Μια κάποια ηρωίδα

Βαρσοβία 1942: Η καστανόξανθη κοπέλα σέρνει αργά το φορτωμένο καρότσι μέχρι το φυλάκιο. Την ακολουθεί ένα καστανόξανθο σκυλί. Μέσα από το τριμμένο μαύρο παλτό ξεχωρίζει ο άσπρος γιακάς της νοσοκομειακής ποδιάς. Ο φρουρός παίρνει τα χαρτιά της και την κοιτά περίεργα· παράξενο σκέφτεται, φορά το άστρο, αλλά τα χαρτιά της δείχνουν καθαρή Πολωνή, όπως και η κοψιά της. Σκύβει και μιλά στο διπλανό του.  Η γυναίκα, το σκυλί και το καρότσι παρατάσσονται στη σειρά. Εκείνη αναπνέει ελαφρά, ανεπαίσθητα. Η καρδιά της χτυπά δυνατά, αλλά δεν αφήνει να φανεί η ταραχή της. Καρφώνει τη ματιά της για να μην την προδώσει. Κοιτά τους Γερμανούς και βλέπει περιστέρια. Το βλέμμα της δεν είναι ούτε παρακλητικό, ούτε προκλητικό, ούτε περήφανο, μόνο άδειο, μέχρι να καταφέρει να περάσει. Ο ένας Γερμανός παίρνει τα χαρτιά της και μπαίνει μέσα στο φυλάκιο. Καθυστερούν. Εκείνη κάνει νόημα στο σκυλί κι εκείνο αρχίζει να γαβγίζει. Ο άλλος συνεχίζει να την παρατηρεί, επίμονα καρφώνοντας το βλέμμα στο καρότσι. Ο σκύλος συνεχίζει να γαβγίζει, πιο δυνατά τώρα, ενοχλητικά. Ο επικεφαλής από το φυλάκιο κάνει από μακριά σήμα στους άλλους δύο, τους νεώτερους, να την αφήσουν να περάσει. Έξω από το γκέτο την περιμένει ένα ασθενοφόρο. Ο οδηγός βγαίνει και τη βοηθά να ανεβάσουν το καρότσι. Βγάζουν γρήγορα τις τσάντες με τα ρούχα από το καρότσι και βρίσκουν το μωρό τυλιγμένο στις πάνες του. Το ασθενοφόρο απομακρύνεται γρήγορα, αφήνοντας το σκύλο στη γνώριμη καβάτζα του ακριβώς έξω από το τείχος. Μέχρι την επομένη…Φτάνοντας στο κτίριο που στεγάζει την υπηρεσία Ελέγχου Επιδημιών της Βαρσοβίας, ψάχνει να βρει το συνεργάτη που θα κρατήσει το μωρό για μερικές μέρες μέχρι να καταφέρουν να το φυγαδεύσουν στην πολωνική επαρχία. Μετά η κοπέλα ανεβαίνει στο ποδήλατό της και ξεκινά ανακουφισμένη κάνοντας δυνατά πεντάλ για 24 χιλιόμετρα μέχρι το Otwock.  Έχει πια σκοτεινιάσει. Φτάνοντας στο σπίτι της κάθεται και γράφει προσεκτικά σε ένα χαρτί το όνομα του μωρού και της οικογένειας μέσα από το γκέτο. Το κλείνει σε ένα γυάλινο βάζο και το θάβει κάτω από τη μηλιά στον κήπο της. Μαζί με τα άλλα...

