικές ώρες κι επιλογές μαθημάτων. Μου είπε ότι αυτό είναι υπερβολικό. Ότι δεν γίνεται (η συρρίκνωση που λέγαμε). Του απάντησα πως γίνεται, αν υπάρχει απόφαση και διατεθούν χρήματα. Χρήματα που έτσι κι αλλιώς, εμείς οι γονείς δίνουμε στα φροντιστήρια για να διδαχθούν τα παιδιά πώς να αριστεύσουν σε ένα αναποτελεσματικό σύστημα.

Παρατήρησε πως όταν απεργούν οι καθηγητές του, προβάλουν το θέμα των μισθών τους κι ελάχιστα μιλούν για τις γενικότερες ανάγκες της Παιδείας. Του απάντησα, πως  κανονικά θα έπρεπε μαθητές και καθηγητές να έχουν κοινούς στόχους. Πως ένας καλός καθηγητής είναι ένας καλά αμοιβόμενος και αξιοπρεπής άνθρωπος. Πως μερικές φορές, οι ενήλικες δεν σκέφτονται ωριμότερα απ’ τα παιδιά. Ενίοτε, η παιδική ματιά είναι καθαρότερη κι αυτήν την καθαρότητα πρέπει να τη διαφυλάξουν. 

Κυρίως να μην αφήνουν το φόβο να επηρεάζει τις αποφάσεις τους.

Δεν ξέρω αν κατάφερα να συνεφέρω το ποδοπατημένο πνεύμα του παιδιού. Κι όσο κι αν μίλαγα, όσο κι αν τσέκαρα πως με προσέχει, αναρωτιόμουν για το τι μπορεί να διορθωθεί σε έναν κόσμο που έχει γυρίσει ανάποδα και όπου, αυτό το ανάποδο μοιάζει να αρέσει.

Πάμε στο χορό;

Η είδηση της δικής μου μέρας είναι μικρή. Ασήμαντη για τους περισσότερους / κοσμοϊστορικής σημασίας στον τοπικό μικρόκοσμο. Μικροκοσμοϊστορική δηλαδή.

Λοιπόν.

Ο μικρός που μεγάλωσε, που τέλειωσε το σχολείο, που μου έχει ρίξει ένα κεφάλι και δε λέει να σταματήσει να ψηλώνει, που έχει βγάλει ένα αχνό μουστάκι-χνούδι, ορατό σε ειδικές συνθήκες φωτισμού και σε συγκεκριμένες οπτικές γωνίες, που δεν αποζητάει πια το δικό μου αγκάλιασμα, ε, αυτός τέλος πάντων, θα πάει στο χορό του σχολείου. Τον Χορό. Ναι, σ’ αυτή την αμερικανιά με τα καλά ρούχα, τα διαλεγμένα μετά από εξαντλητικό ποδαρόδρομο και ατελείωτο καμάρι της μάνας.

Έπρεπε λοιπόν να καλέσει Το Κορίτσι. Εντάξει. Όλα τα κορίτσια είναι Τα Κορίτσια, αλλά αυτό είναι Το Συγκεκριμένο που θα θυμάται μια ζωή γιατί θα είναι δίπλα του σε ένα ορόσημο. (Που πιο αμερικανιά, θα βγει η Κάρυ να μας ματοκυλίσει).

- Την κάλεσες;

- Όχι ακόμα.

- Γιατί αργείς; Θα την προλάβει άλλος!

- Το σκέφτομαι μαμά. Μαμά! Α!

- Μα τι σκέφτεσαι;

- Πως θα της το πω. Να το προβάρω, να το συζητήσω με τους κολλητούς. Άσε με! Άσε με!

Τικ-τακ, τικ-τακ.

- Την κάλεσες;

- Ναι.

- Και;

- Είπε θα το σκεφτεί.
- Ε; Τι; Βρε, της τα πες καλά ή ήσουν σαν αγγούρι;
- Ωραία τα είπα.

CUT! CUT!

