Το τυχερό μου δεκατριάρι

13 είναι το νούμερο που δεν θα βρεις σε αεροπορικό κάθισμα. Το δωμάτιο 13 ή 113 ή 213, απουσιάζει από πολλά ξενοδοχεία. Αν δεν το κοιτάς, είναι σαν να μην υπάρχει. (Νομίζεις.) Ατυχώς, στην αρίθμηση των ετών, τα 13άρια είναι παρόντα. Δεν περάσαμε από το 2012 στο 2014. Νομίζω πως ακόμα κι αν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αποφάσιζαν να παραλείψουν το 2013, στην Ελλάδα θα το διανύαμε με απόφαση της τρόικας (μεταφρασμένη σε πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου). 

Τόσοι πολλοί στόχοι, τόσο λίγος χρόνος. 

Και το 2013 υπήρξε έτος βραχύσωμο. Κυρίως γι  αυτούς που ξεψύχησαν πριν ακόμα τελειώσει. Με τη βοήθεια των διεθνών υποστηρικτών μας και των εκλεγμένων αντιπροσώπων  μας, το 2013 πάει για νέο ρεκόρ αυτοκτονιών. Το Δίκτυο Καταγραφής του Κέντρου Πρόληψης της Αυτοκτονίας κατέγραψε ήδη 231 αυτοκτονίες από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο του 2013. Κι όλα αυτά χωρίς να συνυπολογίζουμε τους θανάτους από μαγκάλια, σόμπες, κεριά. Χωρίς να προσμετράμε τους φόνους των φασιστών, τη μαυρίλα, την απελπισία, την ταπείνωση που ακόμα ανασαίνουν. Δηλητηριάζουν και αυτοφαρμακώνονται.

Έτσι λοιπόν θα χαιρετήσω τη χρονιά; 

Μετρώντας τη μακριά σειρά των εκλιπόντων; 

Μα, όχι!

Ίσως να φταίει που τα μυαλά μου δηλώνουν τόπο μόνιμης κατοικίας τα σύννεφα, ίσως να είναι προσωπικός αυτοματισμός, μια στρουθοκαμηλική άμυνα πασπαλισμένη με ολίγη γαϊδουριά. Μα είναι εδώ. Είμαι εγώ και με κοιτάω με επιείκεια. Δεν είναι του γούστου μου η αυστηρότητα ούτε και μου ταιριάζει. 

Κοιτώντας λοιπόν πίσω τη χρονιά που πέρασε, εστιάζω σε μια σειρά από χαμόγελα. 

Ναι, το 2013 έφερε απώλειες –σε ανθρώπους, υγεία, υλικά αγαθά, περηφάνια, αυτοεκτίμηση- μα να, που αυτές οι νέες φάτσες είναι ισχυρότερες από όλες τις χασούρες. 

Φέτος γνώρισα μια παρέα ανθρώπων, που αγάπησα βαθιά. Κι είναι κι αυτό ένα δώρο της κρίσης, μια και σημείο προσέγγισής αποτέλεσαν τα κείμενα για την τροπή (ή την ντροπή ή την τσουλήθρα) που κατηφόρισαν οι ζωές μας τα τελευταία χρόνια. 

Η Σ., η Χ., η Έ., η Μ., ο Γ. κι ο Γ. λοιπόν. Αγαπημένοι μπλόγκερς. 

Συναντηθήκαμε στην αρχή της χρονιάς κι έκτοτε δεν λέμε να σταματήσουμε να χαζοκουβεντιάζουμε, ν' ανταμώνουμε, να γελάμε.  Με μια σειρά από πρωτότυπους τρόπους χαχανίσματος όμως:

• Η Σ. γελάει δυνατά. Όπως ζει, όπως δρα, όπως σκέφτεται.
• Η Χ.γελάει συνέχεια. Ε, σχεδόν συνέχεια. Μια φορά που διασταυρωθήκαμε τυχαία στο δρόμο, κόντεψα να μην την αναγνωρίσω γιατί βάδιζε σκυθρωπή και μου φάνηκε άλλη.
• Η 'Ε. γελάει σαν τις γάτες της.(Τι εννοείτε δεν γελούν οι γάτες; Για προσέξτε καλύτερα.) Με σοφία και πληρότητα. Γέλιο ζεν. Γέλιο ξωτικού.
• Η Μ. χαμογελάει σαν Μαντόνα. Με ένα μπλε φως να τη τυλίγει.
• Ο Γ. γελάει σαν παιδί. Αν τον γνωρίζεις μόνο απ' τα κείμενά του, νομίζεις πως είναι συνέχεια σοβαρός. Στην πραγματικότητα είναι πειραχτήρι. Όταν δεν σε κοιτάει -τάχα μου αθώα- χαχανίζει τινάζοντας την καρέκλα προς τα πίσω. Μια μικρή έκρηξη που οριακά δεν καταλήγει σε ανατροπή.
• Ο άλλος Γ. γελάει με μάτια ορθάνοιχτα. Γέλιο βυθοσκόπηση. Στιγμή δεν ξεφεύγεις απ' τις μετρήσεις και τη λεϊζερική ματιά του.
• Για το γέλιο της συνμπλόγκερ μου της Ρ., θα πρέπει να γράψω ένα ξεχωριστό ποστ μια και το μετράω πολλά χρόνια τώρα.

Ένα-ένα και ξεχωριστά χαμόγελα. Μα όταν συναντιούνται δημιουργούν τη δική τους δόνηση. Τα γέλια τους χορογραφούν το φως. Ξορκίζουν τα σκοτάδια. Καθαρίζουν την ψυχή μου.

Ανυπομονώντας λοιπόν να ξαναχαχανίσω μαζί τους, στέλνω ένα ευχαριστήριο φιλί στο τυχερό μου δεκατριάρι. Διώχνω τους φόβους και τα παγανά.