Μια μέρα μόνο

Οι γονείς ανησυχούσαν απ την αρχή της χρονιάς για τη δασκάλα της Τρίτης Δημοτικού. Στη συνάντηση γνωριμίας εμφανίστηκε με έναν κότσο καρφωμένο με βελόνες πλεξίματος. Θύμιζε τις γιαπωνέζες του Τριβιζά. Ναι, αυτές που βούτηξαν τ’ αγκάθια του έρμου του σκαντζόχοιρου Ερμόλαου. Κανείς δεν κατάφερνε ν’  αριθμήσει –έστω με μια αποδεκτή απόκλιση- τον  αριθμό των αλλεπάλληλων στρωμάτων ρούχων, όπου οργίαζαν φλοράλ, λαχούρια, ρίγες σε υπνωτικούς και ψυχεδελικούς συνδυασμούς Αν βέβαια ήσουν:
1) άνθρωπος καλοπροαίρετος ,
2) ξεπερνούσες τον πρώτο ίλιγγο και
3) την ατένιζες από μια απόσταση ασφαλείας -σαν πίνακα του Μονέ στα πολύ πιτσιλωτά του, τότε -ενδέχεται πάντα- να υποψιαζόσουν την ύπαρξη κάποιας αρμονίας, την οποία έτσι κι αλλιώς, δεν γινόταν ν’ αντέξεις για ώρα χωρίς την επίκληση ενός αποφασισμένου Ομμμμ. Με τη σωστή προφορά βέβαια.

«Αυτή θα είναι η δασκάλα των παιδιών μας;» αναρωτιόνταν οι έντρομοι γονείς. Μετά από ικανές αλλά αποτυχημένες προσπάθειες απομάκρυνσης της παραπάνω εκπαιδευτικού, οι περισσότεροι το πήραν απόφαση πως θα έπρεπε να την ανεχθούν κι όσοι δεν αποδέχτηκαν την ήττα, κράτησαν για εύλογο διάστημα την ανάσα τους.  Χωρίς ουσιώδες αποτέλεσμα.

Η δασκάλα παρέμεινε. 

Κι όπως αναμενόταν,  τα παιδιά της πήραν τον αέρα. 

Η τάξη της ήταν πάντα η πιο θορυβώδης (κι η πιο χαρούμενη). Οι τοίχοι καλύφθηκαν σύντομα με ζωγραφιές, κάποιες απ’ τις οποίες ήταν τρομαχτικά ιδι(όμορφες). Φυσικά, τα πιτσιρίκια τη λάτρευαν. Δεν τα μάλωνε, δεν τους χαλούσε χατίρι, τους  έβαζε ελάχιστα για διάβασμα, τα πήγαινε συχνά βόλτες στο κοντινότερο πάρκο (που δεν ήταν και τόσο κοντινό) και είχε έναν ή περισσότερους-καλούς-λόγους για τον καθένα. Ξεχωριστούς πάντα. Αν και όχι εμφανώς εύστοχους. Όμως τι στο καλό έκανε; Αγωνιώδη ερωτήματα επικρέμονταν απειλητικά:

1. Θα μάθουν τα παιδιά την προπαίδεια;
2. Θα γράφουν τις καταλήξεις των ενεργητικών ρημάτων με –ω και όχι με -ο-Παναγίτσα μου;
3. Θα διακρίνουν τη διαφορά του επιθέτου πολύς απ’ το επίρρημα πολύ;
4. Θα μπορέσουν να συνεχίσουν του χρόνου με μια κανονική δασκάλα ή θα χάσουν μια ολόκληρη χρονιά απ' τη ζωή τους;
5. Θα θέλουν να είναι πρώτοι; Πρώτοι-πρώτοι;
6. (πόσο σύντομα θα πάρουν το Lower;) 
7. (Και τη μαύρη ζώνη στο καράτε;) 
8. (Και πότε θα τα καλέσουν στη NASA;)
9. (στα Μπολσόι για audition;)

 Κανείς δεν σκέφτηκε να ρωτήσει τη δασκάλα τι στόχους είχε η ίδια. Ούτε καν στο τέλος της χρονιάς. Αλλά δεν είμαστε περίεργοι; Πιο περίεργοι κι από τη σκοτωμένη γάτα; (Ναι!!)