Δυο παιδιά κυνηγούν την ευτυχία

Δεν μ’ αρέσει η Γεωγραφία. Αύριο έχουμε διαγώνισμα και δεν έχω διαβάσει. Θα ‘ πρεπε να παίρναμε απαλλαγή στα μαθήματα που βαριόμαστε. Ή να έβρισκαν έναν τρόπο να τα διδάσκουν με πιο ελκυστικό τρόπο. Όπως τα μαθαίνουμε τώρα, είναι χαμένος κόπος ν' ασχολείσαι μαζί τους. Χτες, έμεινα ξύπνιος μέχρι αργά χαζεύοντας τηλεόραση. Έβλεπα ένα ντοκιμαντέρ για τα παιδιά στη Συρία. Μάλλον θα έπρεπε να διαβάζω Γεωγραφία εκείνη την ώρα, αλλά όσα δείχνανε μου φάνηκαν πολύ πιο ενδιαφέροντα. Επίσης, έμαθα πού βρίσκεται η Συρία, γιατί κάποια στιγμή, δείξανε έναν χάρτη. Πάντως, τα παιδιά εκεί κάτω, περνάνε ζόρικα. Η γιαγιά είπε πως είμαι πολύ τυχερός που δεν είμαι στη θέση τους κι ας έχω να γράψω διαγώνισμα αύριο. 
(Γιώργος, 13 χρονών, Αθήνα)

Οι γονείς μου είναι η ασφάλειά μου. Σε κάθε πυροβολισμό, σε κάθε έκρηξη, αυτούς φέρνω στο μυαλό μου κι είναι σαν να τρέχουν κοντά μου, να με τυλίγουν σε μια κουβέρτα, να γίνομαι αόρατη. Κανείς δεν μπορεί να με δει, να με βλάψει. Εδώ και μερικούς μήνες,  δεν πηγαίνω πια σχολείο. Όταν πηγαίναμε, το βαριόμουν. Τώρα μου λείπει. Ακόμα κι οι ώρες των μαθηματικών μου λείπουν. Δεν θέλω να σκεφτώ τι άλλο μου λείπει. Είναι απ’ αυτές τις σκέψεις που κάθονται στο στομάχι σαν βαρύ φαΐ και δεν σ’ αφήνουν ν' αναπνεύσεις. Ούτε το φαΐ θέλω να σκέφτομαι, μόνο να αναπνεύσω και πάλι. Να φτάσει η ανάσα μου στ' ακροδάχτυλα. Θα φύγω με τους γονείς μου για την Ευρώπη. Θα περάσουμε νύχτα τη θάλασσα μέσα σε μια βάρκα. Θα είναι σαν εκδρομή περιπέτειας. Έτσι λέει ο μπαμπάς. 
(Λέιλα, 13 χρονών, Χαλέπι)

Το φτηνό το κρέας, τα σκυλιά το τρώνε

Μερικά πράγματα δεν ξέρεις πώς να τα πιάσεις. Μετά το πρώτο σοκ, είπα να ξεχάσω το περιστατικό. Να προσποιηθώ πως δεν είναι εδώ και δεν με στοιχειώνει. Αν δεν πιστεύεις στα στοιχειά, ενδέχεται να σε προσπεράσουν. Μα έλα που τριγυρνάει στο μυαλό, το σκεπάζω να κοιμηθεί κι όλο ξυπνάει:  

172 ευρώ. 

Δεν είναι τιμή smart phone σε ευκαιρία, δεν είναι φτηνό αεροπορικό εισιτήριο, δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας. Είναι μηνιαίος μισθός. Δεν είναι η απαράδεκτη αμοιβή του ξεχασμένου πια πρόσφυγα, στη Μανωλάδα. Τόσα καθαρίζει το μήνα, καθηγήτρια, που μόλις αποφοίτησε, σε αθηναϊκό φροντιστήριο. 

Έξι μέρες τη μέρα, 5 μέρες τη βδομάδα. 

Μπορεί να διδάσκει και τα δικά σας παιδιά. 

Μπορεί να τα στέλνετε εκεί γιατί ο τύπος που έχει το σχολείο, κατέβασε τις τιμές κι έγινε ανταγωνιστικός. 