Uniontown, επαρχία του Kansas 1999: Τρεις μαθήτριες οι Megan Stewart, Elizabeth Cambers και η Sabrina Coons (ενδεχομένως μαζί και με άλλους συμμαθητές τους) με την προτροπή της δασκάλας τους και με αφορμή την Εθνική Ημέρα Ιστορίας αποφασίζουν να αναπτύξουν την ιδέα “He who changes one person, changes the world entire*” δουλεύοντας πάνω ένα πρότζεκτ για όλη τη σχολική χρονιά. Ανακαλύπτουν την ιστορία της Πολωνής Irena Sendler που κατάφερε να σώσει πάνω από 2000 παιδιά από το γκέτο της Βαρσοβίας, που συνελήφθη και βασανίστηκε χωρίς να δώσει ούτε ένα όνομα συνεργάτη της, που σώθηκε από την ομάδα της λίγο πριν το εκτελεστικό απόσπασμα και που μετά τον πόλεμο αναγνωρίστηκε και τιμήθηκε από Πολωνούς και Εβραίους. Αποφασίζουν να τη διαδώσουν. Παθιάζονται. Ερευνούν. Ανακαλύπτουν. Μέρα με τη μέρα εμβαθύνουν όλο και περισσότερο την ιστορία της Ιρίνα Σεντλέροβα, έρχονται σε επαφή με επιζήσαντες, επισκέπτονται την Πολωνία. Ύστερα από ένα χρόνο προκύπτει ένα θεατρικό έργο, το “Life in a Jar” και το Irena Sendler Project.

Αθήνα, πόλη σκοταδιστική, 2013: Κοιτάζω τα ανερμάτιστα κοριτσάκια με το κινητό στο χέρι, με τα βαμμένα νυχάκια και τα δήθεν ανέμελα κολλημένα με λακ μαλλιά, που χασκογελούν στη διαδρομή με το τρένο στο mall· τις ξοδεμένες σε παρωχημένες μεθόδους σαγήνης γυναίκες, που συναγωνίζονται για γκομενάκια της στιγμής και που νομίζουν ότι με τα ρουχαλάκια μέχρι τον αφαλό θα κερδίσουν τον άντρα της ζωής τους· τις συζύγους που κρύβουν από τους συντρόφους τους πόσο συχνά πάνε κομμωτήριο ή στα μαγαζιά, που ζηλεύουν ηλίθια μοντέλα και ποπ σταρ, ξεφυλλίζοντας αμφιβόλου αισθητικής περιοδικά μόδας και που ξεχειλίζουν έπαρση όταν πλατινάρουν το μαλλί-μικρές ρινοκερίνες· τις κοπέλες που βιάζονται να παντρευτούν για να μπορέσουν «να ζήσουν τη ζωή τους» και αναπαράγουν την ίδια οικογένεια με αυτήν που έχουν απορρίψει· τις απαίδευτες μητέρες που αραδιάζουν παιδιά για να τα σέρνουν από τα χέρι σαν ξεχαρβαλωμένα κουκλάκια χωρίς ποτέ να νιώσουν ότι το παιδί περπατά με μικρότερα βήματα, που ουρλιάζουν στα παιδιά τους να τις αφήσουν ήσυχες να δουν το σήριαλ στην τηλεόραση, όλες αυτές που αχόρταγα ζητάνε από μικρούς κι από μεγάλους χωρίς ποτέ να δίνουν…

...και θα ήθελα να τους αφιερώσω το παρόν αλλά μάλλον είναι passé για να το καταλάβουν…

*«όποιος αλλάζει έναν άνθρωπο, αλλάζει τον κόσμο όλο»

Συμμετοχή στο αφιέρωμα «Οι Ηρωίδες μου» επί τη ευκαιρία της φετινής «μέρας της γυναίκας»   Στο αφιέρωμα συμμετέχουν:

A mother's diary: Οι ηρωίδες μου

Niemandsrose: κόκκινο τριαντάφυλλο

Οξύ: αντί-

Kid's Cloud: Η Scarlett O'Hara, ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑ!

Jaquou vs l' Utopie: Η Μάνιουσκα

CosmopolisII: Οι μαγείρισσες της ζωής μου

Αγραμπελη: Δυό γυναίκες

What you see is what you get: Γυναίκες - χθες, σήμερα, αύριο

Polyanna's days Κι αν με βγαλανε Ελένη... (Λ.Κ. 1/7/51 - 19/10/2000)