Στο παζάρι

"Arab Bazaar" by Elberta Mohler Jones, circa 1925

Η μάγισσα πάτησε το τηλεκοντρόλ  κι η οθόνη ρούφηξε φονιάδες, κλέφτες, κακομοίρηδες, τραμπούκους, μαινόμενους πολιτικούς, τηλεδημοσιογράφους, διασπορείς πανικού κι ορθάνοιχτα στόματα παραδομένων θεατών.  Το τετράγωνο μάτι της τηλεόρασης απέμεινε τυφλό. Η μάγισσα πήρε το άλλο τηλεκοντρόλ και το έστρεψε στα δικά της μάτια.

Μια δίνη τη μετέφερε σε χρόνο ασαφή. Ζαλισμένη απ’ το περιστροφικό ταξίδι, σφάλισε τα μάτια. Στα γυμνά της πόδια άμμος. Ο αέρας ζεστός γεμάτος μυρωδιές. Πικρές, ξινές, βαριές, ανθρώπινες, απροσδιόριστες, φρουτώδεις, διεισδυτικές, θρασύτατες. Το χαρμάνι άλλοτε καλοδεχούμενο, άλλοτε ανυπόφορο, αλλά επίμονα μεθυστικό.

Ανοίγει τα μάτια. Ένα παζάρι στη μέση της ερήμου. Χρώματα. Άνθρωποι –πολλοί άνθρωποι- με μελαψό δέρμα και ρούχα ουράνια τόξα. Φωνακλάδες και γελαστοί. Την σπρώχνουν, την αγγίζουν καθώς κινούνται ασταμάτητα. Ανακατωμένες μουσικές από πλανόδιους οργανοπαίχτες. Λύρες, ούτι, νέι και ζόκρες, κούρμπες και κρουστά. Όλα μαζί παραφωνούν μα αν στηθείς σε κάθε ξέχωρο ήχο, η καρδιά σου πετάει πάνω απ’ το μυαλό κι επειδή δεν την αντέχεις για πολύ την ομορφιά, διψάς να γυρίσεις στην οχλαγωγία. Ρυθμικά χέρια, καταστόλιστα με πάνινα χαϊμαλιά χαϊδεύουν και ξυπνούν λατρεμένα τύμπανα. Πάγκοι  άτακτοι εδώ κι εκεί. Γεμάτοι φρούτα με άγνωστα σχήματα κι ονόματα. Όμορφοι καρποί, ίσως δηλητηριώδεις, ίσως λίγο επικίνδυνοι. Φαίνεται πως δεν πρέπει να δαγκώσεις πάνω από μια μπουκιά, όσο κι αν σου γλυκαθεί το στόμα. Εδώ, τίποτα δεν είναι για χόρταση.

Η μάγισσα προχωράει. Πάγκοι με τέντες ξεχειλίζουν γλυκά. Η δροσιά της σκιάς την ανακουφίζει. Ελικοειδή και σοροπιαστά αριστουργήματα, πασπαλισμένα με βουνά απροσδιόριστων  καρπών. Οι μυρωδιές εδώ τρυπώνουν μέχρι το λαιμό. Το άγνωστο χέρι του μικροπωλητή της προτείνει να δοκιμάσει ένα μικρό κέντημα. Όλο σούρες η ζύμη του και χιονισμένο με καμένη ζάχαρη. Τραγανό και τρυφερό, γλυκό και πικρό. Οι γεύσεις κι οι μυρωδιές πηγαινοέρχονται στο στόμα της.  Οι επόμενοι πάγκοι είναι των μπαχαρικών. Χρώματα γήινα σ’ ουράνιες παραλλαγές. Μοσχοβολιές που θα βουρλίζανε ακριβοπληρωμένους αρωματοποιούς. Όσο προχωράει στο παζάρι, ο διάδρομος σκοτεινιάζει κι οι μυρωδιές γίνονται πιο πνιγηρές. Πρέπει να σταθεί πριν της κοπεί η ανάσα. Μα δεν θέλει. Ένα βήμα ακόμα. Έρχονται οι ήχοι των μουσικών, τα δηλητήρια των φρούτων. Κι άλλο βήμα. Τα χρώματα είναι τόσο πολλά που γίνονται όλα μαύρο. Κι άλλο ένα βήμα και θέλει να γυρίσει πίσω.

Στον καναπέ της με τη τηλεόραση σβηστή . Δεν ήταν έτοιμη για το ταξίδι. Μάγισσα όμως είναι ακόμα.