Και μπορεί στο ίδιο φροντιστήριο να δουλεύει και κάποιος παλιός καθηγητής, με παιδιά που πρέπει κι αυτά να μορφωθούν, αν ξεχάσουμε πως θέλουν και να φάνε και να πάνε στο παιδίατρο. ‘Ισως να χρειάζονται και ορθοδοντικό ή κάποιον ειδικό θεραπευτή. Κι αυτός ο καθηγητής, θα βλέπει την πιτσιρίκα και θα τρέμει. Και θα κάνει ότι του λένε. Και θα διδάσκει κι αυτός τα παιδιά μας.

Η άνοιξη στη φύση και στη ζωή

 Πήγαινα στη 1^η Λυκείου. Σε θηλέων (ουφ!). Η φιλόλογος, μια πονηρή και όξινη πενηντάρα με τη φωνή της Άννας Παναγιωτοπούλου, κυρτωμένη, παρατημένη χρόνια απ’ τον άντρα της (ο άτιμος όχι μόνο την είχε εγκαταλείψει με δυο παιδιά, της είχε αφήσει αμανάτι και την ανυπόφορη μάνα του), μας έβαλε στην έκθεση, ένα κάπως πιο απαιτητικό θέμα: "η άνοιξη στη φύση και στη ζωή". 

Τις σαχλαμάρες που γράψαμε τότε, μας τις διάβαζε στα δύο επόμενα χρόνια, κατά τα οποία συνέχιζε να μας διδάσκει. Όσες τόλμησαν να γράψουν για τον έρωτα, λοιδωρήθηκαν -ανώνυμα πάντα- χειρότερα απ΄ όλες .
Πιο πολύ, την είχε ευθυμήσει η περιγραφή με το παγκάκι μιας δύστυχης συμμαθήτριας:
"Άνοιξη είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που φιλιούνται στο παγκάκι του πάρκου, ενώ τα πουλιά κελαηδούν." (τι τα 'θελε κι αυτή τα πουλιά;)
"Άνοιξη είναι δύο γερόντια που ψάχνουν τις χαμένες τους μασέλες στο παγκάκι, ενώ τις έχουν φορέσει δυο κάργιες και κράζουν ψευδά", μας έλεγε η καθηγήτρια-τρολ.

Ποιος φοβάται ποιον;

Ήθελαν να μας βοηθήσουν/(βυθίσουν)
Διαβάζω άλλα αντ’ άλλων. Συνεχώς. Εξάρθρωση αντί για αναδιάρθρωση. Μνημόσυνο αντί για μνημόνιο. Παράδοση αντί για διαπραγμάτευση. Μαγκάλι αντί για μανουάλι. Λαπετούζα αντί για Φαρμακονήσι.

Painting of a woman with her dead child by: Käthe Kollwitz Words from: Kindertotenlieder

Το μυαλό μου διαστρέφει επίσημες ανακοινώσεις. Μου ψιθυρίζει πως δεν τις διαστρέφει, μόνο επιστρέφει (το αρχικό νόημα χωρίς το περιτύλιγμα).
Είναι ένα μυαλό άρρωστο ή είν’ ο λόγος τους άρρωστος; Είναι η αλήθεια στη μέση ή η μέση είναι μέθη/πλάνη/κοινοτοπία/αποτέλεσμα παζαρέματος, που καμιά σχέση δεν έχει με την αρχική ιστορία; Βλέπω τους χαροκαμένους μετανάστες , βλέπω και τον υπουργό . Η καρδιά τρέχει να ψηφίσει. Το μυαλό στέκει αμήχανο. Είναι δυνατόν; Μα ποιος έχει συμφέρον να πει ψέματα;
Αν η ιστορία είναι τόσο προφανής, πού είναι οι συμπολίτες μου; Είναι ζωντανοί; Ο φόβος τους έχει νεκρώσει; Γιατί ελάχιστοι συζητούν γι αυτό; Και τι δικαίωμα έχει ο νεκρός ν αποφασίζει για τους ζωντανούς; Όσους απέμειναν ζωντανοί. Γιατί και η σιωπή, απόφαση είναι.
Αποδέχεσαι να δολοφονούν παιδιά; Αποδέχεσαι έστω, να πλανάται η υποψία μιας μαζικής δολοφονίας; Τι είδος είσαι; Αν εσύ φοβάσαι τόσο τους πρόσφυγες και τα μωρά τους, τόσο που δεν σε νοιάζει κι αν τα πνίξουν οι δικοί σου υπάλληλοι, τότε κι εγώ φοβάμαι εσένα.

