Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Το τυχερό μου δεκατριάρι

13 είναι το νούμερο που δεν θα βρεις σε αεροπορικό κάθισμα. Το δωμάτιο 13 ή 113 ή 213, απουσιάζει από πολλά ξενοδοχεία. Αν δεν το κοιτάς, είναι σαν να μην υπάρχει. (Νομίζεις.) Ατυχώς, στην αρίθμηση των ετών, τα 13άρια είναι παρόντα. Δεν περάσαμε από το 2012 στο 2014. Νομίζω πως ακόμα κι αν σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αποφάσιζαν να παραλείψουν το 2013, στην Ελλάδα θα το διανύαμε με απόφαση της τρόικας (μεταφρασμένη σε πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου). 
Τόσοι πολλοί στόχοι, τόσο λίγος χρόνος. 
Και το 2013 υπήρξε έτος βραχύσωμο. Κυρίως γι  αυτούς που ξεψύχησαν πριν ακόμα τελειώσει. Με τη βοήθεια των διεθνών υποστηρικτών μας και των εκλεγμένων αντιπροσώπων  μας, το 2013 πάει για νέο ρεκόρ αυτοκτονιών. Το Δίκτυο Καταγραφής του Κέντρου Πρόληψης της Αυτοκτονίας κατέγραψε ήδη 231 αυτοκτονίες από τον Ιανουάριο μέχρι τον Αύγουστο του 2013. Κι όλα αυτά χωρίς να συνυπολογίζουμε τους θανάτους από μαγκάλια, σόμπες, κεριά. Χωρίς να προσμετράμε τους φόνους των φασιστών, τη μαυρίλα, την απελπισία, την ταπείνωση που ακόμα ανασαίνουν. Δηλητηριάζουν και αυτοφαρμακώνονται.


Έτσι λοιπόν θα χαιρετήσω τη χρονιά; 
Μετρώντας τη μακριά σειρά των εκλιπόντων; 
Μα, όχι!
Ίσως να φταίει που τα μυαλά μου δηλώνουν τόπο μόνιμης κατοικίας τα σύννεφα, ίσως να είναι προσωπικός αυτοματισμός, μια στρουθοκαμηλική άμυνα πασπαλισμένη με ολίγη γαϊδουριά. Μα είναι εδώ. Είμαι εγώ και με κοιτάω με επιείκεια. Δεν είναι του γούστου μου η αυστηρότητα ούτε και μου ταιριάζει. 

Κοιτώντας λοιπόν πίσω τη χρονιά που πέρασε, εστιάζω σε μια σειρά από χαμόγελα. 
Ναι, το 2013 έφερε απώλειες –σε ανθρώπους, υγεία, υλικά αγαθά, περηφάνια, αυτοεκτίμηση- μα να, που αυτές οι νέες φάτσες είναι ισχυρότερες από όλες τις χασούρες. 
Φέτος γνώρισα μια παρέα ανθρώπων, που αγάπησα βαθιά. Κι είναι κι αυτό ένα δώρο της κρίσης, μια και σημείο προσέγγισής αποτέλεσαν τα κείμενα για την τροπή (ή την ντροπή ή την τσουλήθρα) που κατηφόρισαν οι ζωές μας τα τελευταία χρόνια. 
Η Σ., η Χ., η Έ., η Μ., ο Γ. κι ο Γ. λοιπόν. Αγαπημένοι μπλόγκερς. 
Συναντηθήκαμε στην αρχή της χρονιάς κι έκτοτε δεν λέμε να σταματήσουμε να χαζοκουβεντιάζουμε, ν' ανταμώνουμε, να γελάμε.  Με μια σειρά από πρωτότυπους τρόπους χαχανίσματος όμως:
  • Η Σ. γελάει δυνατά. Όπως ζει, όπως δρα, όπως σκέφτεται.
  • Η Χ.γελάει συνέχεια. Ε, σχεδόν συνέχεια. Μια φορά που διασταυρωθήκαμε τυχαία στο δρόμο, κόντεψα να μην την αναγνωρίσω γιατί βάδιζε σκυθρωπή και μου φάνηκε άλλη.
  • Η 'Ε. γελάει σαν τις γάτες της.(Τι εννοείτε δεν γελούν οι γάτες; Για προσέξτε καλύτερα.) Με σοφία και πληρότητα. Γέλιο ζεν. Γέλιο ξωτικού.
  • Η Μ. χαμογελάει σαν Μαντόνα. Με ένα μπλε φως να τη τυλίγει.
  • Ο Γ. γελάει σαν παιδί. Αν τον γνωρίζεις μόνο απ' τα κείμενά του, νομίζεις πως είναι συνέχεια σοβαρός. Στην πραγματικότητα είναι πειραχτήρι. Όταν δεν σε κοιτάει -τάχα μου αθώα- χαχανίζει τινάζοντας την καρέκλα προς τα πίσω. Μια μικρή έκρηξη που οριακά δεν καταλήγει σε ανατροπή.
  • Ο άλλος Γ. γελάει με μάτια ορθάνοιχτα. Γέλιο βυθοσκόπηση. Στιγμή δεν ξεφεύγεις απ' τις μετρήσεις και τη λεϊζερική ματιά του.
  • Για το γέλιο της συνμπλόγκερ μου της Ρ., θα πρέπει να γράψω ένα ξεχωριστό ποστ μια και το μετράω πολλά χρόνια τώρα.

