Ο εφιάλτης της παντόφλας*

Αυτή θα είναι μια μέρα που θα ξεχάσω τις ήττες, την ντροπή, την αδράνεια κυρίως. Aυτή τη βρωμοαρρώστια που κάνει μεταστάσεις και γεννά μετανάστες (δικούς μου, πολύ δικούς μου, αλλά άστο τώρα).

Σήμερα, θα κλέψω. Θα επανακαταλάβω (φτου! Κι αυτή η λέξη μαγαρισμένη είναι) το χρόνο μου. Θα κοιτάξω παλιές φωτογραφίες. Είναι μέρες που θέλω να το κάνω κι όλο το φίδι της καθημερινότητας σφυρίζει κι όλο μου κόβει ύπουλες δαγκωνιές. Μα σήμερα θ’ απειθήσω.

Πριν χρόνια –όχι πολλά όμως- είχαμε βουτήξει τα πιτσιρίκια και φύγαμε για ένα κλεφτό -και πάλι- τριήμερο στο νησί.

Ναι, το νησί το λατρεμένο ,  που έχω να το δω απ’ το καλοκαίρι. Μην νομίζεις, και τότε, όλα μοιάζανε δύσκολα γιατί το τώρα του τότε είχε κι εκείνο τα ζόρια του, μα έλα, που ότι απόμεινε, χαμογελάει.

Να:

Παιδί + θάλασσα + μέρα με ήλιο = παιδί μέσα στη θάλασσα. (Η θερμοκρασία είναι αδιάφορη παράμετρος)

Λίγη Ησυχία παρακαλώ, Ο φιλόσοφος διαλογίζεται.

Σ' εξωτικά (λέμε τώρα) νησιά θέλω να χαθούμε.

Κι εδώ καλά είναι.

Στο παζάρι

"Arab Bazaar" by Elberta Mohler Jones, circa 1925

Η μάγισσα πάτησε το τηλεκοντρόλ  κι η οθόνη ρούφηξε φονιάδες, κλέφτες, κακομοίρηδες, τραμπούκους, μαινόμενους πολιτικούς, τηλεδημοσιογράφους, διασπορείς πανικού κι ορθάνοιχτα στόματα παραδομένων θεατών.  Το τετράγωνο μάτι της τηλεόρασης απέμεινε τυφλό. Η μάγισσα πήρε το άλλο τηλεκοντρόλ και το έστρεψε στα δικά της μάτια.

Μια δίνη τη μετέφερε σε χρόνο ασαφή. Ζαλισμένη απ’ το περιστροφικό ταξίδι, σφάλισε τα μάτια. Στα γυμνά της πόδια άμμος. Ο αέρας ζεστός γεμάτος μυρωδιές. Πικρές, ξινές, βαριές, ανθρώπινες, απροσδιόριστες, φρουτώδεις, διεισδυτικές, θρασύτατες. Το χαρμάνι άλλοτε καλοδεχούμενο, άλλοτε ανυπόφορο, αλλά επίμονα μεθυστικό.

Σπατάλες δημόσιες και ιδιωτικές

Στην αρχή της πεζοπορικής διαδρομής, το τελευταίο σπίτι πριν το δάσος έχει πισίνα. Μες την ησυχία του πρωινού το σύστημα αυτοκαθαρισμού γουργουρίζει σαν ευτυχισμένη γάτα. Πίσω απ’ τα κάγκελα το νερό αστράφτει. Ούτε ένα σκουπιδάκι δεν  μολύνει  την επιφάνεια. Δύο πολυτελείς ξαπλώστρες λιάζονται αδειανές. Είναι η δέκατη φορά που κάνουμε αυτή τη βόλτα κι ούτε μία φορά –ούτε μία-δεν έχουμε δει άνθρωπο ν’ απολαμβάνει το κολύμπι εδώ. Προσπερνάμε τον περιφραγμένο κήπο κι ακολουθούμε το μονοπάτι.

Αστειευόμαστε για τις νεράιδες και τους παραμυθάδες που ονειρεύτηκαν αυτόν το δρόμο, αλλά το ξέρουμε ότι μπορεί και να μην πρόκειται για πλάκα.