Ας κρυφοκοιτάξουμε λοιπόν, την απάντηση που δεν έδωσε:

«Θέλω μονάχα ένα πράγμα απ’ τα παιδιά. Μια μέρα τους. Μόνο μια μέρα! Μια απ΄ όλες αυτές τις μέρες που έρχονται στο σχολείο, τη θέλω δική μου. Εκείνη τη μέρα, θέλω να βάλουν στην τσέπη έναν σπόρο. Επειδή μπορεί να μην είναι για όλους η ίδια, σκορπάω κάμποσους σπόρους κάθε μέρα στην τάξη. Κάποιοι μαθητές τους τσιμπολογούν, οι περισσότεροι τους πατάνε, κάτι λίγοι τους μαζεύουν και τους φυλάνε στην κασετίνα τους. Βλέπετε, κάθε φορά, διηγούμαι μια διαφορετική ιστορία. Άλλοτε τους μιλάω για τον πλανήτη των μαθηματικών, για την τσιγκουνιά και τη μοναξιά των πρώτων αριθμών που δεν θέλουν τίποτα να μοιραστούν με τους άλλους και για τον πόλεμο που έχουν κηρύξει στους σύνθετους. Αυτούς με τα πολλά παιδιά. Άλλοτε τους λέω για τα ρήματα που κλίνονται και υποκλίνονται στις βασιλικές μας σκέψεις και τους προκαλώ να ζωγραφίσουν αυτές τις σκέψεις. Μα πιο συχνά, τους αφηγούμαι την ιστορία της γέννησης των παραμυθιών. Μετά, δημιουργούμε μαζί ένα μωρό παραμύθι. Το κανακεύουμε και το αφήνουμε να ονειρευτεί.Έχω να σας πω πως τα παιδιά σας είναι πολύ τρυφερά μαζί του. Χμ…Έστω αρκετά συχνά.
Εκεί στο τέλος της κάθε αφήγησης, βγάζω από την τσέπη και πετάω αυτούς τους σπόρους. Τους λέω:  αν σας άρεσε σήμερα το μάθημα, κρατήστε το σποράκι. Χαϊδέψτε το, φυτέψτε το, ποτίστε το και να του ψιθυρίζετε ένα μυστικό κάθε μέρα. Αν φυτρώσει, να ξέρετε πως αυτή τη μέρα θα τη θυμάστε πάντα με πολύ μεγάλη περιέργεια και εξαιτίας της θα ψάχνετε, θα φυλλομετράτε, θ’ ανακατεύετε, θα οργώνετε τον κόσμο σαν χώμα έτοιμο να δεχθεί κάτι νέο.»

 »Τώρα θα θέλετε να με ρωτήσετε, αν τα κατάφερα να τους αποσπάσω αυτή τη μέρα. Αν μπόρεσα να τα παρασύρω στο χωράφι της γνώσης όπως ο ξένος στο μαγεμένο αυλό. Κι εγώ θα σας κλείσω το μάτι. Όμως, επειδή έχω κι ένα μικρό τικ, δεν θα ξέρετε σίγουρα αν σας έκλεισα το μάτι.
Θα σας πω όμως αυτό:
Ψάξτε! Κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μέσα σ' ένα σπόρο.»

Η φίλη μου η Έλενα, ζήτησε να γράψουμε ένα ποστ για τον σπόρο. Αν και τη θαυμάζω για την αφοσίωσή της στις φυσικές καλλιέργειες, δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένη με σκαψίματα, φυτέματα, κλαδέματα, βοτανίσματα (άγνωστη λέξη που θεωρώ σχετική με το θέμα παρόλα αυτά), συλλογές καρπών (πέρα από το πότισμα και το χαϊδολόγημα των γλαστρακίων με τα μυρωδικά στο πρεβάζι της κουζίνας). ¨Εγραψα λοιπόν, για ένα σπόρο της φαντασίας.