Μια μέρα μόνο

Οι γονείς ανησυχούσαν απ την αρχή της χρονιάς για τη δασκάλα της Τρίτης Δημοτικού. Στη συνάντηση γνωριμίας εμφανίστηκε με έναν κότσο καρφωμένο με βελόνες πλεξίματος. Θύμιζε τις γιαπωνέζες του Τριβιζά. Ναι, αυτές που βούτηξαν τ’ αγκάθια του έρμου του σκαντζόχοιρου Ερμόλαου. Κανείς δεν κατάφερνε ν’  αριθμήσει –έστω με μια αποδεκτή απόκλιση- τον  αριθμό των αλλεπάλληλων στρωμάτων ρούχων, όπου οργίαζαν φλοράλ, λαχούρια, ρίγες σε υπνωτικούς και ψυχεδελικούς συνδυασμούς Αν βέβαια ήσουν:
1) άνθρωπος καλοπροαίρετος ,
2) ξεπερνούσες τον πρώτο ίλιγγο και
3) την ατένιζες από μια απόσταση ασφαλείας -σαν πίνακα του Μονέ στα πολύ πιτσιλωτά του, τότε -ενδέχεται πάντα- να υποψιαζόσουν την ύπαρξη κάποιας αρμονίας, την οποία έτσι κι αλλιώς, δεν γινόταν ν’ αντέξεις για ώρα χωρίς την επίκληση ενός αποφασισμένου Ομμμμ. Με τη σωστή προφορά βέβαια.

«Αυτή θα είναι η δασκάλα των παιδιών μας;» αναρωτιόνταν οι έντρομοι γονείς. Μετά από ικανές αλλά αποτυχημένες προσπάθειες απομάκρυνσης της παραπάνω εκπαιδευτικού, οι περισσότεροι το πήραν απόφαση πως θα έπρεπε να την ανεχθούν κι όσοι δεν αποδέχτηκαν την ήττα, κράτησαν για εύλογο διάστημα την ανάσα τους.  Χωρίς ουσιώδες αποτέλεσμα.

Η δασκάλα παρέμεινε. 

Κι όπως αναμενόταν,  τα παιδιά της πήραν τον αέρα. 

Η τάξη της ήταν πάντα η πιο θορυβώδης (κι η πιο χαρούμενη). Οι τοίχοι καλύφθηκαν σύντομα με ζωγραφιές, κάποιες απ’ τις οποίες ήταν τρομαχτικά ιδι(όμορφες). Φυσικά, τα πιτσιρίκια τη λάτρευαν. Δεν τα μάλωνε, δεν τους χαλούσε χατίρι, τους  έβαζε ελάχιστα για διάβασμα, τα πήγαινε συχνά βόλτες στο κοντινότερο πάρκο (που δεν ήταν και τόσο κοντινό) και είχε έναν ή περισσότερους-καλούς-λόγους για τον καθένα. Ξεχωριστούς πάντα. Αν και όχι εμφανώς εύστοχους. Όμως τι στο καλό έκανε; Αγωνιώδη ερωτήματα επικρέμονταν απειλητικά:

1. Θα μάθουν τα παιδιά την προπαίδεια;
2. Θα γράφουν τις καταλήξεις των ενεργητικών ρημάτων με –ω και όχι με -ο-Παναγίτσα μου;
3. Θα διακρίνουν τη διαφορά του επιθέτου πολύς απ’ το επίρρημα πολύ;
4. Θα μπορέσουν να συνεχίσουν του χρόνου με μια κανονική δασκάλα ή θα χάσουν μια ολόκληρη χρονιά απ' τη ζωή τους;
5. Θα θέλουν να είναι πρώτοι; Πρώτοι-πρώτοι;
6. (πόσο σύντομα θα πάρουν το Lower;) 
7. (Και τη μαύρη ζώνη στο καράτε;) 
8. (Και πότε θα τα καλέσουν στη NASA;)
9. (στα Μπολσόι για audition;)

Οι κύκλοι της αγάπης

Γύρισε τα ξημερώματα από την εκδρομή του σχολείου. Εφτά μέρες έλειπε κι όταν τον είδα να κατεβαίνει απ’ το πούλμαν, πήγα να τον αγκαλιάσω. Μα τα μάτια τα λατρεμένα, μου έριξαν έναν απολύτως εστιασμένο κεραυνό: «Μην τολμήσεις! Μας βλέπουν! Δεν θέλω να λένε ότι αυτόν τον φιλάει η μαμά του μες τον κόσμο.»