Ένα-ένα και ξεχωριστά χαμόγελα. Μα όταν συναντιούνται δημιουργούν τη δική τους δόνηση. Τα γέλια τους χορογραφούν το φως. Ξορκίζουν τα σκοτάδια. Καθαρίζουν την ψυχή μου.
Ανυπομονώντας λοιπόν να ξαναχαχανίσω μαζί τους, στέλνω ένα ευχαριστήριο φιλί στο τυχερό μου δεκατριάρι. Διώχνω τους φόβους και τα παγανά.

19 σχόλια:

  1. Απαντήσεις
    1. Τα έγραψα όλα αυτά σε ένα ποστ; Ναι, όντως! Ενδροπή μου! :Ρ

      Διαγραφή
  2. Το γέλιο της Ρ. το ξέρουν οι επιβάτες των τραίνων, της Σ. οι αγωνιστές των συνελεύσεων, της Μ. ένας μικρός διαβολάκος που κρύβεται ακόμη μέσα της, της Ε. κάτι αγγούρια, ντομάτες κι άλλα ζαρζαβατικά, της Χ. τα πολλά κεράκια της τούρτας, της Λ. μια γάτα που δεν τη λένε Coca-Cola. Λείπει ένα γέλιο- αλλά δεν θα περιαυτολογήσω (κι εδώ). Μακάρι το 2013 να συντηρήσει το γέλιο μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γελάω μόνη μου διαβάζοντας το σχόλιο σου. (Πρώτη φορά μου ξανασυμβαίνει) Και δεν είναι και μπροστά η γάτα -που-δεν-τη-λένε-Coca-Cola- ν' αφρίσει με την κατάστασή μου. :)

      Διαγραφή
  3. Αχ συννεφάκι μου αχ :-) Εγώ (μιας και γεννημένη 13) πάντα το αγαπούσα το 13....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. μάλλον δεν την πολυξέρετε την Ε... γελάει συχνά, και κάποτε αποτελούσε το ζωντανό αντικαταθλιπτικό ολόκληρου ορόφου σοβαρής δημόσιας υπηρεσίας (με αυτά που βλέπανε και διάβαζαν τα μάτια της, τι άλλο να κάνει;)

    είχα κάποτε έναν καθηγητή που δεν άντεχε το γέλιο μου - κάποτε, λοιπόν, διάβασα τη ρήση κάποιου σοφού (κλασικά τσιτάτα που διαβάζουν οι έφηβοι) και όταν μου έκανε παρατήρηση "Πάααααλι γελάς, παιδί μου;" του είπα με σοβαρό ύφος "μα, το γέλιο είναι η μουσική της ψυχής, κύριε" (νομίζω πως άκουσα κοπανήματα κεφαλιού στο διάλειμμα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γελάς. (Παλιά, γελούσες συχνότερα και πιο δυνατά νομίζω). Τώρα, πιο πολύ χαμογελάς και μοιάζεις λίγο της γάτας Τσεσάιρ της Αλίκης. ;)

      Διαγραφή
  5. Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ είναι που το γέλιο μας φτάνει ως τα μάτια που φωτίζονται μέσα από όσα λέμε. Γενικά μου αρέσει που γελάμε πολύ .

    Εγώ που είμαι υπερβολική σε όλα, χωρίς τελείες και παύσεις, αγαπάω μ' αυτον τρόπο. ;) Το θεωρώ γούρικο το 13 αφού σας γνώρισα ,αγαπημένα πλάσματα και σ' αυτό ξεκίνησε να ΄ρχεται το βαφτιστηράκι μας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aγαπημένη μου Σταυρούλα, μ' αρέσει που έβαλα τ' αρχικά σας να διαφυλάξω το μυστήριο της παρέας κι όλοι μπήκατε και καρφωθήκατε.
      Και τώρα σας αγαπάω ακόμα περισσότερο. :)

      Διαγραφή
    2. Δε βρίσκω το λόγο να κρυφτώ. Η χαρά και η αγάπη δεν (πρέπει να) κρύβονται ;)

      Φιλιά στο γατί!

      Διαγραφή
    3. Δεν μπορούνε κιόλας να κρυφτούν. :)
      (Νιαρ)

      Διαγραφή
  6. αυτό που λένε ότι δεν υπάρχουν βρώμικες λέξεις μόνο βρώμικα μυαλά νομίζω ισχύει και για τα νούμερα. Ο κόσμος χρειάζεται και αποδιοπομπαίο νούμερο και βρήκαν το 13. Τι να πεις... Απλά συνεχίστε να γελάτε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα συνεχίσουμε. Ελπίζω να μας συναντήσεις κι εσύ με το δικό σου γέλιο.

      Διαγραφή
  7. Ο κύκλος των χαρούμενων bloggers που δράττονται των ημερών... and a happy new year to you all

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. η αγαπημένη μου κονκάρδα στην εφηβεία ήταν αυτή που επέμενε 'χαμογελάτε, τους κάνει ν' ανησυχούν'.
    φαντάσου δύναμη που έχει το γέλιο μας λοιπόν! (καλά τα 'λεγε ο έκο)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. νομίζω στο Silmarillion υπάρχει ένας γίγαντας που απλά γελάει (δεν πολεμάει όπως οι άλλοι), και με το γέλιο του διαλύονται τα σκοτεινά νέφη και τρέχουν να κρυφτούν οι κακοί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή