Το μωρό μου;

Τριών μηνών ήσουν το πιο όμορφο μωρό του κόσμου.  Δεν ήταν μόνο τα μάγουλά σου πιο αφρώδη από πανάκριβη σαμπάνια, δεν ήταν ούτε οι προκλητικές και πολλαπλές δίπλες των ποδιών σου. Αστείες σαν του ανθρώπου της Μισελέν.  Κυρίως ήταν εκείνο το βλέμμα. Αυτό που βρίσκει το κέντρο της ύπαρξης της κάθε μάνας. Ούτε ψηλότερα ούτε χαμηλότερα.  Ούτε πιο επιφανειακό, ούτε πιο αιχμηρό, αλλά πάντα εκεί όπου ήμουν εγώ.  Εύστοχο ακόμα κι όταν αλληθώριζε.

Μεγαλώνοντας, ήσουν το πιο τρυφερό παιδί. Αγαπούσες τα χάδια, μοίραζες φιλιά και σπανίως σκούπιζες τα σάλια. Οι πυρετοί σου πέφτανε πιο γρήγορα στην αγκαλιά μου. Τα παραμύθια γλυκαίνανε τη σκληρότητα της μέρας γιατί όπως όλοι θυμόμαστε,  η σκληρότητα δεν πρωτοεμφανίζεται στην ενηλικίωση.

Ερχόσουν να μου πεις το μάθημα αποζητώντας το καθημερινό σου μπράβο. Ένα χάδι κι αυτό. Της ψυχής. Κι αντιγύριζες όλη την εμπιστοσύνη του κόσμου σε μια ερώτηση: «Ε, μαμά; Ε;» Αν η μαμά συμφωνούσε, όλα έβρισκαν τη θέση τους σε τούτο το μέρος του κόσμου που ήταν το μυαλό σου.

Σήμερα ήταν η τελευταία σου μέρα στο Δημοτικό. Το Σεπτέμβρη, με δραχμή ή με ευρώ, με αριστερή ή δεξιά κυβέρνηση, είτε είμαστε στην Ελλάδα, είτε μεταναστεύσουμε, θα προχωρήσεις στο γυμνάσιο. Ο.Κ. Μπορεί και να μην υπάρχουν καν σχολεία, όμως αμετάκλητα θα έχεις μεγαλώσει. Στριφογυρνάω την σκέψη στο μυαλό μου και δεν βολεύεται με τίποτα. Βρίσκουν οι γωνίες. Μα χθες μόλις αποκοιμήθηκες κουρασμένος την ώρα που βλέπαμε ταινία. Έγειρες στον ώμο μου. Με ζέσταινες αφόρητα, αλλά δεν μετακινήθηκα σπιθαμή. Δίπλα σου μέχρι να λιώσω. Απ’ τον ιδρώτα σίγουρα  αλλά κι απ’ την ελαφράδα της στιγμής.

Και βέβαια σε καμαρώνω όταν αρνείσαι να μεταφέρεις  τις κουβέντες με τον κολλητό σου. «Οι άντρες δεν κουτσομπολεύουμε» μου δηλώνεις. Η φωνή σου διατηρεί ακόμα την μωρουδίστικη  χροιά, αλλά η σοβαρότητα εισάγει νέες ισορροπίες.

Ναι, μ’ έχεις φτάσει στο μπόι. Ναι, αφήνεις το χέρι μου κι απομακρύνεσαι εδώ και καιρό όταν πλησιάζουμε στο σχολείο. Μα με κοιτάς με τον ίδιο τρόπο. Ακριβώς στο κέντρο. Ακριβώς εκεί που είμαι εγώ. Όπως μόνο τα μωρά ξέρουν να κοιτάνε. Ακόμα και τ’ αλλήθωρα.