Σέρνοντας τη βαλίτσα στο σπίτι, οι απαγορεύσεις λύθηκαν. Κι αφού τελείωσε με τις γονεϊκές αγάπες, ξάπλωσε στο πάτωμα, δίπλα στην τυλιγμένη κουβέρτα. «Μωράκι μου;» είπε στο  κοιμισμένο γατί. «Πόσο μεγάλωσες αυτές τις μέρες! Δεν είσαι πια γατάκι. Σου έλειψα; Εμένα μου έλειψες πολύ!» κάπου εκεί, μια υποψία λυγμού στοίχειωσε τα μάγουλα και κατηφόρισε προς τον τριχωτό αποδέκτη της.

Πλινγκ!

Το αιλουροειδές τεντώθηκε κι έπιασε να του γλύφει τα χέρια, τα δάκρυα. Διαθέτουν τα γατιά, έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο να σου δείχνουν πως η καρδιά τους χτυπάει πιο δυνατά για σένα. Γουργουρίζουν. Σε κυκλώνουν με ουρά- υψωμένη σημαία. Δημιουργούν σχοινιά στον αέρα και σε δένουν.

Σκεφτόμουν μετά, πως κάπως έτσι μεγαλώνει η αγάπη κι απλώνεται. Στην αρχή αγαπάς αυτούς που σε προσέχουν. Τους γονείς, τους παππούδες σου. Μετά η αγάπη αλλάζει κέντρο βάρους. Μεταφέρεται σ’ εκείνους που νοιάζεσαι εσύ. Μέχρι που κάποια στιγμή, αυτοί που νοιάζεσαι κάνουν έναν κύκλο τόσο μεγάλο που χωράνε πάλι κι εκείνους που σε νοιάζονταν από μικρό.  Το νοιάξιμο βγάζει ρίζες, διακλαδώνεται και τους μπερδεύει όλους.

Τη Δευτέρα παίρνει βαθμούς, μα λίγη σημασία έχουν. Αυτό που ήθελα να μάθει καλύτερα, φαίνεται πως το κατακτά.

Ας καταδικάσουμε τη φτώχεια απ' όπου και αν προέρχεται

Υπάρχει, λέει, μια φυλή στην Αφρική, όπου τα γενέθλια του παιδιού δεν ανακαλούν την ώρα του τοκετού. Ούτε καν τη στιγμή της σύλληψης. Τα γενέθλια του μικρού αφρικανού, είναι η μέρα, που η μάνα του τον ονειρεύτηκε. Θεωρούν ότι το μωρό γεννιέται στη σκέψη της. Εκείνη τη μέρα, η γυναίκα και το όνειρό της, κάθονται κάτω από ένα δέντρο και αφουγκράζονται. Μέχρι ν’ ακούσουν το τραγούδι του παιδιού. Όταν αυτό συμβεί, η γυναίκα πηγαίνει στον άντρα που θα γίνει πατέρας και του μαθαίνει τη μελωδία. Κάνουν έρωτα τραγουδώντας. Μ’ αυτό τον τρόπο προσκαλούν το μωρό.

Αυτό το τραγούδι συνοδεύει το νέο άνθρωπο σε όλες τις σημαντικές στιγμές της ζωής του. Του το τραγουδούν –αντί τιμωρίας- σε κάθε του σφάλμα, για να του θυμίσουν από πού προέρχεται και τι δεν πρέπει να ξεχνάει. Το τραγουδούν στο γάμο και στο νεκροκρέβατό του.

Δεν ξέρω αν η παραπάνω ιστορία είναι αληθινή. Ακόμα κι αν είναι ένα  παραμύθι, είναι τόσο όμορφο που θα έπρεπε να το θεωρούμε αλήθεια. Έστω για να θεραπεύσουμε τις πληγές της πραγματικότητας.