Πλάσματα της γης

Λατρεύω τα λαχανικά. Πιο γήινα απ΄τα λουλούδια, με τη δική τους πρακτική ομορφιά και τη δυναμική των πλασμάτων της δουλειάς. Η φρεσκάδα τους μεταδοτική. Οι βιταμίνες τους ξεχειλίζουν στον αέρα και τα χρώματα συναγωνίζονται τις ακριβότερες ποικιλίες των ανθοπωλείων. Μ΄αρέσει η ζωντάνια των υπαίθριων αγορών. Οι φωνές και τα πειράγματα, η αμεσότητα των πωλητών. Ως εκ τούτου, η βόλτα στη λαϊκή αποτελεί τη προσωπική μου διασκέδαση τα πρωινά του Σαββάτου.
Χαζεύω αρκετή ώρα στους πάγκους κι επηρεάζομαι απ' την κοψιά των μανάβηδων. Αν μου φανούν τίμιοι και κεφάτοι, εμπιστεύομαι τα προϊόντα τους. Κυρίως αν είναι οι ίδιοι παραγωγοί.

Athens by night

Φωτό από το den-borw-na-kserw-e.blogspot.com 

Η Αθήνα είναι μια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, χτισμένη γύρω απ’ τoν ιερό βράχο της Ακρόπολης του χρυσού αιώνα. Μια πόλη  πολύ ενδιαφέρουσα –εκτός των άλλων- από τουριστικής πλευράς. Το ενδιαφέρον, όπως γνωρίζετε, έχει πολλές και όχι πάντα θετικές ερμηνείες, αλλά σίγουρα δεν είναι βαρετό.
Εσείς που είστε γενναίοι και τολμηροί τουρίστες, ελάτε μαζί μου για μια βόλτα στην πόλη. Άλλοι τη λένε άσχημη, άλλοι τη λατρεύουν, άλλοι ψάχνουν και δεν βρίσκουν την έξοδο, αλλά εσείς πρέπει να τη δείτε σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες (με τη διευρυμένη σημασία του όρου) στιγμές της: Τη μέρα του συλλαλητηρίου κατά της ψήφισης του νιοστού μνημόνιου παράδοσης της χώρας στους δανειστές της. Γιατί μια εθνική κυριαρχία δεν παραχωρείται με τη μία. Κόβεται κομμάτια και ξεπουλιέται σε όλο και χαμηλότερες τιμές. Με όλο και περισσότερους δουλοπάροικους δώρο.
Ξεκινάμε τη βόλτα μας απ’ το σταθμό του Ηλεκτρικού στη Νερατζιώτισσα. Η ώρα είναι οκτώμισι το βράδυ και ξέρουμε όλοι, ότι χημικά πέφτουν κατά των συγκεντρωμένων από τις πέντε τ’ απόγευμα. Τσεκάρετε και πάλι τις μάσκες και τα ριοπάν που σας μοιράσαμε στο ξενοδοχείο.

Ζωή*

Τα κείμενα ξεχειλίζουν αναλύσεων, οι ειδήσεις  απειλούν, οι δρόμοι παγώνουν και γυαλίζουν αντανακλώντας χαμένα βλεμμάτα. Ο φόβος κάνει πάρτυ και σολάρει. Τα ουσιαστικά καταπλακώνονται από επίθετα που καταβροχθίζουν την ουσία τους, απομυζούν ενέργεια κι εγώ παραδίνομαι στους βρικόλακες των τρομοκρατών της ενημέρωσης και του σχολιασμού.

Υπάρχουν όμως κι αυτοί που ψιθυρίζουν. Μιλούν για νυχτερινές βόλτες σ’ απόκρημνα βουνά, για τα στοιχειά της φωτιάς  για παραπονιάρικα παιδικά μάτια  και για έρωτες αυτοκαταστροφικούς.

Κι αναρωτιέμαι  ποιοι να ‘χουν δίκιο;

Κι ύστερα το βλέμμα μου πέφτει σε ένα tweet, σ΄ ένα  ποστ , αυτού του πιτσιρικά που δεν  έχω συναντήσει και δεν έχω ανταλλάξει παρά μια-δυο κουβέντες μαζί του στο tweeter.  Και είμαι σίγουρη πως οι βολταδόροι, οι νεραϊδοπαρμένοι, οι χαζομαμάδες κι οι αυτοκαταστροφικοί έχουν δίκιο και δεν χρειάζεται καν να το αναλύσεις.

*Κείμενο γραμμένο για το διαδικτυακό αφιέρωμα με θέμα "ζωή στη γη" και έμπνευση τον @moloch82