Γιατί σε τούτην εδώ την πραγματικότητα, τα παιδιά δεν γίνονται σκέψεις ή τραγούδια. Γίνονται κακές ειδήσεις. Θέματα δικογραφίας και απωθητικές εισαγγελικές αποφάσεις.

Υπέρ αδυνάτου 3 (Παγκόσμια μέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού)

Η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, ως επέτειος της υιοθέτησης της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού*, είναι αφιερωμένη στην καταπολέμηση της βίας κατά των παιδιών. Είναι άραγε μάταιη η υπενθύμιση όταν παντού, σε όλον τον κόσμο, όπου κι αν κοιτάξει κάποιος τριγύρω του, διαπιστώνει μια ολοένα κλιμακούμενη βία; Δυστυχώς για μας ζούμε στην εποχή εκείνη που μια παγκόσμια μέρα που όχι μόνο από μόνη της δεν είναι αρκετή, αλλά ακόμη και η ανάληψη δράσης δείχνει ποτέ να μη φτάνει. Κι όταν ζούμε σε μια χώρα που τα δικαιώματα των ενηλίκων κατοίκων της ολοένα και περισσότερο καταπατούνται και περιθωριοποιούνται και αυτά των ξένων επισκεπτών της διαγράφονται και πολτοποιούνται, δεν περιμένει κανείς πολλά πράγματα για τα δικαιώματα των πλέον αδυνάτων, γυναικών, παιδιών και ζώων. Είναι αναμενόμενο να αυξάνεται η κακοποίηση εις βάρος των ασθενέστερων. Το επιβεβαιώνουν διεθνείς οργανισμοί και κοινωνικές οργανώσεις**. Αλλά δεν χρειάζεται, το βλέπουμε γύρω μας, στο κλάμα ενός παιδιού στη βόλτα μας, στα μάτια του ρομά στο δρόμο μας, στο απότομο τράβηγμα από το χέρι για να μπει το παιδί στο αυτοκίνητο, το χαστούκι για να κάτσει ήσυχο στο μετρό…το νιώθουμε όταν ακούμε την πόρτα που βαράει με δύναμη και παιδικό κλάμα πίσω της ή την απεγνωσμένη φωνή «συγνώμη-μαμά-δεν-θα το-ξανακάνω" εκεί που έξαλλη η μάνα ουρλιάζει...στις πονεμένες ιστορίες που φτάνουν στο διαδίκτυο και την τηλεόραση...στις ζωγραφιές των μικρών στις παιδικές εκθέσεις... 
«Όποτε και όπου τα παιδιά πλήττονται, η οργή και ο θυμός μας, πρέπει να φαίνονται και να ακούγονται. Πρέπει να κάνουμε το αόρατο ορατό», λέει ο Εκτελεστικός Διευθυντής της UNICEF.

Όταν η βία μεταφέρεται στους ασθενέστερους η τραγικότητα περισσεύει. Και χρειαζόμαστε τη μέρα αυτή και άλλες πολλές για να αναψηλαφήσουμε τις καρδιές μας μπας και βρούμε περίσσεια ψήγματα αγάπης, ενδιαφέροντος και εμπλοκής. 

Βιώνουμε τον αιώνα που ακόμη κι η φύση μας τιμωρεί για τις επιλογές μας. Φτιάχνουμε την ιστορική περίοδο εκείνη που δεν θα αξίζει να διασωθεί…εκτός αν…εκτός αν γυρίσουμε και κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας:

(για να ξαναβρεί ο κόσμος τη μεγαλοσύνη του αρκεί να τον κοιτάξεις με τα μάτια ετων παιδιών)

* Το κείμενο της συνθήκης επικυρωμένο από την Ελλάδα με το ΦΕΚ 192/2-12-1992 είναι στα γαλλικά…

** World Report on Violence and health: Εδώ 

     Key facts and figures on child injuries and violence  Εδώ

    Η Έκθεση της Unicef για την κατάσταση των παιδιών στην Ελλάδα το 2013 αποτυπώνει αδρά τις επιπτώσεις της κρίσης στη ζωή όλων. Εδώ